eetstoornis en littekens
Gisteren ben ik de hele avond op stal geweest, lekker gereden, gekeken naar de groepsles, stal gemest, wei gemest. Heerlijk zo'n avond, lekker bezig zijn met de paarden en even nergens aan te hoeven denken. Maar toen kwam een stalgenoot naar me toe, en ze bedoelde het goed, het was zelfs een compliment. Maar dit is precies het soort opmerking waar ik ontzettend veel moeite mee heb.
"Je zit echt goed in je vel hè? Je ziet er heel goed en gezond uit, niet meer zo mager als vroeger."
Oké Eline, je ziet er gezond uit. Je bent normaal, ze zegt niet dat je dik bent. Je bent niet dik. Maar toch... Ik ben wel dikker dan eerst. Slik.
We hebben daarna nog bijna een uur over van alles en nog wat gepraat. Zij is altijd heel open en heeft in haar omgeving ook veel te maken met psychische problemen (één van haar dochters heeft zichzelf ook beschadigd). Dus ze vraagt me ook gerust hoe het bij mij gaat met zelfbeschadiging en zo. Toch wel trots dat ik dan kan zeggen dat ik ongeveer twee jaar geleden ben gestopt en het nooit meer gedaan heb. Maar dat betekent niet dat ik de neiging nooit heb, ik voel nog best wel vaak de behoefte. Wat ik wel lastig vind is dat ze dan vervolgens over mijn littekens begint. Ze zag ooit het reliëf in een niet-doorschijnende-maillot en ze had gelijk door dat dat littekens waren. Ze constateerde dat ik hele diepe littekens heb. Gek genoeg heb ik daar best wel moeite mee. Ik ga mezelf dan weer aanpraten dat dat onzin is, het stelt niks voor bij mij. Ik stel me gewoon aan, zo diep zijn ze nou ook alweer niet geweest. Alhoewel je niet naar het ziekenhuis hoeft voor zweetvoeten, dus misschien kijk ik er wel helemaal niet realistisch tegenaan. Hoe dan ook, de ernst van littekens maakt eigenlijk toch niks uit? Het gaat er toch om dat je het ooit gedaan hebt? Het feit dat je het ooit gedaan hebt betekent dat je het ooit heel zwaar hebt gehad. Ernst van de littekens weerspiegelt niet per se de pijn die ik ooit van binnen heb gevoeld.
Vandaag stond ik op en ik merkte dat ik een slechte dag heb. Ik voel me wel opgewerkt en zo, maar het duiveltje zit momenteel weer op mijn schouders. Die vertelt me dat ik echt wel te dik ben. Ik heb geen ondergewicht meer, ik zit niet op het randje, ik zit er gewoon iets boven. Dat voelt niet veilig. Vroeger had ik ook bepaalde dingen waarmee ik mezelf gerust kon stellen dat ik niet dik was, zoals een thigh gap, en duidelijke hip- en collarbones. Ik heb geen thigh gap meer en mijn hip- en collarbones zijn ook nauwelijks zichtbaar meer.
Vanochtend deed ik één van mijn favoriete kledingssetjes aan, ik voelde me er zo lelijk in, wilde bijna maar in een lange broek naar school gaan. Mijn benen flubberen gewoon in mijn panty. Er zit vet om mijn armen. Sommige bh's zijn zelfs te klein geworden (terwijl dat eigenlijk alleen maar goed is, maar toch...).
Ik heb me er toch maar "overheen" gezet en ben in dit setje naar school gegaan. Weer een overwinning, niet de duiveltjesstem laten winnen.
"Je zit echt goed in je vel hè? Je ziet er heel goed en gezond uit, niet meer zo mager als vroeger."
Oké Eline, je ziet er gezond uit. Je bent normaal, ze zegt niet dat je dik bent. Je bent niet dik. Maar toch... Ik ben wel dikker dan eerst. Slik.
We hebben daarna nog bijna een uur over van alles en nog wat gepraat. Zij is altijd heel open en heeft in haar omgeving ook veel te maken met psychische problemen (één van haar dochters heeft zichzelf ook beschadigd). Dus ze vraagt me ook gerust hoe het bij mij gaat met zelfbeschadiging en zo. Toch wel trots dat ik dan kan zeggen dat ik ongeveer twee jaar geleden ben gestopt en het nooit meer gedaan heb. Maar dat betekent niet dat ik de neiging nooit heb, ik voel nog best wel vaak de behoefte. Wat ik wel lastig vind is dat ze dan vervolgens over mijn littekens begint. Ze zag ooit het reliëf in een niet-doorschijnende-maillot en ze had gelijk door dat dat littekens waren. Ze constateerde dat ik hele diepe littekens heb. Gek genoeg heb ik daar best wel moeite mee. Ik ga mezelf dan weer aanpraten dat dat onzin is, het stelt niks voor bij mij. Ik stel me gewoon aan, zo diep zijn ze nou ook alweer niet geweest. Alhoewel je niet naar het ziekenhuis hoeft voor zweetvoeten, dus misschien kijk ik er wel helemaal niet realistisch tegenaan. Hoe dan ook, de ernst van littekens maakt eigenlijk toch niks uit? Het gaat er toch om dat je het ooit gedaan hebt? Het feit dat je het ooit gedaan hebt betekent dat je het ooit heel zwaar hebt gehad. Ernst van de littekens weerspiegelt niet per se de pijn die ik ooit van binnen heb gevoeld.
Vandaag stond ik op en ik merkte dat ik een slechte dag heb. Ik voel me wel opgewerkt en zo, maar het duiveltje zit momenteel weer op mijn schouders. Die vertelt me dat ik echt wel te dik ben. Ik heb geen ondergewicht meer, ik zit niet op het randje, ik zit er gewoon iets boven. Dat voelt niet veilig. Vroeger had ik ook bepaalde dingen waarmee ik mezelf gerust kon stellen dat ik niet dik was, zoals een thigh gap, en duidelijke hip- en collarbones. Ik heb geen thigh gap meer en mijn hip- en collarbones zijn ook nauwelijks zichtbaar meer.
Vanochtend deed ik één van mijn favoriete kledingssetjes aan, ik voelde me er zo lelijk in, wilde bijna maar in een lange broek naar school gaan. Mijn benen flubberen gewoon in mijn panty. Er zit vet om mijn armen. Sommige bh's zijn zelfs te klein geworden (terwijl dat eigenlijk alleen maar goed is, maar toch...).
Ik heb me er toch maar "overheen" gezet en ben in dit setje naar school gegaan. Weer een overwinning, niet de duiveltjesstem laten winnen.
15 jun 2017
- meld ongepast verhaal
-
growbutterfly
donderdag 15 juni 2017 14:15
Lieve Eline ❤
Het is hartstikke logisch dat je er soms nog heel veel moeite mee hebt. Misschien zou dat ook altijd wel blijven. Dat is ook helemaal niet erg maar natuurlijk wel vervelend. Je littekens maken jou jou het hoort nou eenmaal bij je. Probeer het zo te zien. Ze hebben ook een bepaalde waarde bijvoorbeeld dat je er nu vanaf bent en sterker in je schoenen staat. Zonder die littekens was je misschien niet op dit punt gekomen. Het heeft jou toen geholpen al was het misschien niet de gezondste manier. Dat je aangekomen bent wil ook niet zeggen dat je je er altijd goed bij voeld maar ik neem aan dat je je lichamelijk wel een stuk beter voeld nu. Ik vind dat setje echt superleuk op die foto
dapper van je dat je het gewoon hebt aan gedaan.Ik vind je een prachtige lieve meid
-
Daisy
donderdag 15 juni 2017 16:25
Ik zie een fantastisch mooi lichaam op je foto!
-
BjornD
vrijdag 16 juni 2017 21:59
Super dat je eroverheen gestapt bent!
Bepaalde bewustwordingen die je doet denken aan psychische moeilijkheden in het verleden, en de daarbij soms nog steeds aanwezige neigingen en gedachtes maken het niet makkelijk om je dan zo in het openbaar te weergeven.
Begin zelf zins een jaar (toen ik al 3 jaar gestopt was met zelfbeschadiging) weer af en toe in een T-shirt te lopen terwijl ik littekens op mijn arm heb.
En ik weet dat volgensmij de meeste mensen het niet eens opmerken, maar ik ben me er zelf zo vreselijk bewust van, zo ongemakkelijk.
Ik weet hoe lastig het is om daar overheen te komen, maar door het toch te doen word het wel iets makkelijker (btw. ik voel me nogsteeds vaak ongemakkelijk, work in progress here
)
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 15 jan 2020 Terug van weggeweest!! ( 3 )
- O 30 apr 2019 eventjes kort ( 3 )
- O 16 feb 2019 We gaan er weer tegenaan ( 4 )
- O 14 feb 2019 Blog seksueel misbruik ( 3 )
- O 03 feb 2019 *boswandeling & eetstoornis ( 10 )
- O 17 jan 2019 In tweestrijd met mezelf
- O 17 dec 2018 Strijd om gewicht ( 15 )
- O 27 nov 2018 Met vallen en opstaan ( 1 )
- O 07 nov 2018 Anorexia eetclub ( 5 )
- O 31 okt 2018 Borderline ( 3 )
- O 31 okt 2018 Dag lief maatje ( 2 )
- O 27 okt 2018 Veel gesprekken ( 2 )
- O 17 okt 2018 Wat een giller - NS ( 1 )
- O 15 okt 2018 Piercing, Lion King en Walibi ( 4 )
- O 29 sep 2018 Update hap, therapie en stage ( 12 )