Electronicaperikelen deel zoveel en grenzen leren

Mijn moeder en ik zijn stapje voor stapje beter aan het communiceren.

Ik moet wel steeds afdwingen in de conversatie dat ik niet de enige ben die meer moet leren.

Maar ja.

Uiteindelijk kostte het me vet veel energie de afgelopen twee weken. Mijn moeder een beetje tegenhouden dat ze met haar enthousiasme over electronica en het feit dat ze haar zelfwaarde verbindt aan mensen (goed) kunnen helpen, en daarbij ook vrij... Controlerende neigingen heeft. Zoals met alles.

En ik bedoel, ze is ook intelligent, op veel vlakken gezien hoe haar leven is gegaan nog steeds erg vaardig op veel niet-huishoudelijke vlakken.

Maar. En ja dit klinkt als een luxeprobleem maar haar hulp is zo. Ontzettend. Intens.

Ik voel gewoon hoe ik haar teleurstel ls ik niet doe wat zij wil. Hoe zij wil zeggen, dat alles wat niet is wat zij vindt verkeerd is. "Als je er ECHT goed over nadenkt, dan kom je tot de juiste conclusie."

Maar ja. Vandaag was de perikel, de laptop is aangekomen in de winkel. Konden hem niet vandaag ophalen. Morgen wil ik naar mijn vriend.

We gaan de laptop tijdens mams lunch ophalen. Oh god wat wil ik mijn angst voor het autorijden overwinnen. Als ik dat kon, dan kon ik zelf 's ochtends gaan.

Ik wil het mam gunnen om quality time te hebben en samen aan de laptop te zitten, maar ook op tijd bij mijn vriend te zijn en daar de installatie af te maken.

Halverwege opstarten maar niet afmaken is niet handig, maar emotioneel heb ik dit nodig.

Mijn moeder houdt van gadgets, wil zien waar ze investeerd in hebben met fam want een deel is gehaald met het geld terug van de oude laptop die zij voor me hebben gekocht.

We hadden een discussie nadat ze zei dat ik bij het installeren bij mijn vriend: "Ik sta erop dat het in het Engels wordt ingesteld!"

Like, what?

IK Sta erop dat het in het Engels wordt, want IK ga met die laptop werken en IK vind Engels fijn.

Wtf heeft ze met die power trips dat ze zo met mij moet praten per se?!

Ik reageerde daar sarcastisch op, met "Oh, ja? Misschien wil je het in het *moedertaal* of Nederrlands, maar IK STA Erop dat het in het Engels wordt geinstalleerd"

En toen hadden we het er basically over of familie, net zoals andere mensen, normaal tegen elkaar moet praten of moet "vertalen" of een zin goed bedoeld is of niet

Oh en of de ervaringsdeskundige ervoor zorgt dat ik afstandelijk word van mijn familie of dat ze me juist helpt om te communiceren zoals ik al van kinds af aan wilde communiceren.

Ze zegt mijn hele leven al over een vriend, vriendin, kennis, wat er ook maar is, als er iets is, dan gaat ze zeggen dat iemand anders me zit te beinvloeden

Verdomme vrouw, ik LIET mezelf door jou beinvloeden omdat ik dat wilde OF omdat het moest omdat ik minderjarig was, en later omdat ik de vrede moest bewaren omdat ik fucking in 1 huis met jou woon en je woedeuitbarstingen hebt die alle energie opzuigen van me

En ik slok weliswaar ook energie van haar op, maar dat is grotendeels omdat ik een fucking therapeut nodig had en heb voor mijn ADHD klachten en slechte copingsmechanismen heb waar ik... jaja. ook een therapeut voor nodig heb, want zij kan me daar niet mee helpen, ze maakt dingen erger omdat onze karakters ook botsen vaak. hoeveel we ook van elkaar houden

En ik zeg d'r steeds, je moet mij jouw grenzen ook niet laten overgaan

Dat ik je dochter ben betekent niet dat ik dat mag, moet doen, of wat dan ook, want dat is voor beiden niet goed

ook al zegt ze steeds dat ik dat recht WEL heb, dat ze dat graag voor me doet, maar nee. Dat is niet de oplossing, niet elkaar allebei de grenzen overgaan, NEE.

Allebei wel voor elkaars grenzen zorgen. En voor ons eigen ook. Want niemand kan gedachten lezen.

Let's break the cycle. Zij en haar ouders deden het wel wat beter dan haar ouders en hun ouders,

maar ik ben de volgende generatie. In een individualistische maatschappij, die echter ook van minstens twee landen heeft kunnen cherry picken wat ze van elke cultuur handig en fijn vindt.

Familie betekent niet, dat je alles maar bij elkaar mag flikken.

Ook niet als je dat uit liefde doet.

Ik voel wel heel veel angst dat ze... Dat wanneer ze beseft dat ik ECHT WIL DAT ZE ME net zoals i kdat bij haar doe, wil dat ze me zegt hoe ik haar doe voelen met mijn woorden

En dat ik mijn woorden en gedrag echt wil aanpassen

Dat ze dat te veel gaat doen, dat ik dat niet aankan, en/of dat ze dat gaat gebruiken om me te manipuleren en mijn energie op te zuigen en dat ik dan niet genoeg heb voor mezelf en mijn vriendje en dat ze dat op de een of andere manier tegen me gaat gebruiken

Maar ik geloof nog steeds dat ze van me houdt en dat we onze moeder-dochterband kunnen redden

Stapje voor stapje.

Ohja

Vandaag kwam ter sprake dat Sandra morgen plots van de school aangekleed mocht komen voor kerst

En toen zei ze dat ik dat niets vond als kind

En toen zei ik, nee ik was gewoon conflictaverser haha

En toen zei mam, oh nee je zei dat je dronken mensen met carnaval enzo lelijk en vies vond

En toen zei ik, naja, dat klopt wel, maar ik vond het aankleden en beetje feestje doen enzo wel erg leuk altijd, maar de outfits die ik leuk vond vond jij altijd te koud enzo en van alles was lastig. En ik was er al vanaf klein goed in om mijn gedachten zo om te vormen dat ik het toch niet wilde zeg maar.

Mam: Dus het was niet dat je het niet wilde, maar je wilde het niet willen?

Ik: ... Ja... Zo van "als druiven te ver hangen om ze te pakken en te eten, vind ik druiven zuur" (is een gezegde in mijn geboorteland, te lastig om het nu te vertalen, mijn Nederlands is deze hele verhaal fucked maar ja. Ik moet echt naar bed zo en geen zin in grammaticacheck. Dit moet uit mijn hoofd.)

En toen keek ze op zo een begripvolle manier en ik moet bijna huilen

Ik heb dit zo vaak proberen te vertellen maar dat was nooit gelukt en omg

Omg omg omg

Omg

Omg.

Het voelt als een berg beklimmen, onze band herstellen, die al sinds mijn tienerjaren lastig is.

Maar ook voorzichtig zijn omdat ze op elk moment zich in een hoekje gedreven kan voelen en ja. Ik ook. En dat we dan weer hele vervelende dingen zeggen tegen elkaar.

Maar ik voel me voor het eerst in mijn leven alsof ik meer middelen heb om daarmee om te gaan, dan super agressief terug en terug blijven doen, filosoferen of vermijdend zwijgen en ik weet niet, vrede bewaren, niet echt zeggen wat ik denk, weet ik het.

Dus ja.

Ik wil stiekem op een berg gaan wonen en winkelier worden maar.

Er is een klein lichtje aan het einde van de tunnel.