En daar zit je dan
Voor je scherm, wachtend op een golf inspiratie die toch niet komt. Dan nog maar een slokje wijn en jezelf ervan proberen te overtuigen dat die "perfecte" eerste entry niet bestaat.
Voorheen heb ik dit geprobeerd op Tumblr (een anoniem account aanmaken en daar al mijn zorgen wegschrijven) maar door het gebrek aan gelijktalig publiek en mijn onvermogen om alles wat ik voel in het Engels herbergen, heb ik het opgegeven. Daarnaast had ik het idee dat hetgeen waarmee ik op Tumblr in aanraking kwam een samenraapsel van extreem tienergedrag was. Want hoe vaak kom je nou iemand tegen van boven de 16 die nog steeds worstelt met iets als automutilatie, geen borderliner is of traumatische ervaringen achter de rug heeft? Iemand zoals jezelf?
(Niet dat ik iets tegen 16jarige, automutilerende, getraumatiseerde borderliners heb.)
Weinig. Soms weleens, maar dan vind ik wel andere smoes om te weinig raakvlakken te hebben en me daardoor niet kunnen identificeren met dat persoon. (Of dat denk ik alleen maar.)
Het punt wat ik wil maken is dat dit dus mijn nieuwe poging is om mijn gedachten weg te kunnen schrijven. Automutileren doe ik allang (een half jaar) niet meer, maar de gedachten blijven. En die gedachten moet ik kwijt. Zo dus.
36GhostsIV, vrouw, 33 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende