Euthanasieaanvraag broer: tweede gesprek

Op 28 mei 2013 gingen ik en mama met mijn broer naar de gespecialiseerde dokter omtrent levenseinde. Dit gesprek is nodig om het verzoek van mijn broer om euthanasie te plegen eventueel in te willigen. Een onafhankelijk arts moet oordelen of mijn broer 1. psychisch lijdt 2. wilsbekwaam is 3. ongeneeslijk is.

Na het eerste gesprek in maart (?) leek het erop dat mijn broer aan alle drie voorwaarden voldoet. Maar er moeten normaal gezien vier tot vijf gesprekken volgen vooraleer men verder kan gaan. De dokter wou ons echter maar twee tot drie keer spreken..blijkbaar zag ze de ernst van de situatie wel in.

Maar goed, het tweede gesprek.. Ik mocht mee want eigenlijk moet de familie hierbij betrokken worden. Al wou de psychiatrische instelling waar mijn broer verblijft niet dat mama mee zou gaan.. Maar waarom? Mama heeft toch 'niets te zeggen'. Het is mijn broer zijn vraag en hij is niet capabel om bij de gespecialiseerde dokter te raken. Maar ook; mijn mama heeft nood aan het volgen van dit proces. Ik vind dit allemaal bizar maargoed.

Ik was dus mee. Er werd ook gepeild naar hoe ik dit allemaal zag. Ik heb eerlijk geantwoord dat ik vind dat mijn broer moet doen wat hij 'wil' en dat ik begrijp dat hij inzit met reacties van anderen maar dat ik elke beslissing van hem aanvaard.

Maar er is een probleem. Mijn broer is onlangs - eind april- weer gecolloceerd. Mama had na zijn vorige collocatie gevraagd aan de dokters in de instelling dat ze met haar zouden overleggen als er over een mogelijke collocatie werd gepraat, met in het achterhoofd de mogelijke problemen die een collocatie met zich meebrengen bij een euthanasieaanvraag. Ze hebben dit niet gedaan. Mijn broer is direct voor één jaar gecolloceerd. Iets wat ze zelden doen maar waarbij ik en mama toch vragen hebben. De instelling hanteert de visie van 'herintegratie in de maatschappij', 'klaarstomen voor de toekomst' en 'beter worden'. Maar mijn broer heeft er genoeg van. Hij heeft lang genoeg geprobeerd, lang genoeg afgezien. Hij wil niet dat dit de plannen voor hem worden.

De specialiste stelde een ander alternatief voor, die weliswaar nog maar héél pril bestaat - ik weet de term niet meer- ; namelijk psychiatrische begeleiding zonder het oog op herintegratie in de maatschappij en het beter worden. Het aangenaam maken van het leven van een psychiatrische patiënt hoe het is. Maar er bestaat praktisch gezien nog niets hiermee.. Mijn broer was daar wel voor te vinden, al had ik het gevoel dat dit toch weer een idee was van een ander en dat hij ondertussen zijn besluit had gemaakt. Het voelde aan als wéér iets om te proberen..

Maar door de collocatie kan er geen euthanasie gepleegd worden het komende jaar. Dus mijn broer zijn wens wordt tegengehouden (moedwillig of niet?!). Tenzij een dokter dit verzoek weer intrekt..wat niet zal gebeuren.

Mijn broer was teleurgesteld maar legde zich erbij neer. Mama voelde haar buitengesloten door het ziekenhuis; achter haar rug hadden ze dit geregeld. Ze doen dit vaak, ook al beloofde men dat er meer overleg zou zijn.

De maatschappij is enorm gericht op het forceren van iemand zoals mijn broer. Hij is geen alledaags geval, maar zijn wens én recht om te sterven en verlost te worden van het moeten overleven in deze wereld, in tegenstelling tot het léven in deze wereld, vind ik erg.. Men gebruikte een incidentje om hem verplicht op deze wereld te houden. Zo zie ik het.