Extasy!!!!!

Ow man, ik heb me in tijden al niet zo goed gevoeld! in ieder geval niet een hele dag. Ik heb voor het eerst in 2 jaar weer het gevoel dat ik straal Ja stralen. Daar was ik erg goed in. Ik voel me gewoon zo goed dat mijn eigen kleine lichaampje het niet meer kan houden. Dan strooi ik positieve energie op andere mensen rond. Eindelijk, na 2 jaar zoeken heb ik het weer te pakken!

AAAH, echt waar. Je kunt je niet voorstellen wat voor extase ik nu doorga. IK heb de stressvolle zorgen van het weer wisselen van studie laten varen en echt geaccepteerd dat het gewoon zo is gegaan. En elke keer als ik het uit ging leggen waarom ik zo blij was, moest ik weer wat vertellen over mijn vorige studie en ik lichtte daarbij zo op! Het kwam echt zo diep van binnen dat het overal te lezen was en heb tot nu toe echt alleen nog maar reacties gehad dat ik dan echt terug moet gaan, omdat ze me zo nog nooit hadden gezien! Man... wat ben ik hier blij mee! Ik was zoooo de weg kwijt!

Ik ben maar eens goed gaan analyseren wanneer het nu precies verkeerd is gegaan. Nou eigenlijk al bij de middelbare school. Ik kwam in de derde alleen in een nieuwe klas waarin niemand mij accepteerde. Ik was echt heeeel alleen dat hele jaar. Ik kon niets goed doen en heb veel negatieve dingen over mij naar mijn kop gekregen. Ik was echt vreselijk verdrietig dat jaar. Toen in de vierde kreeg ik eigenlijk binnen een week weer een stel nieuwe vriendinnen. Hele goede vriendinnen want ze zijn het nog steeds. En zo is langzaamaan mijn zelfvertrouwen weer opgebouwd. Ik kreeg nog steeds wel vaak rotopmerkingen te horen, maar ik had altijd een stel vriendinnen achter mij die mij hoe dan ook door dik en dun steunden.

Toen ging ik naar de universiteit. Ik ging aardwetenschappen doen en vond het helemaal leuk. Ook vond ik het helemaal leuk dat ik een schone lei had. Ik had weer alle kansen. Geen geroddel en gezucht meer achter mijn rug om. Dus mijn eerste jaar daar verliep heel goed. Toen kregen we aan het einde van het jaar een veldwerk van vier weken in Spanje. Superleuk! Echt waar ik heb echt genoten, maar aan het einde kwamen sommige irritaties eruit en hadden sommigen de behoefte om iemand af te zeiken. Je raad al wie het makkelijke pispaaltje was. Ik dus. Dat heeft mij echt heel veel pijn gedaan, maar ik heb er nooit aan toe willen geven. In plaats daarvan ging ik het volgende jaar die mensen mijden. Maar daarmee ging ik gelijk ook mijn colleges mijden. En in de tussentijd deed ik niks. En daar schaamde ik me ook voor dus dat was nog een reden om niet naar college te gaan. Ik kon mensen gewoon niet onder ogen komen.

Zo kwam het dat ik halverwege het jaar nog niet genoeg punten had gehaald. Ik moest 72 punten hebben om mee te mogen naar mijn tweedejaarsveldwerk. Ik had nog 1 tentamenweek waarin ik dat kon waarmaken. En ik was ervan overtuigd dat ik het niet zou halen. Ik vond het heeeeel stom als mensen niet mee mochten op veldwerk dus ik raakte in paniek. In die paniek heb ik besloten om te stoppen met mijn studie. Heel snel de knoop doorgehakt eigenlijk. Zodra ik die knop had omgezet wilde ik geen positief woord meer horen over die hele studie. Mijn keuze moest gegrond zijn vond ik.

Vervolgens ben ik terug naar mijn ouders gegaan en ben daar fulltime gaan werken. Dat ging eigenlijk heel goed. Bouwkunde was altijd al mijn tweede keuze geweest en dus wilde ik dat gaan doen. Maar zodra ik ermee was begonnen bleek het helemaal niet zo te zijn als ik had gedacht. Ik durf het bijna niet hardop te zeggen, maar ik denk dat ik van het begin af aan al teleurgesteld was in bouwkunde. Maar ik weigerde om nog een keer te stoppen. Ik vond dat 1 ker stoppen al slecht genoeg was. Bovendien durfde ik al helemaal niet toe te geven dat ik misschien wel een fout had gemaakt met het stoppen. Ik praatte mezelf in dat ik het wel leuk MOEST vinden, want ik kon het niet maken om nog een keer te stoppen. En ja, toen werd ik heel depressief en kon ik dagenlang niet uit bed komen. Er werd regelmatig gevraagd of ik de studie dan nog wel leuk vond, maar ik wilde dat niet toegeven dus ik dacht dat ik gewoon alleen maar een dicipline probleem had. Maar ik denk nu echt dat ik wel een grote fout heb gemaak t door te stoppen met mijn vorige studie.... En doordat ik dat nu heb toegegeven alleen al, voel ik me beter, levendiger, sterker, blijer en opgeluchter dan ik in tijden ben geweest.

Waarom wilde ik nu ineens wel toegeven dat ik misschien wel een fout had gemaakt? Dit gaat belachelijk klinken ik weet het, maar ik heb vorige week een droom gehad. Ik droomde dat ik terug ging naar aardwetenschappen en er superblij mee was. En toen werd ik wakker... en toen voelde ik me gewoon teleurgesteld dat ik weer terug was bij mijn studie van nu en mijn depressieve staat.
Dat weekend ging het over paranormale dingen omdat ik naar die paranormale beurs ging. We hadden het gewoon over dromen. Ik vertelde over die droom en toen zei mijn moeder heel rustig: Ja, waarom niet eigenlijk?

Dus lieve en naieve mama heeft mij in haar simpelheid toch aan het denken gezet. Mij echt eens alles op een rijtje laten zetten. En wat de uitkomst ook mag zijn. Ik voel me super nu, dat is in ieder geval al een enorme prestatie. Dat was dus mijn openbaring. Ik maak me echt altijd te veel zorgen... ik laat me overweldigen door dingen die er nooit zijn. Lieve mama, je hebt me weer een wijze les geleerd..

ode aan onze beste dromen!!!

-circustent