Feelings: WOO-HOO!

De hele nacht was 'ie er: De Mug. Vergeten het raam dicht te doen, dus deze ongewenste gast heeft ongeveer de vorige acht uur mij het leven zuur gemaakt. De Mug is sneaky. Nét op het moment dat ik dacht dat ik de strijd gewonnen had, sloeg hij weer toe en terroriseerde mijn slaapkamer. De Mug is onzichtbaar. Want, toen mijn irritatie het overwonnen had van mijn luiheid en ik eindelijk opstond om De Mug op te sporen, was hij plotsklaps verdwenen. Weg gespawned. Naar een andere dimensie, of zo. Ik heb een hele zoektocht gemaakt naar anti-muggenzooi maar kwam tot de conclusie dat mijn moeder die stiekem al had ingepikt. Goed, laat maar dan. De komende uren heb ik me onder mijn loei-hete deken verstopt en toen de eerste zonnestralen door het raam -in mijn gezicht, natuurlijk- verschenen (snap je 'm, schénen, ha-ha, hou je kop, Hitch, je bent niet grappig) kon ik eindelijk mezelf weer fatsoenlijk omdraaien zonder jeukende oorlogswonden.

MAAR. Pam. Pam. Pám. Ongeveer een uur geleden -kwart voor acht of zo-, klonk er een oorverdovend gekrijs van onder aan de trap.
"HITCH, JE BROER IS TERUG VAN SZIGET! KOM NAAR BENEDEN!"
Mam.
Ik mompelde iets chagrijnigs wat 'hou je kop' moest betekenen, maar door mijn slaapdronkenschap klonk het meer als 'hmm...pff...kop'. Toen besefte ik het ineens. Mijn broer was terug. Geen saai, oninteressant kutleven meer. Hij was terug! DE KING IS FUCKING BACK!
Ik trok snel een broekje aan -freeballend- en snelde de trap af, niet wetend wat er komen ging.

Daar zat het dan. Afgepeigerd, met bloeddoorlopen ogen en een stank die ik van boven aan de trap nog kon ruiken.
De bende van ellende. Al mijn vrienden die ik zo gemist had de laatste dagen, waaronder mijn grote broer, keken me aan alsof ze zojuist de Himalaya hadden beklommen.
"Hey, Hitch. Leuk je weer te zien." mompelden ze slaperig in koor.
"Hier, neem een shotje Palinka." kreunde mijn broer die mij een fles drank in mijn handen duwde.

Dus, ik zeg: 'PROOST!'