[Trip #2] 009: Rome?

Zoals gewoonlijk begint dit verhaal op een heel normale dag, zonder enige gekkigheid of opmerkelijkheden. Ik was ver van huis, werd wakker bij een goede vriend met een ongelooflijke kater en kwam erachter dat we af hadden gesproken om bij Zoey thuis eten te gaan koken. Eigenlijk was het niet persé een afspraak: ik woonde die tijd overal en nergens bij vrienden en het was gebruikelijk voor ons om iedere avond samen door te brengen met een -zoals wij dat altijd heel chic noemden- soiree.
Haastig trok ik mijn vieze kleren van de vorige dag aan, schudde Koen wakker en na een aantal woorden die ik hier niet neer ga zetten, ook pijlsnel zich klaarmaakte. Niet veel later sprong ik bij hem achter op de fiets en racete we richting de stad.

Wat ik aantrof in huize Zoey, had ik niet verwacht. Ze zat zoals gewoonlijk op haar rommelige kamer, in haar rommelige bed, met haar prehistorische laptop voor zich met een peuk in haar hand. Maar ze leek gestressed.

"Wat is er?"
"Niks."
"Komop, Zoey."
"Er is NIKS oké? Laat me gewoon met rust!"

Ik stopte niet met uithoren en daarna kregen we weer eens ongelooflijke ruzie, schreeuwden we, krijsten we en vlogen we elkaar bijna aan. Wat bleek nu? Zoey had vrienden in Rome, die ze al tijden niet meer had gezien. Ze wilde deze dus heel graag in de vakantie opzoeken. Maar...nu komt het mooiste. Nick, uit mijn Berlijn verhaal (de Australiër) zou nu in Kroatië een baantje bij een hostel hebben, Romy, een Italiaans-Duits meisje die een kamer met hem deelde zou een paar dagen in Rome zijn en OOK een stel Amerikanen die ik nog in een ander verhaal ga uitleggen, waren van de partij. Zo'n internationaal feestje als deze, komt nu eenmaal niet voor. Maar...zowel Zoey als ik hadden daar geen geld voor. En beiden hadden ook geen identiteitskaart omdat we die op een of andere manier ergens hebben verloren. Bummer.
Chagrijnig zat Zoey op bed te mokken, terwijl ik ongemakkelijk naar Koen keek. Even heerste er een enorme awkward silence, totdat Zoey haar keel schraapte. Ze kreeg die bekende ondeugende blik in haar ogen.
Uh oh... dacht ik. Hier komt het dan...

"We kunnen ook gewoon...liften!" riep ze uit.
"Liften?"
"Ja!"
"Eh..."
"Ah toe..."
"Oké..."

Koen's ogen werden groot.
"Liften? Zijn jullie helemaal gek geworden?" riep hij uit. "En wanneer vertrekken jullie?"
"Straks!" zei Zoey.
"Straks?!" herhaalde ik haar. Ik wilde eerst protesteren maar haalde toen mijn schouders op. Het zal ook allemaal wel.

Die middag nam ik afscheid van vrienden, één persoon in het speciaal. De laatste uren voor vertrek bracht ik met hem door, waarna hij uiteindelijk mij aankeek en vroeg of ik de zijne wilde zijn. Ik schrok me kapot. Waarom kwamen jongens daar nu altijd mee aanzetten, net nu het zo leuk is. Ik ben geen relatiepersoon. In ieder geval niet nu. Ik heb geen zin in verplicht iemand moeten bellen, kaartjes sturen en mijn Facebook status te veranderen. Hij was wel heel leuk, echt waar. Maar een relatie? Too soon man, too soon. Ik had het nog geen maand geleden uitgemaakt met mijn vriend omdat ik juist weer even vrij wilde zijn. Kon ik het niet gewoon leuk hebben zonder een label? Ik wees hem af onder het mom van 'het ligt niet aan jou, maar aan mij' en 'het gaat te snel' en moest bijna kotsen door mijn eigen cliche's.

Eenmaal terug bij Zoey pakten we onze backpacks, wat een heel speciaal moment is. Zoey heeft nu eenmaal geen makkelijke jeugd gehad. Haar vader was recentelijk overleden en haar stiefmoeder twee of drie jaar daarvoor. Beiden waren net zo een reizigers als wij nu aan het worden waren en om hun te eren en ook om een stukje van ze bij ons te hebben, namen we de backpacks van deze gestorven troubadours. Ik die van haar vader, zij die van haar stiefmoeder. Het zou geluk brengen. En dat heeft het.