[Trip #1] 006: Life of the rich.

De volgende ochtend werden Zoey en ik als eerst wakker, nog geen twee uur na het uit-check-incident. We waren gewoon over onze slaap heen en ik kon niet wachten om onze rekeningen te checken!
In onze pyama's en slippers trippelden we naar beneden naar de pin-automaat en sprongen een gat in de lucht toen we erachter kwamen dat er wel degelijk geld op Zoey's rekening stond.

"We zijn rijk!" schreeuwden we. En we stoven het hostel uit om naar de supermarkt op de hoek van de straat te gaan. We haalden voor iedereen rijkelijk belegde broodjes, sapjes, ijskoffie en ander lekkers. Nieuwe sigaretten en panty's, want die van ons hadden hun beste tijd al gehad. Een tijdje later ontbeten we samen op de stoep van het hostel in het zonnetje, waar we met Nick afspraken dat we hem mee uit eten zouden nemen als bedankje. Hij had immers onze vodka betaald en ons een geweldige avond bezorgd.

Berlijn was prachtig. Omdat we een auto hadden, hoefden we niet met de metro. Eerst dachten we dat dat handiger zou zijn, maar bij het vierde stoplicht in dezelfde straat heb je er wel genoeg van. Als asociale Bijlmer-schorriemorrie zetten we onze speakers lekker hard en probeerden oogcontact te maken met knappe jongens.
"Ja! Die keek!"
"Flikker toch op joh, echt niet!"
En zo ging het ongeveer onze hele reis door Berlijn. We hebben rondgelopen in Kreuzberg, hebben geprobeerd een tattoo te laten zetten, maar het personeel was zo chagrijnig dat we ze een dikke middelvinger hebben gegeven en eindigden uiteindelijk weer rondom de Alexanderplatz, waar we Nick ophaalden om uit eten te gaan.
Ik voelde me net een filmster, in dat restaurant. Niet omdat het nu zo chic of duur was, maar simpelweg omdat we anderhalve dag als zwervers aan de augurken en 30 cent bier zaten. En omdat ik eindelijk schone kleren aanhad. En de barman een smoking droeg. Oh, en ook omdat je hier de pizza met mes en vork at, in plaats van met je vingers.
Gezellig aan de likeur 43, niet lettend op de prijzen en wijzend naar al het lekkers wat niet op, maar náást ons bord liep, beëindigde we onze dag. We moesten immers nog naar de Roter Salon, de plek waar we eindelijk onze nieuwe held, Matt Corby zouden ontmoeten.

Na een emotioneel afscheid, een paar fotohokjes en voor Zoey ook een klein traantje, verliet Nick ons. Zoey en Nick zagen elkaar wel zitten, dat was voor mijn andere vriendinnen meteen duidelijk. Ik echter, als lompe boer, had dit natuurlijk weer niet door tot op het allerlaatste moment. Nick zou nog een tijdje in Europa blijven en ons, als het allemaal goed lukte, opzoeken in Nederland. We wisselden e-mails, Facebooks en telefoonnummers uit en haalden daarna direct onze tickets uit onze tassen.

Matt Corby, here we come!