Flashback misbruik; het spelletje spelen
Niet één keer komt het voor.
Nee niet één keer.
Het valt gewoon niet meer te tellen.
Dagen en nachten; telkens weer opnieuw.
Hij komt naar me toe, hij raakt me aan, hij doet me pijn.
Flashbacks in overvloed.
Vandaag, vannacht en de aflopen dagen/weken. Telkens weer blikken. Herbelevingen. Angst. Verdriet.
Elke keer weer.
Ik loop vast.
Sla dicht.
Voel me machteloos
Zwak
en vooral...
verdrietig én boos..
Flashbacks.
Ik moet ze opschrijven.
Van me af typen.
Misschien verdwijnt er dan een deel.
Of is verdwijnen niet het goeie woord?
Verwerken.
Zou er dan langzaam een stukje verwerkt worden?
Of wordt het alleen maar enger en gaat het mn kop kosten.
Verknal ik mijn school, mijn contacten díe ik nog heb, verspil ik de energie die al zo gering is...?
Ik weet het niet.
Ik weet alleen dat ik kippevel heb. Dat het in mn kop zit. En dat ik dit hoe dan ook aan moet pakken...
- boven bij oma
- in het logeerbed bij opa en oma
- in zijn kamer, op de stoel
- mijn kamer
- onder de douche, ik op het randje
Het is te veel. Het zijn er te veel. Te vaak en te verplicht.
Past&Today, vrouw, 33 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende