Gevoelens

Los van de feiten, de gebeurtenissen en alle andere dingen, sta ik eigenlijk weinig stil bij gevoelens.
Ik vind het lastig, wil altijd snel naar een oplossing en verder. Deels komt dat ook door de kindjes. Ik heb nu eenmaal geen mogelijkheid om in te storten. Of is het misschien durven? Toegeven dat je het allemaal even niet red, of even niet meer ziet? Het maakt me kwetsbaar, en ook al weet ik dat het mag, dat mensen er voor me zouden zijn, ik vind het lastig. Het gaat altijd goed en ik red me wel..
Maar heel eerlijk? Het liefst zou ik me weken onder mn dekens verstoppen en wakker worden op een dag dat iemand me zou vertellen dat het allemaal opgelost is.
Er zijn dagen dat ik me voel alsof ik de wereld aan kan, voel ik super krachtig en denk ik, kom maar op!
Maar er zijn ook dagen dat ik ieder uur de spanning in mn lijf op voel komen, de onrust, de stress, het verdriet.. dan voel ik me geïrriteerd en weet ik niet wat ik met mezelf aan moet want het moet weg en dat lukt niet..
Ik wil die gevoelens niet, maar ze zijn er, en het zou veel gekker zijn als ze er niet zouden zijn. Dan voel ik me onzeker en twijfel ik aan alles, vooral aan mezelf. Kruip onder mn steen.. en wil ik het liefst iemand zoeken tegen wie ik aan kan schoppen. Vriendje is dat meestal, en gelukkig herken ik mijn eigen gedrag en zeg ik het ook tegen hem, ik ben aan het zoeken naar iets om ruzie te maken dus vergeef me als ik iets binnen korte tijd voor je voeten gooi, er moet iets uit.. en soms helpt muziek.. en soms.. wil ik gewoon even huilen en tegen iemand aan kruipen die zegt het komt wel goed, het wordt allemaal beter..

Ik weet het.. ik stop alles weg, geef aan weinig dingen toe en dat moet ik binnenkort wel gaan doen. Maar voor nu.. houden de lieve lachjes van mijn kleintjes me het meest op de been, want zij... Zij zijn alles ♥️