Hoe verder..

Maanden die volgden, met intimidaties, bedreigingen, andere prioriteiten dan de kinderen..

Gelukkig was ik al een tijd gestart met het opbouwen van een dossier. Geluidsopnames, screenshots..

Bij de rechter kwam het tot een woningverbod omdat hij zich niet wilde uitschrijven. Toch is hij mijn woning binnen gedrongen want mijn nieuwe vriend was natuurlijk ook niet welkom volgens hem. Ik moest het stoppen. Hij werd veroordeeld.

Hij had mijn grootste angst werkelijkheid gemaakt, mijn huis binnen dringen. Mijn plekje..

Hij kwam de kinderen ophalen, tijdens die momenten waren zijn teksten niet van de lucht
Hij zou wel zorgen dat ze weggehaald zouden worden bij mij, dat hij midden in de nacht de ruiten eruit zou gooien, hij mij het leven zuur zou maken, en het naar mijn keel grijpen terwijl mijn zoon op mijn arm zat.
En toch, wilde ik mijn kinderen hun vader niet afnemen. Elke keer hield ik hem het hand boven zijn hoofd. Uit angst ook voor een deel want wat zou hij gaan doen? Hij hield mij elke keer in zijn greep door te zeggen dat de kinderen dan van mij afgenomen zouden worden. Hij had buren ingeschakeld om mij in de gaten te houden.
Noem me gek, dat mag.. maar wat ik ook van hem vond, het stond los van het gevoel dat de kids voor hem hadden. Ik kan dat los van elkaar zien.

We kwamen tot een ouderschapsplan en een convenant. Maar die afspraken gingen al gauw weer de mist in want hij zei elke keer af..
Vooral de oudste had daar veel last van. Driftbuien en angsten, de teleurstelling elke keer weer. Het is zo sneu om te zien.

Een terugval in zijn gebruik zorgde ervoor dat ze hem 6 weken niet hebben gezien. Rijbewijs ingenomen voor rijden onder invloed een paar uur voor hij ze op zou komen halen. En maar roepen dat de kinderen altijd op nummer 1 staan. Ik was woest. Weer een deel van het respect voor de beste man weg. Ik vertelde hem dat hij maar zou moeten zien hoe hij het op zou lossen, maar ik zou zijn shit niet meer oplossen. Kan jij ze niet halen omdat je geen vervoer hebt? Jammer dan!

In de weken dat er geen contact was, zijn de kinderen in positieve zin veranderd. Voor iedereen in de omgeving was dat merkbaar, en helaas, want voor hen doet het me echt zeer, ging het weer mis toen het contact weer hersteld werd. Dat was het punt dat me deed inzien dat dit meer schade bracht dan dat het goed deed.
Ik gun de kinderen hun vader en andersom, en daar zal ik me altijd voor inzetten, maar het moet wel veilig en stabiel zijn en een toevoeging voor de kinderen.

Ik werd steeds sterker en hij had me minder in zijn macht..
Nog steeds talloze beloften over hoe het nu anders zou gaan. Dat hij behandeling zou gaan volgen en al dat soort dingen meer.. maar er is natuurlijk niks gedaan.

Al die tijd ben ik dingen op blijven nemen, screenshots bewaard, dossier blijven opbouwen. En nu.. nu heb ik de omgang gestopt. Weer een terugval, voor de 12e keer is de relatie over bij hem, bewusteloos op straat gevonden en alleen al in een maand, 6x de kinderen niet opgehaald, en bellen onder invloed met ze..
Hij is natuurlijk des duivels. Want hoe durf ik dit te doen. Er is niks mis met wat hij doet..
Elke instantie is op de hoogte en hij heeft inmiddels aangifte gedaan. Ik ben blij dat ik overal melding van heb gemaakt, ook bij de politie, dat maakt dat er inmiddels een flink dossier is en dat hij retour wordt gestuurd naar zijn advocaat..

Het afgelopen jaar heb ik me groot gehouden, maar elk contact met of over hem, kost me vreselijk veel energie. Maar ik moet nog even volhouden tot de rechtbank..
De kinderen gaan nu een stuk beter nu er rust is, want hoe klein ze ook nog zijn, ze zien en voelen zijn energie en daar reageren ze op.
Vorige week twijfelde ik nog even, of ik hier allemaal wel goed aan doe, soms heb je dat..
Dan komt toch weer even die oude onzekerheid en werd ik geraakt door wat hij me weer stuurde..
Ik ben moe.. maar ik moet door, blijven vechten voor de kleintjes..