good times

Ik heb nog welgeteld drie dagen vrij en dan beginnen de colleges weer. Voor het laatste halfjaar van mijn studie hoef ik niet veel aanwezig te zijn. T/m eind maart heb ik maximaal drie dagen per week college en dan ook vaak maar 2 tot 4 uur college op een dag. Dus: zo ga je in het eerste jaar van 4 dagen 8 uur achter elkaar hoor - en werkcolleges (die vrijwel allemaal verplicht zijn) naar het derde jaar met nauwelijks 10 uur per week college (waarvan bijna niks verplicht is). Vanzelfsprekend moet ik ook mijn thesis gaan schrijven in het laatste halfjaar, maar ik heb zo het idee dat dit laatste halfjaar niet zoveel stress met zich mee gaat brengen.
Waar ik aan het begin van dit studiejaar nog nadacht over het nemen van een tussenjaar na mijn bachelor diploma, denk ik er nu toch aan om mijn Master opleiding meteen ná mijn Bachelor te doen. Gewoonweg omdat ik in dit laatste halfjaar de rust heb gevonden die ik zocht als het gaat over studeren: acceptatie dat niet alles perfect kan en gewoon trots kunnen zijn (zonder schuldgevoel) over het feit dat ik mijn best heb gedaan, zoals ik al mijn hele leven mijn best doe voor alles. En dat terwijl ik het met mijn studie nog nooit zo druk heb gehad zoals ik het in dit jaar heb gehad. Maar toch: wauw, wat een rust. Hoogtepunt: ik moest een verslag inleveren vóór 12:00 uur en ik ben op mijn gemak het verslag af gaan maken om 08:00 op de uni en ik heb het verslag rond 10:30 ingeleverd. Ik voelde no stress, terwijl ik anders een paar dagen van tevoren al zou gaan stressen, omdat ik bang zou zijn dat ik te weinig tijd zou hebben om mijn verslag op de perfecte manier af te maken. En het resultaat was: 8,5. Ook iets om trots op te zijn: mijn punten blijven hoog, terwijl ik in feite minder doe voor mijn studie!
(Een ander verhaal is dan weer het combineren van zowel een relatie, huishouden, werk, studie en sporten, wat in het afgelopen halfjaar niet zo best ging. Lees: verschijnselen van een aankomende burnout.)

Maar goed, het laatste halfjaar. Een studiegenootje waar ik het altijd goed mee heb kunnen vinden, is weer op de uni volgende week na een halfjaar te hebben gestudeerd in Spanje. Het zal me goed doen om weer iemand naast me te kunnen hebben tijdens colleges, al heb ik mezelf ook prima vermaakt in mijn eentje en lukte het me zelfs dan nog om leuk te kunnen praten met anderen. Toch zal ik haar ook niet veel meer zien: we zullen nog welgeteld 1 vak samen hebben dit jaar.
Ook is mijn fietsmaatje weg. Nou ja, weg, ze is weer bij haar ouders gaan wonen en woont niet meer op de afstand dat we samen naar de uni kunnen fietsen. Ook jammer. Maar, het is goed zo. Aan het begin van mijn studie was ik ontzettend gefixeerd op het vinden van vrienden en erbij horen en het deed me onwijs veel pijn dat ik er niet bij hoorde. En nu: ik zit in het derde jaar, ik heb geen berg vrienden om me heen en dat vind ik prima. Ik weet al dat ik niet pas bij dit 'soort mensen' en ik wil mijn best niet meer doen om mezelf op zo'n manier te veranderen dat ik er wel tussen zou passen. Zelfacceptatie.

Als we het toch hebben over dingen die goed gaan: zelfacceptatie, van mezelf houden, positiviteit, meer voor mezelf kiezen, oplossend vermogen. Cliché dingen waarvan ik altijd dacht dat ze nooit enige toepassing op mij zouden hebben... wel dus. Het gaat nog niet allemaal perfect, want: "dat meisje ziet er veel beter uit dan ik", "ik heb er allemaal geen zin meer in", "ik ben te dik", "ik verdien het niet om te relaxen, want ik moet dit, dit en dit nog doen voor mijn studie" zijn nog steeds uitspraken die ik vaak genoeg maak, maar het gaat om de vooruitgang.
Door mezelf open te stellen voor de buitenwereld, merk ik dat contact leggen met anderen veel gemakkelijker is. Ook heb ik steeds minder bevestiging van anderen nodig om te weten dat ik iets goed kan of te weten dat ik er goed uit zie, die bevestiging kan ik ook uit mezelf halen. Hierdoor lukt het me ook om de stomste dingen positief te bekijken, waardoor ik weer merk dat mensen graag contact met me zoeken, want hé positiviteit! Daar houden mensen van. Ook probeer ik steeds meer te denken wat wel kan en niet alleen naar de dingen te kijken die niet kunnen. Niet denken in problemen, maar denken in oplossingen. En door dit alles lukt het me (en daar ben ik heel blij om) om onbevooroordeeld naar anderen te kijken/contact te leggen, waardoor mijn reacties ook echt gemeend zijn. Als ik nu zeg tegen iemand dat ze er mooi uit ziet, dan denk ik niet: ik haat dat mooie meisje. Als nu iemand arrogant doet, dan kan ik dat van me afschuiven in plaats van mezelf op te jutten en steeds bozer te worden vanbinnen. Hierdoor merk ik ook dat alle sociale dingen in het leven (boodschappen doen, iets vragen bij de sportschool, mezelf inschrijven bij nieuwe huisarts/tandarts/opticien, iets vragen aan een onbekend iemand in college) als vanzelf gaan. En door dit alles heb ik niet meer de neiging om anderen waarmee het beter gaat/die er mooier uitzien/die ergens beter in zijn zwart te maken in mijn hoofd, omdat ik mezelf zo onzeker voel. Nu lukt het me om als eerste reactie bij een erg mooi meisje te denken: wow, die is knap! Eerst zag ik het altijd als een strijd om beter te zijn en/of beter over te komen dan anderen. Nu voel ik dat totaal niet meer.

Mijn vriend heeft wel eens gezegd dat ik moest proberen om mezelf te zijn bij anderen en dat ze me dan alleen maar leuk zullen vinden. En dat blijkt: want in plaats van me op te stellen als een onafhankelijk, sterk, alles wetend, geen hulp hoevend, zelfverzekerd meisje stel ik me nu op als mezelf: veel lachen, niet alles wetend, kwetsbaar, zorgzaam, ook sterk maar zeker niet totaal onafhankelijk en ik heb wel zeker hulp nodig-achtig meisje.
Stom, maar grappig voorbeeld: ik zit sinds kort bij een nieuwe sportschool en waar ik een jaar geleden zou hebben bedacht dat ik daar naar binnen ga lopen alsof ik alles weet en geen zwakheden ga laten zien, stond ik de eerste dag bij de sportschool met de vraag waar ik moest zijn voor een bepaalde les, gaf ik vóór de groepsles aan dat ik er voor het eerst was, was ik mezelf niet aan het vergelijken met anderen, kreeg ik hulp van anderen en heb ik als een kip zonder kop daar rond gelopen, omdat ik wilde weten wat er eigenlijk allemaal te vinden is in die sportschool. En zonder dat ik bezig was met hoe ik over wilde komen op anderen.

Kortgezegd: ik ben gewoon minder bezig met wat anderen van me vinden en ben eindelijk aan mezelf aan het werken. We zijn er nog lang niet, maar wel op de goede weg!

Oké. Dit had een kort verhaal moeten zijn, haha.