Haat aan De Backpacker en De Huisvrouw.

Laat ik vooropstellen dat ik een positief mens ben en dat ik geloof in de goedheid van de mens. Ik stoot liever mijn neus dan dat ik wantrouwend ben. Dat is zo vermoeiend. Ik kan snel goed met mensen omgaan en ik denk dat ik niet heel moeilijk in de omgang ben. Er zijn echter twee soorten mensen waar ik zwaar de kriebels van krijg. Ik minacht en veracht ze. Het komt dichtbij haat. Dat staat even los van de haat die ik natuurlijk heb voor mensen die andere mensen of dieren leed aan doen. Dat lijkt me duidelijk.



Categorie1: De Huisvrouw.
Huisvrouw zijn is een eerbaar en zwaar beroep, waar ik respect voor heb. Maar dat staat los van De Huisvrouw. De Huisvrouw is rond de veertig, heeft wat kinderen geworpen en daarna besloten niets meer aan haar uiterlijk te doen. Ze lopen dan ook onopgemaakt op Crocs, ze zijn net even te dik, ze hebben kort haar 'omdat het zo lekker makkelijk is' en worst of all: de lichtblauwe fleecejas.
Kort haar is prachtig, Twiggy! Maar niet het type haar 'dat zo lekker makkelijk is'. Bah! Onder de lichtblauwe fleecetrui draagt de huisvrouw een driekwartsbroek en Ecco's. En ze gaan serieus winkelen en naar de Libelle Landdag.. ...op bergschoenen! Het is fokking Nederland. We hebben geen bergen. Vrouwen dragen mooie schoenen en geen bergschoenen! Ook niet omdat het zo lekker zit. Punt. Okay?

Deze huisvrouwen doen niets anders dan hun vervelende kinderen op en neer naar school te rijden en daarna niets doen met andere huisvrouwen. Of ze volgen creatieve workshops. Een van de dubieuze talenten van De Huisvrouw is dat ze precies weet wanneer ik in de supermarkt ben. De Huisvrouw rijdt slecht auto, dus dat zorgt al voor hachelijke situaties op het parkeerterrein. Maar dan de winkel zelf. Net als ik mijn drie dingen wil afrekenen, zet De Huisvrouw haar overvolle kar voor mijn mandje. Op dat moment besluit ze dat ze iets vergeten is in de winkel, waarna ze haar kar verlaat. Omdat een deel van de spullen al op de band ligt, kan je er niet even voor. Tot ergernis van alle andere klanten en het kassameisje (een soort mens waar ik van hou) komt ze te laat terug met iets dikmakends.

En dan het ergste. Het is heel simpel. Er zijn soort regels aan de kassa. Als je spullen op de band liggen, kan je alvast je pinpas door de gleuf halen en je pincode intoetsen. Je bonuskaart leg je alvast klaar. Iedere kassa heeft aan het eind twee vakken met een beweegbaar schotje ertussen. Jouw boodschappen gaan in een van de twee vakken en je laadt rustig je spullen in je tas. Op het moment dat de kassadame de prijs noemt, dan druk je op 'OK' en je hebt betaald. Daarna kan je rustig verder inpakken en de boodschappen van degene na jou gaan het andere vak in. Dat systeem werkt soepel, perfect en alle jongeren doen het.
Zo niet de huisvrouw. De huisvrouw gaat rustig haar spullen inpakken en negeert drie keer dat de kassadame de prijs noemt. Pas als alles ingepakt is, waardoor alle mensen achter ze onnodig lang staan te wachten, gaat ze naar de kassa... … om al haar kleingeld uit te tellen. 'Want dat hebben jullie zo graag'.
NEE! DAT HEBBEN ZE NIET GRAAG! Ik hou van kassameisjes, maar kassameisjes interesseert het niks en ze willen niet tellen. Ze willen dat je pint of dat je gewoon geld geeft en de kassa meldt dan hoeveel je terugkrijgt. Dat rolletjes kleingeld geld kost interesseert niet. Het is een bijbaantje. Ze willen geen miljoen muntjes van vijf cent (stuiver, voor de ouderen onder ons). Kassameisjes krijgen rolletjes geld van de manager en ze willen geen miljoen stuivers tellen. Pin, huisvrouw, Pin! Nadat al het geld is uitgeteld willen ze alle zegels, komen er te laat achter dat ze ook koopzegels hebben gevraagd en dat moet dan weeer teruggedraait worden. De gratis zegels moeten op dat moment geteld worden, waarna ook het bonnetje gecheckt wordt op fouten. Ondertussen groeien er spinnewebben tussen jouw boodschappen en het vakje met keelsnoepjes, prepaidkaarten en kindersurpriseeieren.

Het kan erger. De Huisvrouw met haar vervelende, jengelende kind. Daar kan ik echter niet over schrijven zonder hysterisch te gaan lachen en huilen tegelijk, dus dat doe ik niet.
Als jullie ooit eens lezen over een verwarde man die mensen heeft neergeschoten in een winkelcentrum... De dader was op dat moment zeker niet verward. Hij deed het met volle verstand en hij hoefde alleen maar op enorme lichtblauwe fleecejassen te richten. Een makkie. Hopelijk begrijpen jullie dat ik de mensheid daarmee een dienst bewijs.



Categorie2: De Backpacker.
Backpacken is leuk! Ik ken ontzettend veel mensen die prachtige ervaringen hebben opgedaan in overzeese gebieden, met een rugzak om. Prachtig! Ik heb het zelf helaas nooit gedaan, maar dit staat allemaal weer los van De Backpacker. De Backpacker is misschien in Australië geweest, maar waarschijnlijk heeft ie zelfs alleen maar plannen en is zijn enige strandervaring Schoorl aan Zee.

Een beschrijving. De Backpacker herken je meteen. Hij heeft lang haar en dat heeft hij meestal in, echt waar, een knotje. Nuff said. Maar ik ga nog door. Om de nek hangt een ketting van houten kraaltjes of tandjes. Om de arm leren riempjes en De Backpacker draagt semi-hippe kleren met V-halsjes. De Backpacker weet niets van muziek, maar houdt van artiesten als Jack Johnson, omdat het hoort bij zijn imago. Bij een kampvuur op een strand zou De Backpacker graag gitaar willen spelen en waarschijnlijk speelt hij drie akkoorden, waarvan a-muzikale meisjes al snel onder de indruk zijn. De Backpacker draagt zijn gitaar te allen tijde in een tas op de rug, want dat is wederom zijn imago. Als De Backpacker een andere Backpacker tegenkomt, dan doen ze van die quasi-gevoelige omhelzingen en een 'boks'. Met uitspraken als 'respect'. Kots. Trap er niet in. Backpackers zijn allemaal ongevoelige klootzakken zonder een eigen imago. Ze doen iets na.
De backpacker is een parasiet met slechts één 'talent'. Gevoelig doen. En dat tegen naïeve meisjes. Backpackers doen alsof ze gevoelige mannen zijn en helaas trappen daar nog steeds elke dag mensen in. Met hun verhalen over Australië, gitaarspelen bij een kampvuur op een strand en hun Golden Retriever-achtige domme, maar begrijpelijke blik weten ze domme, mooie meisjes in te palmen. Intelligente meisjes trappen er niet in. De Backpacker heeft dan ook meestal meerdere vriendinnen en dat is slecht. Ik wens De Backpacker niet dood. Ze moeten gewoon oprotten naar een verlaten deel van Australié ofzo.

Zo. Dat is er uit.