Happily ever after

Ik had al een hele tijd niet meer aan je gedacht en verassend genoeg voelde ik geen spanning naarmate de tijd verstreek en het stilaan weer tijd werd om op kot te leven. Het was 12 februari, de dag dat we hadden afgesproken om te praten, maar jij liet al weken niets meer van je horen, dus besloot ik om er niets van te zeggen.
Ik spendeerde de hele dag met een vriendin in Gent en ik had het erg naar m'n zin. Ik vertelde haar dat we vandaag zouden praten, maar dat ik ervan overtuigd was dat het niet zou gebeuren.
's Avonds rond 22u kwam ik aan op kot, ik zei 'hallo' tegen de andere kotgenoten die samen in de keuken zaten en ging naar m'n kamer. Ik was druk bezig met m'n koffer uit te pakken en was dus nog maar 2 minuten op kot, toen jij op m'n deur klopte. Ik wist het meteen. 'Het is hem'.
Ik dacht dat ik weer overweldigd zou geraken door emoties, dat ik me ongemakkelijk zou voelen en de drang om te huilen weer moeilijk zou kunnen onderdrukken. Maar verrassend genoeg was dat niet zo. Ik voelde niets. Of toch wel, ik was blij om je terug te zien. Gewoon blij, zoals de blijdschap bij het weerzien van een vriend of vriendin. Het stelde me gerust.
Je ging zitten en begon te praten. Je vertelde me hoeveel het je spijt en hoe erg je het vind dat je me zoveel pijn hebt gedaan. Ik zag in je ogen dat het je pijn deed en dat je je zorgen om me maakte.
Ik zei niet veel, ik vertelde je gewoon dat ik het niet mooi vond wat je deed, maar dat ik het op de een of andere manier wel snapte. Je vertelde me hoe graag je wilt dat het weer wordt zoals vroeger, dat we dingen samen kunnen doen als vrienden. Ik had nooit gedacht dat ik dat ooit zou kunnen, maar ik zei met volle overtuiging dat ik dat ook wilde. Ik voelde blijdschap, blijdschap om het feit dat we weer vrienden zijn. Dat we samen kunnen lachen en dom doen, samen uitgaan en filmpjes kijken, zonder meer te voelen.
Mijn gevoelens zijn weg! En ik ben niet kwaad op hem, nee, we zijn vrienden! Ik heb me lange tijd niet zo blij gevoeld. Ik voel me weer goed als ik op kot kom, ik denk niet meer aan hem en het is mijn thuis geworden. Ik kan weer normaal praten met hem en weer samen dingen doen.

Ik heb het erg moeilijk gehad, maar,
I finally lived happily ever after