Hashikloto.

Heel lang niet hier geschreven.
In de tussentijd heb ik te horen gekregen dat mijn moeheidsklachten, die ik al een aantal jaar heb, komen door de schildklierziekte "Hashimoto". Dat houdt in dat mijn lichaam anti-stoffen maakt tegen mijn schildklier waardoor die stopt met werken; SUPER! not.. hoe retarded kan je eigen lichaam zijn.. ! Van die ziekte wordt je dus moe, dik en nog veel meer.
Maargoed, nu weet ik iedergeval waar 't door komt. Werd al bang dat ik gewoon in een zware depressie zat ofzo.
Nu heb ik wel medicijnen gekregen, maar nog steeds voel ik me zwaar verneukt. Veel ziek, moe en bagger. In de vakantie ging het super, toen lag ik met mn luie reet in de zee, luieren mocht. Na een paar weken school ging het weer achteruit. Ik pakte alles weer op, school, dansen en nog wat dingen erbij. Te druk.
Nu ben ik weer ziek, heb al dagenlang achter elkaar hoofdpijn en ik heb vanmiddag weer geslapen, dat heb ik heel lang niet gedaan (slapen in de middag bedoel ik), wou ik niet, maar nu gebeurde het gewoon. Ik keek TV en opeens werd ik wakker, was 't twee uur later. Great, al die tijdverspilling.
Uitgaan zit er voor mij ook niet in. Al die verhalen over leuke feesten en uitgaan en blabla vind ik leuk om te horen, maar ik wil ze zelf ook graag kunnen vertellen. Gewoon gezellig een avondje met vrienden en vriendinnen, lekker dansen of in de kroeg gezellig kletsen. Heerlijk. Maar dat zit er niet echt meer in.
En dat is het ergste nog niet hoor, ik ben gewoon op, waardoor ik sneller chagrijnig wordt en minder goed geniet van mijn leven merk ik. Mijn allerliefste nichtje, schat van een kind, is redelijk druk en wordt altijd helemaal blij als ze mij ziet waardoor ze nog drukker wordt en vanalles wil doen. Ik wil dat ook, heeel erg graag maar na 5 minuten kan ik gewoon niet meer. Om haar dan te zeggen dat ik nu even rustig wil zitten maar zeker een andere keer naar buiten met haar wil of wat dan ook, doet dat me verschrikkelijk veel pijn want ik weet wanneer ik het zeg, dat ik de volgende keer hetzelfde zal zeggen.
Ze is nog steeds gek van me, maar ik ben bang dat als ik elke keer te moe ben om gezellig met haar mee te doen, dat ze me saai zal gaan vinden. Ik ben 't gewoon zat. Wil me goed voelen, het duurt nu echt al veel te lang en hoe langer het duurt, hoe meer ik er doorheen zit.

Ik weet dat ik niet mag zeuren, want er zijn ergere dingen. Ik wil mijn "ziekte" ook eigenlijk geen ziekte noemen, want vergeleken met ziektes zoals kanker of hersenbloedingen e.d. mag ik blij zijn!
Ik ben bang dat mensen me zullen zien als een aansteller, dat ze mij niet begrijpen. Nouja, vooral mensen van mijn leeftijd dan. Wat logisch is, want ik had eerst ook nog nooit van deze ziekte gehoord, ik wist niet eens wat voor een functie de schildklier had!, dus hoe kan ik ervan uitgaan dat zij het wel weten en dus kunnen snappen hoe ik me voel.. Vooral vorig jaar was ik veel afwezig van school, ik had een speciale regeling dat ik weg mocht wanneer het niet meer ging, of dat ik wat later op school komt. Klink ideaal in de oren van veel leerlingen, en dat was het ook op zich wel natuurlijk, in mijn situatie, want dit had ik echt nodig anders trok ik het niet. Maar op gegeven moment wou ik echt heel graag hele dagen naar school, ik wou niet thuis zitten terwijl iedereen gezellig op school zat met elkaar. Ik vond het vreselijk als ik weer naar huis ging. Mensen dachten vast dat ik gewoon een aansteller was en heel veel ziek was ofzo. Als ik namelijk eenmaal op school was, was ik niet in staat om actief en gezellig mee te praten en te doen. Ik was op, leeg. Dus dat jaar was verschrikkelijk, en niet echt een goede eerste indruk. Want dat was het jaar dat de klassen gemengd werden zeg maar. Dat ik de anderen VWO'ers beter leerden kennen. Nouja, ik dus niet. Dat is voor mij dit jaar pas een beetje.

Laatst ging ik toch even met twee vriendinnen de stad in. Eerst gingen we even een cafe binnen om even te kletsen en wat te drinken. (Dit was half 11 ongeveer). Daarna zouden we eigenlijk naar een feest gaan, maar door de lange rij en politie hadden we hier al geen zin meer in. (half 12) Toen gingen we even naar het werk van mijn broer, die zou namelijk na zijn werk met mij mee naar huis fietsen. Die was al klaar, maar zei dat we wel even naar een ander café konden gaan want hij moest nog wat dingen opruimen en dan zou haar daar ook naartoe komen. Eigenlijk had ik gehoopt dat hij naar huis zou gaan..
We gingen dus naar dat andere café toe, kwam hij ook. Hij had gezegd dat ook hij het niet laat wou maken i.v.m tentamens. Ik hoopte dus dat we gelijk weg zouden gaan, maar nee.
Hij kwam met een collega binnen en bestelde bier en blabla.

Mijn vriendinnen vonden het natuurlijk hartstikke gezellig, maar ik was het zat. Ik voelde me zo uitgeput en moe. Het was wel gezellig maar ik wou gewoon naar huis, mn bed in. Nou geloof me, dit is echt NIKS voor mij. Als er ergens een feestje is, vermaak ik me altijd prima en is naar huis gaan wel het laatste waar ik aan denk! Maar deze avond was ik gewoon echt op. Ik zei dit tegen mijn broer, hij zei: Ja, nog een biertje en dan gaan we. Nou niet dus, inmiddels was het 1 uur. Wat normaal gesproken niet laat is voor een avondje uit, maar voor mij voelde het aan als half 6 's ochtends. Ik was inmiddels ook behoorlijk chagrijnig geworden van mijn broer, omdat hij had gezegd dat hij gelijk na zijn werk naar huis zou gaan, en maximaal tot 1 uur zou wachten op mij (als ik dus wel naar dat feest was gegaan).
Hij weet dat ik ziek ben, en hij weet ook dat ik niet zo gauw op een gezellige avond dit toegeef, maar waarschijnlijk was hij weer in een egocentrische bui, want hij ging "nog even een sigaretje roken en dan gaan we."
Ik trok mn jas aan, mn vriendinnen beduusd erachteraan, en liep naar buiten. "Ik ga naar huis". Hij in protest en ik stond daar behoorlijk voor lul want zn vrienden e.d. stonden erbij en die denken natuurlijk ook gelijk dat ik een zeikwijf ben, maargoed, interesseerde me op dat moment niet zoveel. Ik was al op mn fiets gestapt, op het punt weg te gaan. Mn vriendinnen wisten niet goed wat ze moesten doen. Mijn broer zei dat papa & mama het niet wilde dat ik alleen wegging en dat hij echt nog even zn sigaretje op zou roken en dan zouden we gaan. Ook een vriendin van mij begon: Jeetje, kom op! Wees eens even gezellig, zoals altijd! Het is toch leuk!
Ik kwaad reageren natuurlijk, tja.. ze schrok eventjes.
Ik weer naar binnen, inmiddels inwendig woedend op mn broer. Dat werd nog erger, want toen hij weer binnenkwam na 't roken, bood hij iedereen een drankje aan en nam er zelf ook een!
Uiteindelijk gingen we twee uur of half 3 weg en dat was de laatste keer voorlopig. Ik baalde omdat ik de avond zo had verpest, maar ik voelde me gewoon zo kapot, ik was net een puddig, levenloos en in elkaar gezakt.
Het begon gezellig, maar het werd een rotavond. En dit is maar 1 voorbeeld. Zo kan ik nog heel veel meer noemen. Ik doe het niet express, sterker nog, ik heb er een hekel aan als ik zo doe. Maar ik verlang dan zo erg naar mn bed en wordt van dat feit al chagrijnig, want ik wil niet naarmn bed verlangen, en dan werken andere dingen me ook nog eens tegen en dat kan ik dan gewoon niet hebben. Niet als ik moe ben.

Ik baal ervan dat ik bijna jarig ben, want dan is mijn "16de levensjaar" alweer voorbij, en kan ik er bijna niets goeds over zeggen. Ik heb er vrij weinig van gemerkt, ben er een beetje slapend doorheen gegaan en de herinneringen die ik heb, zijn niet echt leuk en gezellig. Sommige wel natuurlijk! Het is niet alsof alles slecht is/was, maar het was gewoon een beetje een rotjaar. Veel oudere mensen zeggen, als ik mn leeftijd zeg, "oh ja, dat is echt de mooiste leeftijd! Geniet er maar van!" Tja.. dat gaat een heel klein beetje moeilijk.. Maarja, weten zij veel. Ik hoop maar dat het gauw echt beter gaat, dankzij de conditietraining met fysio misschien, en dat mijn "17de levensjaar" heel erg veel leuker, actiever en energeieker wordt..

Fucking Hashikloto.