Heel even slechts

‘Wat moet het soms druk zijn in jouw hoofd’ zegt ze op een ontspannen toon alsof het hier niet om een zaak van leven en dood gaat.

‘Ja, soms wel...’ antwoord ik al even laf, terwijl ergens diep in mij een klein kind, rillend van kou vanaf de bodem van een put schreeuwt naar het licht zonder gehoord te worden.

‘Zo af en toe word ik er wel moe van’ terwijl honderd paar ogen vanuit mijn geest zoeken naar de uitgang, op de hielen gezeten door kwade dromen.

‘Het is moeilijk voor mij om tot rust te komen.’ Bij de tweehonderd ogen voegen zich tweehonderd stemmen die in kakofonie mij ophitsen – zie je hoe prachtig haar lichaam is onder haar strakke witte shirtje? – schaam je je niet diep dat je zo naar haar kijkt? – wat is er mis met je? – vroeger keek je zo naar meisjes van veertien smeerlap, nu van veertig – wat betekend ouderdom eigenlijk voor je? – je hebt nooit iets bereikt, zult nooit meer iets bereiken, toen de Beatles jouw leeftijd hadden waren ze al uit elkaar – rot toch op met die puberale wens tot kunstenaarschap, daar wordt je niet gelukkig van – als je nu wel gelukkig bent! – zou je je niet beter druk maken om je werk? – wat boeit werk nu? Zorg liever ervoor dat je wat afvalt – dikke zeug! – en dat terwijl je zelf enkel op slanke vrouwen valt, hypocriet en oppervlakkig ben je – wat doe je hier überhaupt?

‘Dat kan ik mij voorstellen’

‘Hm?’

‘Dat je moeilijk tot rust kunt komen.’

Ik zwijg.

‘Je ogen hebben soms iets van een vluchtend dier, steeds op zoek naar een uitweg, steeds waakzaam...’

Ik knik zachtjes. De stemmen worden niet stil, maar worden overstemd door een gevoel van angst, het gevoel betrapt te zijn, door de mand te vallen, gezien te worden als een totale leugenaar; van binnen door- en door verrot.
‘Ik ken geen ontspanning eigenlijk’

Gek is dat, hoe eerlijker ik ben tegen haar, hoe meer ik mij een oplichter voel. En dat terwijl ik niet lieg, ik verberg enkel uit schaamte wie ik ben, maar wie zegt dat dat niet werkelijk is hoe ik ben?

Ze legt haar hand op mijn schouder, heel lichtjes, als een vlinder die neerstrijkt, en voor een klein moment vervliegen even alle stemmen, alle ogen, alle geluiden; drijven als kleine wolkjes het raam uit de zonnige middag in. Voor heel even slechts, tot ze met duizelingwekkende kracht weer terug komen en haar liefdevolle gebaar verloren gaat in een zee van woorden waartegen ik geen weerwoord heb en die nooit aflaat.
16 feb 2017 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van Wolfe Tone
Wolfe Tone, man, 39 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende