(heel) slechte dag gehad

Vandaag school. Ging (weer eens..) goed mis.

Raakte zo in paniek van het idee volgende week gefilmd te worden (een zelfde opdracht als waar ik al eens een onvoldoende voor heb gehaald) dat het helemaal mis ging...

Klas uit, begeleiding gebeld, tas overhoop gehaald op zoek naar medicatie. Kon ik niet vinden, dus toen ging het echt heel, heel, heel erg mis. Op een manier die ik me net iets te goed herkende van vroeger.

Stotteren, veeeeeel te snel ademhalen, trillen, nog erger trillen en heel erge spiertrekkingen. Dikke vette paniek dus. Ze brachten me naar boven, S. (mentor) en L. (klasgenoot en heel goede vriendin) vonden dat ik moest gaan liggen, dat weigerde ik dus. Hier had L. het later over, moet heel eerlijk toegeven dat ik dat stuk een beetje kwijt ben..

Duurde heel lang voor het weer minder werd. S. vondt dat het inmiddels wel min of meer "nodig" was om de klas een beetje in te lichten. Ik kon dat op dat moment echt niet, dus heeft zij dit voor mij gedaan. En eerlijk gezegd moet ik bekennen dat ik het ergens wel fijn vindt dat ze dat heeft gedaan. Nu snapt de rest van de klas het waarom ik soms de les uitga en kunnen ze het misschien "begrijpen" zodat er geen scheve blikken ontstaan.

In de pauze ontzettend moeten overgeven, daarna leek mijn lijf eindelijk ook wat rustiger te worden, net alsof dat het laatste restje was wat er nog uitmoest ofzo.

De rest van de les heb ik weinig mee gekregen..

Daarna gesprek met S. en J. (schaduwbegeleider van hier op de groep). Had niet zo goed de indruk dat J. het goed kon uitleggen aan S. Was wel even heel zenuwachtig, maar het ging wel oké.

Volgende week is M. (mijn persoonlijk begeleidster hier op de groep) er weer. En dan hebben we een gesprek op school met S. en de ambulant begeleider. Ik heb met S. afgesproken dat ik dan mijn pannetjes schema mee zou nemen. Mijn signaleringsplan om maar te zeggen, maar dan nog net iets uitgebreider. Ze moest wel lachen om de term pannetjes schema. En toen besefte ik me dat het voor buitenstaanders inderdaad heel raar moet klinken, terwijl het voor mij inmiddels zo vanzelfsprekend is geworden.

Nu heel erge spierpijn van de "stuipen" en spiersamentrekkingen enzo. En blauwe plekken op mijn handen en de binnenkant van mijn handen is stuk door het samentrekken van mijn handen en mijn nagels die ik blijkbaar in mijn vlees geboord had.

Waarom weet ik stukken niet meer? Dat vindt ik echt zóó vervelend. En ik schaam me zo... ik schaam me echt heel erg voor wat er vanmiddag is gebeurd. En het iss ook eng. Mensen zien me op mijn meest kwetsbare punt.. (om in pannetjes te spreken, pan vijf, het maximale laat maar zeggen).

Ik moet toch weer zeggen;
Ik heb echt heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel erg geboft met mijn mentor op school. Ze zei achteraf wel dat ze niet goed wist wat ze moest doen, maar ze ving me toch heel goed op.

En met mijn lieve dinnetje L.
ga volgende week even de stad in om iets leuks voor haar te kopen. Zit in een hele moeilijke en zware periode en ze is er voor me. En daar ben ik haar heeeeeeeel erg dankbaar voor!

Straks komt mijn vader me halen, ga dit weekend naar huis. Geen volleybal dit weekend, dus kan nu op vrijdag gaan. Zondag oppassen op de kleine mannetjes. Dus dit weekend even helemaal niks, behalve ontspanning.

althans, dat ga ik proberen...