en nu verder

Laatste verhaal dat ik hier schreef was geloof ik nogal.. slecht. Het ging ook echt heel slecht. Geen idee eigenlijk of dat nu nog het geval is..

want..

Lig al sinds vorige week maandag in mijn bed. Koortsig, benauwd, hoestend, zwetend, rillend en naar lucht happend. Na een aantal keer flauwgevallen te zijn toch een afspraak bij de huisarts gemaakt. Kon ik meteen terecht. Dinsdag erheen dus. Eerste wat ze vroeg was wat ik hemelsnaam uit mijn bed deed. Dat terwijl ik nog niks had gezegd. Toen ik antwoord wilde geven belande ik in een hoestbui en vond ze dat ik iemand langs had moeten laten komen.

Conclusie van de huisarts;
Ik heb veel te lang met een luchtweginfectie rondgelopen (ik dacht dat het gewoon een irritant kuchje was) waardoor deze nu ook in mijn longen zit. Zware antibiotica gekregen en het verbod om verder iets te ondernemen. Geen volleybal, geen school en geen stage dus. Het flauwvallen komt door zuurstoftekort.
Toen ik woensdag eindelijk puf had om even onder de douche te springen opnieuw flauwgevalllen, welkom blauwe bult en schaafplek op mijn hoofd. Bedankt, ik zie er uit als een kleuter!

Thuis meteen mijn bedje weer ingedoken en daar tot donderdagavond ook niet uitgeweest. Op naar de huisartsenpost! Werd na een hoestbui zo benauwd dat ik volgens mijn huisgenootje blauwaanliep. Ze heeft begeleiding gehaald en die vroeg me of ik iets kalmerend wilde hebben. Kon nog net uitbrengen dat ik liever wat lucht zou krijgen. Toen ze doorkreeg dat ik niet aan het hyperventileren was, maar heel hard aan het piepen en hijgen was omdat ik amper zuurstof naar binnen kreeg, werd ik als een malle de auto ingesleurd naar de huisartsenpost. Om daar even aan het zuurstof te mogen liggen en vervolgens ventolin te krijgen. Met opnieuw een HELE WEEK rust. En ik was net aan het aftellen van de hele week die de huisarts me had opgelegd. Bedankt.. zoiets geeft hoop

Thuis weer mijn bed in. Tot vrijdag, want toen ben ik met mijn domme koortskop naar de afspraak met S. op school gegaan. Die zich wel vereerd voelde, maar eigenlijk vond dat ik echt niet die kant op had moeten komen. Voelde me heel welkom maar ze was wel op een fijne manier bezorgd. Heel iets anders als het gemopper van begeleider F. hier, die me eigenlijk nog meer wil verbieden dan dat me door de artsen is verboden.

Ik had het gehad en begon me een beetje eenzaam te voelen na een hele week alleen in bed liggen. Dus M. stelde voor dat ik dit weekend naar mijn ouders zou gaan en daar lekker op de bank zou gaan liggen. Dus mijn paps haalde mij op en zo belande ik bij paps en mams op de bank. Met een hond die het liefst bovenop me zou kruipen om me te beschermen, toch wel fijn.

En nu komt het voor jullie grappigste deel voor mij wat minder
Ik stootte m'n tenen. Niet eens zo heel hard. Ik gillen (met een hese stem). Daarna dacht ik nog; zal wel meevallen. Maar het voelde toch niet helemaal goed. Dus ik mijn sok uittrekken en wat ik toen zag was bijna hilarisch als het niet zo'n pijn had gedaan. De bovenste helft van mijn kleine teen stond in een hoek van 90 graden haaks op de rest. OOPS!. Toch maar even de huisarsenpost bij mijn ouders gebeld, maar ik werd aan de telefoon meteen doorverwezen naar de eerste hulp.

Na een serie mooie foto's bleek dat ie goed doormidden was gebroken. Ze gingen hem EVEN rechtzetten. Dat even was een poging van 20 minuten en na de controle foto bleek dat ie nog steeds niet goed staat. Ingetaped en gespalkt. En nu is mijn HELE voet bont en blauw door al dat gesjor aan dat kleine ding. Ik zweer je; ik wist niet dat een KLEINE teen zoveel pijn kon doen!

Ze ging overleggen met de chirurg of ze nu meteen moesten opereren, of dat ik daarmee ook kon wachten om in mijn eigen ziekenhuis behandeld te worden. Nu woensdag terug in eigen ziekenhuis. Moet misschien dus geopereerd worden om er een pin in te zetten om dat ding weer recht te krijgen.

HEB IK WEER!

Dus nu weet ik na twee meter helemaal niet meer waar ik het zoeken moet. Compleet buiten adem en... pijn dat zo'n klein teentje kan doen! niet normaal...!

bah als ik nog geen depressieve klachten had gehad, dan was ik het nu wel geworden