Hersenspinsels en andere onzin van vandaag

Vandaag ben ik mat.
Geen deurmat, maar vlak.
Geen raakvlak maar gewoon emotieloos.
Zo voel ik me tenminste.
Moe ben ik vooral, nadat ik gisteren tot half 12 gewerkt heb en dus eigenlijk veel te laat in bed lag.
Vanochtend weer om 06.15uur de wekker.
En dat doet zeer.
Gelukkig hoef ik vanavond niet te werken.
Dus vandaag sleep ik mezelf door de sleur van mijn uitdagende kantoorbaan, met het heerlijke vooruitzicht dat ik vanavond heerlijk pasta ga eten en verder in zombie modus op de bank ga zitten, om vervolgens mijn beperkte qualitytime van deze week veel te vroeg af te sluiten omdat ik tijdens Danni Lowinski in slaap ga vallen vrees ik.
Of ik kies voor de actievere invulling van de qualitytime, en ga mezelf uitlezen op een nieuwe oorlog in de Call of Duty wereld.

Morgenavond een beurs draaien in het o zo mooie Brabant.
Heb ik er zin in? Mwah, mijn energielevel is niet echt op het niveau dat ik denk: we maken er een topfeestje van.
Morgen gaat die knop gewoon weer om en gaan we natuurlijk wel de energie uitstralen die zegt: We maken er een topfeestje van.
Ook al zegt mijn hoofd dat mensen wat aan doen die te lief lachen op zich best een keer moet kunnen.
Met alle recente gebeurtenissen in de wereld sla ik dit echter toch maar over.
Laten we die wurgneigingen lekker in de OCD hersencellen laten, die beveiligd worden door iets wat zich mijn schedel noemt.

Gisteravond trouwens een bijzondere werkavond gehad.
Het huis waar ik binnen stapte was vies...
Niet de zwijnenstal zoals Adam ons huis noemt, maar echt vies.
Te vies om aan te pakken.
Alles wat ik zag was stuk of smerig.
En er woonde gewoon een gezin met kinderen.
Ik snap dat iedereen zijn eigen prioriteiten stelt hoor, maar dit was echt enorm bizar.
Er was geen wcbril en de wc lekte als je hem doortrok, wat de vrouw des huizes trachtte te verhelpen door er een handdoek op de grond neer te leggen, welke doorweekt was, en waar dus megaveel water naast op de grond lag.
Gordijnen waren er niet en in plaats daarvan hingen er lakens voor de ramen.

Een schattig klein hondje begroette me heel enthousiast en aangezien hij in mijn beleving het enige schone aanraakbare deel in het hele huis was, heb ik hem maar even over zijn koppie geaaid.
Nadat ik stiekem een foto van de TE smerige keuken had gemaakt, heb ik een app met de foto naar Adam gestuurt met de tekst: En jij vindt ons huis een zwijnenstal? *HA HA HA HA Got you there Mister!*
Adam stuurde alleen maar terug: Gadverdamme.

Die zat namelijk in een oorlog in Call of Duty of Battlefield land terwijl ik daar stond te werken op mijn hakken.
Rond half 12 ontzettend blij dat ik het vieze huis kon verlaten en mijn vertrouwde rommelige auto weer in kon stappen om richting huis te rijden.
Waar Adam nog steeds oorlog aan het voeren was, en Sarah een sigaretje zat te roken terwijl ze op haar laptop GTST terugkeek.
Blij dat er nog iemand wakker was, en vooral enorm blij dat ik mijn te hoge hakken uit kon doen, zakte ik nog even neer op de bank om te wachten tot de oorlog op het gamescherm van vriendlief voorbij was.
Adam kijkt me aan en zegt: "Je bent moe he?"
Ik zeg: "ja best wel ja"
Eigenlijk zelfs te moe om nog van de bank naar onze slaapkamer boven te verplaatsen.
Maar ok, nadat Adam aanboodt om me te dragen, besefte ik me dat de minst pijnlijke weg om boven te komen toch echt zelf lopend was.
Voor het eerst in weken weer eens geslapen als een roos.
Nadat ik mezelf even extra goed gedoucht had.
Kroop ik na een chagerijnige Adam dag toch heerlijk tegen mijn lieve mooie ruige Adam aan.