En mijn naam is.... Jamie

Ik heet natuurlijk niet echt Jamie.

Maar ja, hoe ga je jezelf noemen als je ergens anoniem wilt kunnen schrijven, en toch je ding erin kwijt wilt.

Natuurlijk kan ik de nickname gebruiken die ik heb op een vage site over liefdesverdriet die ik ooit 3 jaar geleden eens heb geraadpleegd omdat mijn relatie in crisis verkeerde en ik ergens mijn verhaal kwijt moest, en waar ik nog weleens wat verhalen lees, gewoon om advies te kunnen geven (om het vervolgens in mijn eigen leven heel anders gedaan te hebben).
Maar als ik die nickname gebruik en die mensen van die site komen ook hier dan is dat me weer niet anoniem genoeg.

Ik kan natuurlijk de geniale nickname gebruiken die ik als stoere call of duty spelende chick gebruik bij mijn oorlogspraktijken in mijn vrije tijd.
Maar stel nou dat die mensen waar ik call of duty oorlogen mee voer ook hier op deze site komen?
Dat is me dan ook weer niet anoniem genoeg.

Uiteindelijk maar mijn mailadres ingevuld en een voor mij veilige nickname...
En wat blijkt?
Ik had al een account hier met dat mailadres.
En daar heette ik Jamie85.
Blijkbaar ooit al eens diep over nagedacht en ik ben er blij mee, dus we houden Jamie gewoon.

Waarom per se die anonimiteit?
Omdat ik het fijn vind om ALLES erin te kunnen zetten wat ik wil.
En om dat te kunnen doen moet het anoniem.
Om niemand voor zijn hoofd te stoten, om geen mensen pijn te doen en vooral om te zorgen dat ik profijt heb bij het van me afschrijven van emoties/gevoelens/denkwijzes.

Verder kom ik dus wel uit 1985.
Die anonimiteit wil ik wel opgeven.
Ik ben dus een vrouw die Call of Duty speelt.
Ik schrijf hier eigenlijk voor niemand anders als mezelf, maar reactie of commentaar geven mag altijd.
Of ik er wat mee doe is een tweede, maar wie weet brengt het me op nieuwe denkwijzes of nieuwe dagboekitems.
Ik moet gewoon dingen kwijt, die ik niet snel uitspreek in het echte leven.
That's why I'm here.
Verder woon ik samen, met Adam (die stiekem ook geen Adam heet), mijn zoon Julian van bijna 12 jaar en om de week de dochters van Adam, Isabel van 9 jaar en Suus van 5 jaar oud.
We hebben een hond en 3 katten.
Niet zo'n klein lief schattig hondje die je overal mee naartoe kan nemen, maar een mega uit de kluiten gewassen mix herder van net een jaar oud en nu al 45 kilo, waar mensen op straat bang voor zijn omdat hij graag gromt en blaft als hij wil spelen.

Ow en momenteel hebben we een extra huisgenoot.
Een vriendin van me die even geen andere plek had.
Laten we haar Sarah noemen.
Ook een Call of Duty spelende chick overigens.

What about me...
Tja ik werk dus 40 uur op kantoor.
Lekker afwisselend werk waar na 9 jaar een beetje de sleur inzit.
Maar dat is een persoonlijk dingetje.
Waait wel weer over.

Daarnaast werk ik als een soort freelancer in mijn avonden en weekenden.
Niet omdat ik het nou zo enig vindt om 60 uur per week te werken.
Maar omdat we verhuisd zijn sinds augustus en al mijn lasten verdubbeld zijn, en we dus simpelweg langzaam failliet gaan (voor zover we dat inmiddels nog niet zijn).

En Adam?
Die zit al 1,5 jaar thuis in afwachting van werk.
Afwachting ja...
Want erg veel moeite doet hij er niet voor.
Meestal vraagt ie mij of ik vanaf kantoor weer eens wat sollicitaties rond kan mailen uit zijn naam, vanuit zijn mailadres.
En om nou te zeggen dat hij het huishouden goed bijhoudt?
Nou, uhhh, nee.
Dat doe ik ergens in de weekenden er ook nog bij.
Op een keer stofzuigen of vegen na, die hij wel doet als hij zich eraan gaat irriteren.

Ook ben ik eigenlijk degene die altijd lange stukken met de hond wandelt.
Adam zegt dat ook te doen, maar ik denk dat dat voornamelijk betekend dat de hond kilometers lang door de tuin heen rondjes aan het rennen is.
Gelukkig maak ik dat goed door na het avondeten een uur lang met oordopjes in in het park te gaan staan waarna hondlief zelf zichzelf uitput door met andere honden te spelen of als een grommende debiel rondjes om bomen heen te rennen.
Niet elke dag overigens hoor.
Ik moet namelijk ook regelmatig s'avonds nog werken en dan is het een soort "ren je rot"-circus voor me, om na mijn werk boodschappen te gaan doen, ondertussen te douchen en om te kleden en dan nog tussen de bedrijven door de was wegwerken en zorgen dat de katten ook wat te eten krijgen.
Dan moet de hond het helaas doen met een snel rondje park.
Adam kookt wel elke dag hoor, dat wel.
Tegenwoordig nu Sarah er is ook niet elke dag, maar nog steeds meestal wel.
En nu Sarah in huis is, wordt de hond netjes uitgelaten meermaals per dag, is er altijd al boodschappen gedaan en wordt de was tenminste normaal bijgehouden.
Ik ben haar elke dag dankbaar voor de ontlasting van mijn taken.
Want ook ik wil weleens even niks doen, en ook ik ben weleens moe, ook al zit ik alleen maar de hele dag op mijn kont (want dat beeld hebben mensen vaak toch een beetje van kantoormensen, hoe kunnen die nou moe zijn?).

Adam krijgt geen uitkering.
Want ik verdien (letten we even op) TEVEEL.
Nou ik weet niet waar dat teveel dan blijft, maar het komt in elk geval nooit bij ons aan.
Vervolgens ben ik degene die daar buiten mijn toch best drukke bestaan daar wakker van ligt.
Gelukkig heb ik met mijn manier van leven toch niet genoeg slaap nodig.

Tussen de bedrijven door heb ik ook een sociaal leven.
Deze weken toevallig veel verjaardagen met dit sociale leven, maar normaal gesproken zie en spreek ik iedereen te weinig.
Buiten gebrek aan tijd om een persoonlijk gesprek te voeren, ontbreekt het me na een dag op kantoor aan de telefoon te hebben gezeten, gewoonweg aan de zin om via de telefoon een gesprek te voeren, dus is What's app mijn beste vriend en zelfs daar heb ik weleens geen zin in.
De avonden dat ik thuis ben en niks te doen heb, zit ik graag als een zombi in een huispak op de bank, of schiet ik hele legers dood met call of duty.

In het weekend (als we geen bonuskinderen hebben en ik niet hoef te werken, dus vrijwel nooit) sluit ik me het liefst het hele weekend op, met alle gordijnen dicht, netflix aan, zak chips, fles cola, ipad en vooral geen telefoon en gezeur in welke vorm dan ook.
Aangezien voor Adam elke dag weekend is vindt Adam het juist heerlijk om in het weekend gezellig mensen bij ons thuis uit te nodigen, of om bij anderen gezellig te gaan socializen.
Aangezien wij elkaar al niet heel veel zien, behalve s'nachts als we slapen, ga ik mee met deze uitjes (soms compleet tegen mijn eigen gevoel in), welke 9 vd 10 keer wel gezellig blijken, maar me de rest van de week nekken qua vermoeidheid.

Verder ben ik behalve enorm vermoeid, echt wel gelukkig in mijn leven.
Adam kan me na 5 jaar nog steeds helemaal gek maken (inmiddels op meerdere manieren:kiss, en ik zou niet weten wat ik zonder hem zou moeten.
Alhoewel ik weet dat ik mezelf prima zou redden, is hij nog steeds de mooie ruige donkere, langer harige man met inmiddels een wat grotere bierbuik.
Ondanks het feit dat het een botte boer is, hou ik van het feit dat hij durft te huilen waar ik bij zit, hij aan het eind van elke film met traanogen zit en zijn mening nooit onder stoelen of banken steekt (ook al haat ik hem daar ook weleens om).
Ik hou ervan als hij me in het weekend te vroeg wakker maakt door met zijn volle gewicht op me te gaan liggen, omdat hij het zo saai vindt zonder mij beneden.
Ik hou ervan als hij me aan het lachen probeert te maken.
Ik hou ervan als hij moppert.
Ik hou van de manier waarop hij naar de kids kijkt.
En hoe hij met ze omgaat.
Ik hou ervan dat zijn ruige "gevaarlijke" uiterlijk totaal niet matcht met hoe hij tegen ons is.
Ik hou er ook van dat zijn ruige "gevaarlijke" uiterlijk soms wel matcht met hoe hij tegen anderen kan zijn.
Kortom: ik hou van die vent.
Ook al heb ik veel reden om dat niet te doen.
Zowel uit het verleden als uit het heden.

Daar kom ik ook vanzelf wel een keer op hier denk ik.
Genoeg om te verwerken en ik hoop dat op deze manier hier te kunnen doen.

Overigens zit ik hier niet op mensen te wachten die mij gaan lopen veroordelen en die een duidelijke mening gaan lopen roepen over mij of een deel van mijn leven.
Ik zal hier regelmatig in een bepaalde emotie een verhaal neerzetten, en hierdoor zal de emotie er ook weleens voor zorgen dat sommige mensen er niet zo rooskleurig vanaf komen als ze verdient hebben.

Voor nu stop ik er even mee.
Tijd om boodschappen te gaan doen en vanavond (de enige avond van deze week) als een zombi in een huispak op de bank te gaan hangen.
Voor nu baal ik alleen van het feit dat ik alleen voor *FUCKING* eieren naar de supermarkt moet.... *zucht*