Zelfmedelijden. Gewoon omdat het kan.

Geen idee wat ik moet schrijven, en geen idee of mijn schijfstijl vandaag zo leuk is.
Maar mijn gevoel zegt dat ik moet schrijven.
Omdat ik vandaag vol zit.
Vol met emoties die alle kanten op gaan.
Stress, opgejaagd, moe met een enorme druk op me.

Druk van de financiele rompslomp die met de dag slechter wordt en waar ik maar geen grip op lijk te krijgen.
Inmiddels weet ik ook gewoon de oplossing niet meer.
Druk van Adam die zich er inmiddels ook druk over maakt en er gefrustreerd over is en mij dat graag even laat weten.
Druk van het feit dat ik Adam zijn wanhopigheid in het niet kunnen vinden van een baan zie, maar er niks aan kan veranderen.
Druk van mijn kantoorbaan, omdat ik merk dat ik op randjes loop waar ik niet op wil lopen, want als ik nu van dat randje afval, en de reorganisatie is over 2 maanden, dan ben ik misschien wel de zwakste schakel en zit ik naast Adam thuis.
Druk van het feit dat mijn auto volgende week voor de APK moet en ik niemand kan vinden die hem wil kopen, zeker weet dat hij er niet doorheen komt zonder heel veel kosten en geen geld heb voor een nieuwe.
Druk van het feit dat als ik mijn auto kwijt ben ik mijn 2e baan niet meer uit kan voeren, wat nog meer financieel gedoe en minder boodschappengeld inhoudt.

Boos ben ik ook.
Boos op die klote overheid, die ervoor zorgt dat iedereen naar de klote gaat en het niet belangrijk genoeg lijkt te vinden.
Boos omdat ik altijd alles voor iedereen doe en vind dat ik mijn geluk gewoon verdien.
Boos op Adam dat hij er te weinig aan doet, maar wel boos op mij wordt om niet betaalde dingen.
Boos op de hele wereld omdat hij zo oneerlijk is.
Boos op al die mensen die heel veel geld hebben, gewoon omdat ik dat niet heb.

Angst heb ik ook.
Angst voor hoe lang ik dit nog vol ga houden.
Angst voor de toekomst.
Angst voor het kwijtraken van mijn auto.
Angst voor het kwijtraken van mijn relatie.
Angst voor het falen terwijl ik me rot ren aan alle kanten.
Angst voor wat komen gaat.

Wat zou ik wel niet over hebben voor een onbezorgde dag.
Een dag geen stress.
Een dag geen zorgen.
Een dag rust.
Rust in mijn hoofd.
Rust in mijn lijf.
Gewoon even helemaal niks....

Hoe lang hou ik dit nog vol?
Hoe lang nog voordat ik mijn lieve trouwe hond weg moet doen, omdat ik geen andere keus meer heb.
Hoe lang nog voordat een ander voor me gaat bepalen dat mijn katten teveel geld voor me kosten.
Hoe lang nog voordat of Adam of ik een punt achter ons zet, omdat we geen andere optie meer zien.

Slapeloze nachten heb ik ervan.
En dat terwijl ik inmiddels 55 uur per week werken dus echt wel moe ben.
Klotegeld.
Adam is weg van huis vandaag om een vriend te helpen met opbouwen voor zijn verjaardagsfeestje.
Komt ook niet thuis eten, dus ik zie hem denk ik morgen pas, aangezien ik moet werken vanavond tot laat.
Sarah gaat proberen met hem te praten vanavond.
Maar hij zal wel wat gedronken hebben als hij thuis komt, en dat zal niet meewerken in het geheel.

Ik verlang naar die dag, dat ik niet meer op straat loop en naar mensen kijk met het idee: "Kon ik maar ruilen met jou, kan nooit erger zijn als mijn shit".
Slaat nergens op, iedereen heeft zijn eigen shit dat weet en besef ik heel erg goed.
Ik verlang naar de dag dat ik niet meer bang ben voor de postbode en wat hij bij zich heeft.
Ik verlang naar mijn allereerste goede nachtrust omdat mijn hoofd eindelijk even stopt met denken.
Ik verlang naar mijn eerste onbezorgde moment die ooit moet gaan komen.
Ik verlang naar oplossingen.
Ik verlang naar een doorspoelknop om even een paar jaar over te slaan.
Ook verlang ik naar een instantie die mij wel wil en kan helpen... Of een miljonair die mij gewoon heel aardig vindt en me belangeloos wil en kan helpen.

Ik weet dat dit een stuk is met enorm veel zelfmedelijden.
Als je dit leest bedenk je dan dat ik juist de persoon ben waar je nooit zelfmedelijden aan zult merken in het echte leven.
Daarom is het ook zo lekker om het even zo van me af te kunnen schrijven.

Om met een positieve noot te eindigen:
De zon schijnt heerlijk vandaag.