De vooroordelen van het tolerante Nederland

Inmiddels een tijdje geleden dat ik mijn laatste blog schreef.
Inmiddels meer rust in mijn hoofd.
Weinig veranderingen maar ik kan weer meer genieten van het moment.
Iets wat ik zo belangrijk vind.

Het weer is weer naar het voorjaar aan het veranderen en dat maakt me vrolijk en doet me goed.
Ondanks de ellendige brieven over achterstallige betalingen van mijn vriend uit het verleden, kan ik het toch redelijk los laten.
Inmiddels met de meeste instanties contact gehad en alleen dat geeft al rust.
Afgelopen week kreeg mijn vriend ook een brief van een incasso bureau.
Mijn vriend is inmiddels aangemeldt voor schuldhulp, dus dit haalt de druk bij ons al redelijk van de ketel af.
Aangezien hij 2 weken eerder ook al een brief van dit bedrijf kreeg, en hier ook netjes op had gereageerd (zowel per post als per mail), besloot hij ze van de week na brief 2 eens op te bellen.
Krijg hij een vrouw aan de telefoon die hem behandelt als de laagste kakkerlak op deze aardbol.
Boem... Weer 5 treden terug op de ladder van de depressiviteit die hij juist zo hard probeert te beklimmen om te voorkomen dat hij op het hoogste punt der wanhoop komt door het werkeloos thuiszitten en de steeds terugkerende schade van zijn keuzes in het verleden.
En waarom??
Deze vrouw kent mijn vriend helemaal niet persoonlijk.
Deze vrouw kent zijn situatie niet.
Deze vrouw ziet niet waar hij al jaren tegen aan het vechten is.
Deze vrouw ziet niet in dat de keuzes die hij vroeger gemaakt heeft hem nu nog ziek maken, ook al is hij het al minstens 5 jaar allemaal heel anders aan het doen.
Wie is deze vrouw om hem zo te behandelen?
Wie is deze vrouw om hem als 1 van de 100.000 wanbetalers in hun systeem maar mensonwaardig te behandelen.
Zij kan niet bepalen waar de ellende vandaan komt.
Is een "wanbetaler" geen mens?
Mijn vriend belt me na dit telefoontje op.
Boos.... Woedend eigenlijk.... Omdat hij zich zo onterecht behandelt voelt, terwijl hij juist netjes contact met hun probeert te onderhouden.
Mijn vriend stottert (meestal niet, maar als iemand hem zo in het nauw drijft des te erger) en kwam daardoor tegen haar ook niet meer uit zijn woorden, wat hem nog meer frustreerde.

Ineens besef ik me dat er heel veel mensen zijn die zo behandelt worden door incasso bureau's of wat dan ook.
Niemand WIL graag bekend worden bij een incasso bureau.
En op enkele rotte appels na denk ik dat ieder mens wat er wel bekend staat er dolgraag verandering in wil aanbrengen.
De wil is er... Het kunnen vaak niet.... (anders waren ze er uberhaupt niet terecht gekomen).
Wat als je op de laatste trede van de wanhoop staat.
En je probeert dan door een telefoontje naar zo'n incasso nog te redden wat er te redden valt.
En je treft dan zo iemand....

Ineens besef ik me dat dit weleens HET telefoontje kan zijn wat mensen van een flat af laat springen.
Ineens bedenk ik me dat dit weleens HET telefoontje kan zijn wat iemand over de streep trapt om zijn gezin mee te dood in te nemen in de vorm van een nieuw familie drama.
Waar is onze tolerantie gebleven?
Waarom zo bevooroordeelt?
Je kent heel onze fucking situatie niet.
Wie ben jij om ons te veroordelen, omdat wij toevallig een plaatsje in jullie bestand hebben.
Wees GVD blij dat we een poging doen om te bellen en netjes te reageren.
Ten opzichte van honderden mensen die dat niet doen, omdat ze dus juist bang zijn om zo iemand aan de telefoon te krijgen.

Wat was ik er kwaad om.... Juist omdat ik de situatie wel ken, en ik zo goed weet hoeveel keer slikken het mijn vriend heeft gekost om toch weer netjes die telefoon te pakken en te bellen.

Uiteindelijk besloten uit naam van mijn vriend een mail te sturen.
Met eigenlijk erin wat ik nu hierboven ook beschreven heb.
Dat ik niet vind dat het aan hun is om mensen te veroordelen, en dat ik vind dat hun niet zo onmenswaardig met de mensen om kunnen gaan die hun bellen.
Overigens is mijn vriend later die dag netjes door het bedrijf opgebeld en is desbetreffende medewerkster erop aangesproken nadat een hogere persoon in dit bedrijf het verhaal van mijn vriend uitgebreidt heeft aangehoord.
Dat moet ik er wel bij vermelden... Als je dus een klachtenmail stuurt wordt het wel netjes afgehandelt.

Dat is dus onze maatschappij in het hier en nu.
Mensen hebben problemen en de mensen die hun hierin moeten helpen die zorgen er vooral voor dat je je niet te goed kan gaan voelen zolang je die problemen hebt.

Daarom leef ik dus in het moment.
Onze auto is niet door de APK en voorlopig komt er ook geen nieuwe, dus ik sjouw me de bonken aan de boodschappen en bedenk me dat soms ook echt wel als ik op de fiets zit en continu mijn knie stoot tegen de eigenlijk te zware en volbeladen boodschappentas aan mijn stuur.
Maar ik herroep mezelf dan gelijk en bedenk me, dat dit nou eenmaal de situatie is, en dat ik er maar beter om kan lachen, omdat de situatie er echt niet van verandert als ik erom huil, en lachend is nou eenmaal alles beter te behappen bedenk ik me dan maar.

Deze week liep ik buiten met onze hond.
Onze hond is groot en ziet er imposant uit.
Bovendien is onze hond in de pubertijd en dus af en toe even dramatisch baldadig.
Over het algemeen luistert onze hond bovengemiddeld goed met zijn 13 maanden, maar af en toe heeft hij even de figuurlijke schijt aan mij.
Deze week liep ik dus met onze puber buiten op een losloopgebied en was hij weer eens aan het rousen als een idioot.
Lekker de energie eruit rennen terwijl ik me op laadt aan de laatste zonnestralen van de dag.
Helaas zag ik een naderende man over het hoofd, en ging mijn overenthousiaste puber eens even aandacht halen bij de toch wel erg leuke meneer.
De wat oudere man ging me gelijk de les lezen.
Dat je "zulk soort" honden nooit los mag laten lopen.
En dat hij hem liep te bijten (Grr dat puppyhappen van hem heb ik er gelukkig bijna uit, maar bij een met zijn armen zwaaiende meneer is het zo leuk om te doen).
Zuchtend haal ik mijn schouders op en vertel de man dat ik deze discussie dagelijks kan gaan voeren met alle kortzichtige mensen als hij, maar dat ik wel wat beters te doen heb met mijn leven.
De man sluit af met het feit dat hij mijn hond wel heel mooi vindt en hem er zo goed verzorgd en op gewicht uit vindt zien.
Ach, hij deed in elk geval zijn best om het gesprek positief af te sluiten.
Ook in dit verhaal loop ik vaak tegen bevooroordeelde mensen aan,
Ze zien mij met mijn hond, en steken gelijk de straat over.
Terwijl mijn hond juist een hond is die zelfs voor kinderen nog op zijn rug gaat liggen, omdat hij zo onderdanig is als het maar wezen kan.

Het is zo jammer dat mensen gewoon maar conclusies trekken zonder feiten te weten....
Waar gaat dat toch heen