100% gelukkig, bestaat dat echt?

Vancohtend was ik onderweg naar mijn werk.
Toen ik in de bus voor me uit zat te staren bedacht ik me: Hoe gelukkig ben ik eigenlijk?
En is dit alleen afhankelijk van externe factoren.
Kunnen externe factoren echt zoveel invloed hebben dat het je gelukkigzijn in de weg staat...
En is het dan zo dat we ongelukkig van die factoren worden hoe dan ook, of alleen wanneer we dat zelf toestaan.
En tot hoeverre kan je voorkomen dat externe factoren je ongelukkig maken.
Het feit dat mijn financiele situatie even niet zo best is, maakt me gestresst, angstig paniekerig en nog meer van die gevoelens en eigenschappen die ik niet ken van mezelf.
Tot een paar jaar geleden was ik 1 van de meest positieve mensen die er rondliepen.
Vriendinnen van me vertelden me dat ook vaak.
Als iemand een dip had kwamen ze bij mij.
Ik wist wat ik moest zeggen tegen mensen om ze weer een fijn gevoel te geven.
En tot op de dag van vandaag kan ik dat nog steeds.
Mensen die net gedumpt zijn weet ik weer met beide benen op de grond te zetten.

In juli 2010 nam ik de stap om weg te gaan bij mijn ex na 4.5 jaar relatie.
Dit ging me vrij makkelijk af, omdat ik al een half jaar wist dat ik weg wilde bij hem.
Heb er alles aan gedaan maar het werkte niet.
Ik heb in die relatie zelf al verwerkt dat er een breuk kwam.
Nadat ik mijn draai samen met mijn zoon (toen 7 jaar oud) weer had gevonden begon ik lekker in mijn vel te zitten.
Eigenlijk zat ik lekker in mijn vel.
Had een vaste baan en een huisje.
Niet groot maar groot genoeg.
Niet veel geld, maar genoeg voor ons samen.
Ik voelde me goed, en kon de hele wereld aan.
Ik genoot van het leven en straalde dat ook uit.
Mensen spraken me zelfs aan om te zeggen dat ik er zo gelukkig uit zag.
Ik viel enorm veel af en voelde me on top of the world.
Tot dat ene telefoontje....
Mijn ouders gingen scheiden en mijn vader had al meer dan een jaar een affaire met de beste vriendin van mijn moeder.
Met die mededeling werd ik op zondagochtend uit mijn bed gebeld.
Weg heerlijk leven en lekker in mijn vel....
Een maand later kwam mijn opa op sterven te liggen en op kerstavond overleed hij....
Vanaf dat moment ben ik vlak....
Emotieloos...
Ik lach wel, maar ik voel het niet.
Ik huil wel, maar ik voel het niet.
Ik ben afwezig en kan me nergens goed bijhouden.
Als ik op het winkelcentrum met de roltrap naar boven ga besef ik me in 1 van de winkels ineens dat ik me niet meer kan herinneren de roltrap te hebben genomen.
Ik vergeet veel... Heel veel....
Mijn hele positieve instelling is weg.
Normaal gesproken wist ik aan alle ellende in mijn leven wel een positieve draai te geven.
Maar na eind 2010 niet meer....
Ik voel me nooit meer optimaal gelukkig.
Ik voel me altijd opgelaten en gestresst.
Ik maak me altijd zorgen.
Er is nooit niks in mijn hoofd.
Alles kost me moeite.....
Ik leef op de automatische piloot en qua emoties als een robot.
Niet omdat ik dat wil, maar omdat het zo is....
Ik weet alleen niet hoe ik dit kan doorbreken.

Ik heb alles.
Een vaste job, een zoon, een vriend, mijn hond en 3 katten, een huurhuis op mijn naam, met alles erop en eraan wat allemaal van mij alleen is.
Waarom kan ik niet meer zien dat ik niks te klagen heb.
Waarom kan ik mijn mind niet meer omzetten zoals ik altijd deed.
Waarom voel ik geen geluk meer?
Mijn vriend zegt het ook tegen me....
Ik lijk altijd chagerijnig en kan weinig hebben, en dat lijkt alleen maar erger te worden.
Ik mis het...
Het gevoel gelukkig te zijn.
Het gevoel om te lachen terwijl ik het ook echt voel.
Ultiem gelukkig zijn om de kleine dingen
De bloemetjes die bloeien in het voorjaar.
Een zonnestraal in mijn gezicht.
Ik zie het allemaal niet meer.
Terwijl dat soort details me altijd zo goed opvielen.
Ik maak me altijd druk.
Om alles.
Ik ben die doemdenker geworden die ik nooit wilde zijn.
Financieel drukt enorm op me en door de stress daarom ben ik sowieso verandert.
Maar doordat mijn vriend de SHV in kan vanaf mei en nu zijn rijbewijs heeft gehaald waardoor de kansen op werk enorm toenemen voor hem, en hij ook al 3 gesprekken in 2 dagen voor werk heeft gehad, is het toch aan het vooruitgaan.
Alles lijkt in een positieve stroomversnelling te komen wat ook positief effect op mijn financiele situatie gaat hebben.
Maar waarom voel ik dat dan niet?
Waarom verandert mijn gevoel dan niet.
Waarom kan ik niet juist deze positieve punten uitvergroten.
Waarom moet ik om elke vraag die mijn vriend stelt moeilijk doen.
Waarom kan ik geen enkel moment meer onbezorgd zijn.
Waarom kan ik geen enkel moment meer genieten en dingen loslaten.
Even leven in het hier en nu.

Mijn vriend is jarenlang verslaafd geweest.
Deze periode heb ik naast hem gestaan tot het niet meer ging.
Ik ben belogen, bedrogen, bedondert en belazerd.
Tot het punt dat ik er klaar mee was.
Dat is voor mijn vriend het moment van inzicht geweest.
Na een breuk van een paar maanden brak hij met alles en iedereen die hem in het slechte leventje hield.

Al die jaren maakte ik me zorgen terwijl het hem niet boeide.
Al die jaren deed ik wat ik niet moest doen.
Al die jaren heb ik hem keer op keer opnieuw vertrouwd en ben ik keer op keer op mijn bek gegaan.

Ik ben van mening dat als je het nog een keer samen probeert dat je dan ook het verleden los moet kunnen laten.
Anders moet je niet opnieuw beginnen.
Mijn vriend is 180° gedraait in karakter.
Al zijn vrienden nu zijn mensen die niet gebruiken en een normaal leven hebben.
Toch laat mijn hoofd het niet los.
Mijn pinpas geef ik hem niet mee, hij gaat nooit meer stappen zonder mij en zelfs als we samen gaan stappen hou ik alles continu in te gaten.
Zelfs bij feestjes van onze gezamelijke vrienden hou ik het in de gaten.
Ik haat het als hij drinkt, omdat hij niet leuk is als hij gedronken is.
Terwijl hij gewoon normaal doet als hij drinkt, als ik ook gewoon normaal doe...
Maar juist omdat ik hem zo in de gaten hou als hij gedronken heeft gaat hij geirriteerd reageren.

Ik weet heel goed, dat ik schijt eraan moet hebben.
Dat ik gewoon moet genieten van mijn relatie en alles wat positief vooruit gaat.
Stel het gaat fout, dan heb ik dan nog tijd genoeg om me daar druk over te maken.
Nu kan het fout gaan omdat ik me zo opstel.
Ik moet gewoon leven, en genieten.
Dan ben ik voor iedereen een leuker persoon.
En dan vooral voor mezelf.
Ik heb niks te verliezen.
Ik heb een vaste job, een huis....

Waarom kan ik niet gewoon 100% gelukkig zijn.... Met 75% neem ik ook wel genoegen....
Waarom kan zelfs ik mijn mindset niet omzetten en lukt het omdenken me niet....

Waarom moet het toch allemaal zo moeilijk zijn....
Ik word er zo moe van