Het spijt me.

Zie dit bericht als een vel papier dat over enkele minuten als een prop in de prullenbak verdwijnt. Het blijft daar liggen tot er daar bovenop nog enkele proppen zijn beland. Dan wordt het er voorzichtig weer uitgevist. Potloodschilfers veeg ik voorzichtig weg en ik open het. Met een correctiepen in de hand zoek ik de beste stukjes uit. Die ga ik bewaren en herschrijven. Na alle proppen gehad te hebben, heb ik mijn brief. Ik zal er nog steeds niet tevreden mee zijn, maar toch zal het maar moeten. Maar als ik lui ben of tóch geheime talenten blijk te bezitten, is er een kleine kans dat u dit bericht mag zien als dé brief. De brief die nodig is om deze dag en korte levensfase op een gepaste wijze af te sluiten.

Eigenlijk gaat deze hele brief over mezelf. Het gaat erover dat ik er vanavond (en al iets eerder) achter ben gekomen dat ik ontzettend egoïstisch ben geweest. Er zijn veel dingen die ik wil. Willen is voor mij iets waardoor mijn leven draaglijk wordt. Mijn leven is namelijk niet bijzonder leuk en vrolijk. Zonder dat willen zou ik het kunnen bestempelen als saai, wat ik toch liever niet doe. Daarom blijf ik gedurfd willen, hunkeren en fantaseren. Ik breid m'n fantasieën uit met hetgeen ik het liefste denk te willen.

Ik wil het wel degelijk. Ik wil tegen je aanliggen en af en toe opkijken, glimlachen. Ik wil je kussen en niet meer dan dat. Ik wil dat jij prettig met me meedoet. Ik wil dat jij niet wilt, of beter gezegd wil ik dat jij precies wilt wat ik wil. Daarom dus mijn conclusie. Vandaag ben ik van mijn egoïsme afgestapt en ben ik verder gaan kijken dan mijn eigen - relatief korte - neus. Vandaar dus dit resultaat en vandaar dus deze brief. Je wilt het niet lezen; ik wil liever niet dat je het leest omdat ik bang ben voor je reactie, maar toch moet je het lezen, om mijn keuze draaglijker te maken.

Mijn fantasieën zijn er om fantasieën te blijven. Desbetreffende fantasie was er al langer dan vandaag. Ik zal mijn dagboek ver moeten terugbladeren en moeten constateren dat het zinnetje 'hij was er niet' daar erg vaak in voorkwam. Want als je er niet was, had ik geen gelegenheid mijn fantasie uit te breiden, of was ik bang dat mijn fantasie nóg minder zou stroken met de werkelijkheid. Het was verre van een opwelling, hoewel je dat zo graag wenst te geloven. Het was iets dat ik toeliet, iets dat ik niet had mogen toelaten.

Als ik schrijf, dramatiseer ik. Let er niet te veel op, alsjeblieft. Ik ben net een schrijver: een schrijver die één boek schrijft en vervolgens eindigt in de goot. 'Het huis met de grote voordeur', amehoela. Let er dus niet op. Daarnaast ben ik nog een vrouw en vrouwen kunnen goed dramatiseren. Laat je dus vooral niet ontroeren, meelij ontboezemen of haar opwekken. Ik doe dit niet expres, maar geef de schuld aan mijn vingers. Je mag ze met een houtje slaan, als je 1 van deze gevoelens na afloop van mijn brief toch toe hebt gelaten; wees dus gewaarschuwd.

Maar goed, mijn fantasie dus. Ik zal die fantasie nooit prijsgeven, maar de essentie ervan zal je allang duidelijk zijn. Het was gebaseerd op enkel verlangen naar liefde en waardering. Waarom jij de (on)gelukkige was? Dat heeft het lot bepaald. Omdat ik wist dat het een fantasie was, heb ik er nooit dieper over doorgedacht. Ik heb nooit gedacht aan het feit dat het wel eens werkelijkheid zou worden, laat staan wat de consequenties ervan zouden zijn voor jou, maar vooral voor mezelf (weer dat verdomde egoïsme).

Ik heb je nooit durven vragen hoe oud je nu precies bent, maar voor het gemak zal ik zeggen dat we 20 jaar schelen. 20 jaar, die leeftijd heb ik zélf nog niet eens bereikt. Over 20 jaar ben ik eindelijk volwassen en jij 'opa'. Argument 1. Maar: echte liefde is bestand tegen leeftijdsverschil, hoe groot ook. Met als onmiddelijk gevolg mijn 2e argument: is er wel liefde? Is er méér dan dat verlangen? En voor mijn eigen administratie, omdat ik weet dat liefde niet snel kan komen: er is geen verliefdheid van mijn kant. Kan daar ooit echte liefde uit ontstaan?

Wat ik precies wil, waar het eigenlijk om gaat: ik wil een arm om me heen, een fijne avond maar niets vasts. Ik wil die voldoening voelen, de waardering. En weet je wat? Die voldoening heb ik al gevoeld. Je hebt me die voldoening al gegeven door er vanavond te willen zijn. Dit was de avond die mijn twijfels wegnam en mijn conclusie vormde, terwijl dit voor jou een heel andere avond geweest zal zijn. Ik wil je geen pijn doen (weer dat willen) en vandaar ook deze keuze, nu.

Ik vind het fijn om bij je te zijn, voor even. Ik zou zo graag 1 fijne avond met je willen hebben, maar ik weet nu al dat het voor mij bij die ene avond zou blijven. Ik heb nog nooit een relatie gehad, heb last van bindingsangst en dit lijkt me een té grote stap die de eerste keer moet heten. Ik kan zeggen: ik ben er nog niet klaar voor, maar ik weet niet of ik er ooit klaar voor zal zijn; niet met jou. Het spijt me. Ik houd van jou op mijn eigen manier. Je bent een fantastisch mens: lief, leuk en zorgzaam. Het spijt me.