Het ziekenhuis.

Ik vind ziekenhuizen eng.

Lange witte gangen, niet van dat spier wit dat als je er naar kijkt je bijna sneeuw blind wordt, dat je het gevoel hebt dat het licht geeft. Maar het is toch ook weer geen grijs of misschien toch wel.

Heel veel gangen met bordjes er voor. Heel veel mensen, bezoekers, dokters in het wit maar sommige alleen met een pasje aan hun broek zodat je ziet dat ze er werken. Mensen met slangetjes in hun neus, met machine met slangetjes aan het lichaam vastgemaakt, mensen in rolstoel een meisje van mijn leeftijd met een blauw oog en een slagentje aan haar arm in een rolstoel, ik lach naar haar en ze lacht terug.

Ik loop door een lange gang, een lange gang die afbuigt. Rare kunstwerken aan de muur, ik heb nooit wat van ziekenhuis kunst begrepen in elk ziekenhuis waar ik ooit ben geweest. Het pas bij de sfeer die ik voel, maar als ik het had mogen kiezen hadden er mooie bloemetjes aan de muur gehangen.

Uiteindelijk zijn we bij de laatste gang en komen we in een aparte vleugel. Geen lichamelijk ziekte hier meer hier komen we bij het gedeelte van de ggz. We lopen door, ik lees de bordjes 'Volwassenen psychiaterie' en dan komen we bij de jongeren. We stappen de deur in, ik zeg tegen mam dat ze me hier niet alleen moet laten ik zou zeker verdwalen met mijn gevoel voor richting. 'Deeltijd', 'Gesloten Unit' we gaan de kant op van dat laatste. Dichte deuren met waarschuwing dat we de deur goed moeten sluiten nadat we door de deur heen zijn gegaan. Mam belt aan een jonge vrouw doet open. Ze lacht naar ons en stelt zich voor en leid ons naar Daniël die in de nagebootste woonkamer zit. Hij maakt chocolade melk voor ons uit de automaat die in elke gang daar staat. Lekker. Doet me denken aan vroeger aan alle keren dat ik zelf in ziekenhuis ben geweest en ik er alleen maar heen ging voor de chocomelk.

Hier is het mooi. Heel anders dan de rest van het ziekenhuis een thuis gevoel maar dan anders.

Op de terug weg door de lange gangen loop ik met mam de ziekenhuis winkel in, de kado shop. Ik ben gelijk verliefd op de hart vormige spiegels op een soort van standaard die er staan ik koop er één in een roze variant. Ik moet hem kopen, het roept me gewoon het zou zo leuk in me kamer staan naast die met zand gevulde champange glazen met kaarsjes er in.

Ik moet wat kopen, altijd overal waar er wat te kopen valt. Misschien zou er ik wat aan moeten laten doen.

We lopen het ziekenhuis uit. Dag ziekenhuis, dag broer. Dat je maar snel weer beter mag worden.