hoi hoofd

Hoi hoofd, wat ben je vol. Vol met gedachte. En dat terwijl ik zo moe ben. Ik dacht meteen weg te zijn zodra je mijn kussen zou raken, maar helaas. In plaats daarvan laat je me beelden zien, herinneringen en dagdromen, teksten en verzinsels. Je houdt maar niet op. Dus probeer ik je nu aandacht te geven door te schrijven. Ik geef je de ruimte om te zeggen wat je wilt, ik zal je niet meer proberen te negeren. In de hoop dat je me daarna even laat rusten. De hele nacht. Goed, ga je gang.

Ergens in mij heerst verdriet. Om een bepaalde man, om eenzaamheid, om het feit dat ik liefde op een bepaalde manier nooit heb toegelaten. Ergens in mij heerst vrede, omdat ik voel dat het beter gaat met mij en ik er wel in geloof dat liefde op die bepaalde manier mij ooit zal bereiken. Het is niet meer zo dat ik het niet zie zitten. Misschien ben ik er nu juist wel meer klaar voor dan ooit. Ik voel, dat is al heel wat. Dat lijkt me een uitstekend begin. En toch, ondanks het feit dat ik me er niet echt druk om kan maken, merk ik zo af en toe een scheutje pijn op dat gebied. En laatst rolden er een aantal tranen over mijn wang, omdat de persoon waar ik onlangs nog echt stapelgek op was, mij nauwelijks aankeek en wegging. Er is iets veranderd tussen ons en ik ga dat met hem bespreken. Het moet, want het zit me dwars. En ik schrok laatst van die tranen, van het besef dat hij me toch nog meer deed dan ik dacht. Maar echt uitspreken kan niet, aangezien de 'machtsverhouding'. Het is complex, zowel hij, ik, als de situatie. Jeetje wat zit me dit dwars en wat wil ik dit eigenlijk graag eens goed uitspreken.

Verder begint morgen mijn nieuwe studie. Die rigoureuze stap een paar maanden geleden lijkt alweer zo ver weg. Mijn introductiedag was prima, had een hele leuke klik en hoop dat ik m'n buddy heb gevonden. Je weet t natuurlijk nooit. Heb er in iedergeval zin in en ben vooral heel erg benieuwd wat komend jaar gaat brengen. Zowel qua opleiding als t sociale eromheen. Op mezelf wonen is ook zoiets. Doe ik officieel nu al een tijdje, maar ik was nog veel in mn geboorteplaats te vinden. Wel ervoer ik al veel meer vrijheid. Ik heb echter vanaf t begin zo'n goed gevoel erover gehad,dat ik denk dat ik nog echt wel moet wennen. Een hele week achtereen ben ik hier geloof ik nog niet geweest, dus ik denk dat ik nog wel wat andere gevoelens ga krijgen. Ik ben benieuwd. Voor mezelf zorgen, schoonmaken (merk het meteen als er stof ligt dankzij de fantastische allergie..), goed eten, niet op de bank tv kijken, alles eigenlijk. Hopelijk heb ik mn donkere ik genoeg de ruimte gegeven afgelopen half jaar en kan ik nu in enige balans verder, goed en lief voor mezelf zijn. We gaan het zien.

Morgen het begin van toch een nieuw avontuur, waarvan ik heel benieuwd ben wathhet me zal brengen, wat ik er in zal vinden. En nu al weet ik, dat ik over een maand (misschien zelfs al een week) mij zal verwonderen bij het denken aan dit moment. Verwonderen over hoe snel het is gegaan en wat er allemaal wel al niet is gebeurd/veranderd in die korte tijd. Hoe erg ik alweer gewend ben aan de nieuwe structuur en de mensen. Die verwondering is bijzonder, want het laat me weer beseffen hoe onvoorspelbaar t leven is en hoeveel er kan gebeuren in een korte tijd. In een seconde kan de wereld veranderd zijn. Je eigen wereld. En hoeveel we ook kunnen bedenken, fantaseren, plannen en vastleggen. Weten wat de toekomst daadwerkelijk zal brengen kunnen we niet.

En daarme esluit ik af, hopelijk mooi dromend. Over liefde, over de toekomst, over het verleden, over fantasie. Wat het ook is, ik hoop dat ik morgen uitgerust ontwaak met een rustig en blij gevoel waarmee ik mijn 'nieuwe avontuur' fijn kan beginnen. Welterusten