Hoop..
Vroeger droomde ik van poppen,
met een blauwe strik in het haar.
Al die stomme soldaatjes die altijd vochten,
dat is toch alleen maar raar?
Vroeger was alles simpel,
je leefde met de dag.
Door alle liefde overmant,
waardoor je het verdriet in de wereld nog niet zag.
Nu je de beelden op het journaal begrijpt,
de wereld in een ander perspectief ziet,
je eigen wereldje was veel te klein,
daar was nog geen pijn en verdriet.
De wereld lijkt soms een grote puinhoop,
al het kwaad dat gebeurt.
Er is altijd wel iemand,
die om een overledene treurt.
Je ziet mensen hun hoop verliezen,
door al het onrecht om hen heen.
Soms ook zelfs alle liefde uit het oog verloren,
niks houdt hen meer op de been.
Maar de wereld is zo kwaad nog niet,
als je niet vergeet goed te kijken,
want dan zal je hele leven,
zo slecht nog niet lijken.
Een liefdevol gezin,
een knuffel of een zoen.
Het zijn net al die kleine dingetjes,
die het doen.
Hopeloosheid veroorzaakt zoveel pijn,
want zonder hoop kan een mens niet leven.
Het zijn namelijk net alle dromen en wensen,
die het leven de sprankeling geven.
*Ice*, vrouw, 36 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende