Inkt op wit...
Het witte papier laat de schaduw van mijn pen weerkaatsen,
het licht doet bijna zeer aan mijn behuilde, tere ogen.
En ik, ooit zo zwaar en heftig voorgelogen,
weet de woorden maar niet te plaatsen.
De inkt wordt op het papier gezet, enkele krassen door wat woorden,
de ondenkbare pijn is niet te beschrijven voor anderen.
En ik, zou als ik mijn leven dan voorgoed zou kunnen veranderen,
mijn hele verleden met een scherp mes uit willen moorden.
De nacht loopt op zijn eind, waarop ik de hoop opgeef,
mijn verleden inhalen lukt heus nog wel een keer,
vanavond kan ik het alleen niet meer,
dit is niet de dag waarvoor ik leef.
En terwijl de zon langzaam opkomt boven mijn hoofd,
begin ik bijna te geloven, dat het leven wat mij is toebedeeld,
meer is dan rijmpjes schrijven totdat het papier is vergeeld,
maar dat er iets anders is wat de pijn voorgoed laat verdwijnen,
en niet alleen eventjes verdoofd.
*Ice*, vrouw, 36 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende