Huilen, huilen en huilen... of doorgaan?

Wanneer ik een jaar geleden meemaakte wat ik nu doorga zou ik me compleet leeghuilen.
Ik zou schreeuwen in mezelf, een mesje pakken en me opentrekken. Me boos en verdrietig op mijn bed werpen om het hele riedeltje weer opnieuw te doen. En als ik doorhad dat het een cirkeltje zou zijn, dan zou ik hem doorbreken en blijven hangen op huilen.
Huilen als emotie, als uiting, als oplossing wat geen oplossing bleek te zijn.

Doorlopen dan maar?
Doorgaan met alles wat je doet?
Met wat moet gebeuren?

Het is geen oplossing om het geen te onderdrukken wat je juist moet verwerken, waar je juist mee moet leren omgaan. Maar.. soms moet je er voor kiezen iets vooruit te schuiven en dat was in mijn situatie het geval. Niet al te lang geleden kwam het punt dat ik er voor moest gaan.

Stappen zetten. Bewust dan wel onbewust.
Ik moest ze nemen, ik nam ze, ik moet ze nemen en ik zal ze nemen.

Het is een proces.
Een tijd van groei, uitglijden, groeien, wegzakken, nog meer groeien en uiteindelijk zal ik er komen.
Het is een proces. Ja dat is het. Leuk is hij niet. Ik gun hem niemand. Niemand nee.

Huilen hoort erbij. Voorheen mocht het niet meer omdat ik het te vaak deed. Een tijdje was ik het verleerd en moest ik me op een andere manier uiten maar ook daar schoot ik niets mee op.

Tot het moment dat ik wist dat huilen geen schande is. Ergens is het zelfs nog heel sterk ook. Huilen en toegeven aan je verdriet, aan je opgekropte emoties.
16 jun 2009 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van Past&Today
Past&Today, vrouw, 33 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende