Hulpverlenerschap

Dan moet een artikel lezen over hulpverlenersschap, deugden, etc.. De ethos van de hulpverlener zeg maar. Gaat over de 4 deugden.. blabla.. En dan bij de deugd mededogen dit stuk:

De meeste hulpverleners hebben een spontane tendens om mededogend in het leven te staan. Vaak werd hun beroepskeuze ingegeven door het verlangen om mensen te begrijpen en koesterden ze reeds lang het ideaal om anderen te helpen. Velen hebben ook een affiniteit met lijden. Het zou ongenuanceerd zijn om te beweren dat hulpverleners aangetrokken werden tot dit beroep omdat ze zelf veel problemen hebben (gehad). Wat onderzoek aan het licht brengt is dat hulpverleners als kind wel vaak emotionele pijn hebben gekend of opgroeiden in problematische gezinsomstandigheden, maar niet in zodanige mate dat hun interesse in mensen erdoor geschaad werd. Integendeel, hun nieuwsgierigheid naar het functioneren van mensen is erdoor toegenomen, evenals hun meevoelen met pijn van anderen en hun tolerantie voor ambiguïteit. Ze hebben daarbij een voorkeur ontwikkeld voor het copingmechanisme van zorgdragen voor anderen. De keerzijde is dat hulpverleners vaak de rol van redder willen opnemen en daarbij onvoldoende aandacht besteden aan eigen noden, dat ze de eigen agressie onderdrukken en dat ze de onbewuste wens om de eigen emotionele problemen een plaats te geven te weinig onderkennen. (Voor een verdere uitwerking en literatuur betreffende dit thema, zie: Leijssen, 1998 ). Dat verwijst tevens naar de kwetsbare positie van iemand die teveel mededogen heeft. Het is niet voor niets dat hulpverleners kandidaten zijn voor het burnout syndroom. Burnout is niet zomaar een toestand van vermoeidheid; het gaat om frustratie als gevolg van toewijding aan iets dat niet de verwachte resultaten of bevrediging geeft. Het heeft te maken met hooggestemde idealen en tekortschieten in persoonlijke doelstellingen. De betrokkenheid van de hulpverlener en de langdurige blootstelling aan menselijke wanhoop, lijden en soms onoplosbare conflicten, levert een zeker gevaar op voor de eigen gezondheid, vooral wanneer de afstemming op de anderen zo ver gaat dat de eigen gerechtvaardigde belangen verwaarloosd worden.

Haha, ze heeft het bij het rechte eind denk ik. De helft van de 4e jaars studenten bij mij is ongeveer burn-out, mede door stage + studiedruk dan. En iedereen van de studenten heeft zijn eigen verhaal, die de helft aan het ontplooien en naar buiten aan het gooien is, de andere helft juist probeert te vergeten. Een enkeling heeft een leven van rozengeur en maneschijn gehad, maar die zijn zeldzaam.. (mijn ethische vraag is ergens dan ook hoe zij zich kunnen inleven in pijn en ellende van cliënten als ze het zelf niet meegemaakt hebben?, dan kunnen docenten zeuren dat ik meer aandacht moet besteden aan 'leren voelen' en dat ik (en zoveel anderen) geen therapeut kunnen worden als we onszelf niet op een rijtje hebben, maar zij wel dan? Zonder enige levenservaring, waarbij het van het lijen dakje gaat?) Even terug op 'onszelf op een rijtje hebben', natuurlijk is het nodig je bewust te zijn van je gevoelens, je kwaliteiten, je valkuilen en de rol van je verleden in je handelen naar cliënten, dat proces neemt waarschijnlijk meer tijd in dan dat je geen hobbelig verleden hebt. Maar dat docenten dan zeggen dat je geen therapeut kan worden als je nog niet helemaal zover bent....? Misschien juist!)

En burn-out gevoeligheid.. tsja, ik neem ook veel mee naar huis, neem het in me op, pieker hoe ik iemand het beste kan helpen, maar ons wordt tijdens de studie ook geleerd dat je er voor iedereen kan zijn, maar niet iedereen kan helpen. Soms past het niet, sluit het niet aan of is de therapeutische klik er niet en dat we dat moeten kunnen accepteren en moeten kunnen loslaten. Dat is erg lastig en als ik soms met docenten praat een langdurig proces.
Het zou mijn werk ook niet zijn als het me niet bezig zou houden..