Speciaal zijn

'Wat de rups het einde noemt..
...noemt de rest van de wereld een vlinder'


‘Mijn grootste angst is om mijn leve te eindigen zonder iets belangrijks te hebben gedaan’, schrijft mijn Japanse vriendin Megumi op haar Facebookpagina. Twintig jaar geleden werden Megumi en ik maatjes in een voor ons beiden vreemd land en nu vind ik haar op internet terug. ‘Ik heb eigenlijk niks bereikt,’ gaat ze verder. ‘Ik wil niet zomaar iemand zijn of niemand zijn. Ik wil speciaal zijn.’
Haar digitale hartenkreet raakt me. Waarom ziet ze niet dat ze al speciaal is? Maar diep van binnen snap ik haar goed; ook ik wil graag iets betekenen en ook ik vraag me weleens af: Wat draag ik bij?

Misschien kunnen wij gewoonweg niet weten wat we voor een ander betekenen. En al helemaal niet wat onze betekenis is voor het grotere geheel. Een enkel dor herfstblad lijkt onbelangrijk, maar hij heeft een boom helpen groeien. Een uitgebloeide bloem lijkt waardeloos, maar ze draagt het zaad voor een veld vol nieuwe bloemen. Wie zijn wij eigenlijk om te denken dat we niets betekenen?

Diezelfde dag valt er een ansichtkaart in de bus. Van Megumi. Het doet me denken aan vroeger, toen ze me trouw Japanse cadeautjes stuurde en echte brieven op prachtig postpapier. Aan hoe bijzonder onze vriendschap was en hoeveel ik van haar heb geleerd. Ik schrijf terug: ‘Maak je geen zorgen over de grote dingen die je wilt bereiken. Het zijn de kleine dingen die je speciaal maken.’

Als de rups haar eigen betekenis niet kan zien, dan moet de rest van de wereld haar maar vertellen dat ze een jonge vlinder is.


Tekst: Dagmar van der Neut, Yoga magazine nr. 1 2011
18 okt 2011 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van *blue-sky*
*blue-sky*, vrouw, 33 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende