I lalalalike it!

Vandaag wordt het menens. Het eerste keer dat ik iemand terug ga zien na een "one-night-stand". Ik heb dan ook nooit een relatie gehad die langer duurde dan 2 dagen - al zou ik dat niet graag een relatie noemen - of met een Belg in Frankrijk die z'n vriendinnetje thuis had. Nee, alles is heel nieuw voor mij en dat is best moeilijk te bevatten. Wanneer kan je iemand iets laten merken? Kun je überhaupt wel zo recht voor zijn raap zijn als ik ben? En is het niet raar om een relatie aan te vangen terwijl er (nog) geen verliefdheid is? Wil ik hém wel en gaat het niet alleen om hét; hoe denkt hij daarover? Ben ik anders in mijn sociaal milieu dan in zijn appartementje in Amsterdam? Knapt hij af op die 3 puisten meer? Durft hij zich er überhaupt wel in te mengen en belangirjker: wil hij dat?

Hij had nog wat goed te maken, vrijdag. We zijn gaan eten in een restaurantboot, Odessa. Het was daar supermooi en luxe met kaarsjes op de tafel! Ik werd zwaar verwend met een heerlijk driegangenmenu en een heel gemakkelijk 'gesprek', waarbij ik moet zeggen dat ík constant aan het woord was. Aan de ene kant is dat prettig, omdat het betekent dat ik me bij iemand op mijn gemak voel, maar aan de andere kant voelde ik mezelf zwaar irritant. Ik heb mijn tas op zijn kamer gedumpt en we zijn gaan dansen bij Jansen. Er waren nauwelijks mensen, maar met een beetje alcohol viel het best mee om als (bijna) enige helemaal los te gaan opde dansvloer. Hij danste zowaar mee! Ik kan zelfs stellen dat ik met hém meedanste, het was echt tof. Na een uurtje of 2 werd het heel intiem en hebben we geknuffeld, gezoend. Ik had hem gewaarschuwd dat ik wel eens dingen doe met drank op, die ik misschien de volgende ochtend niet wilde herhalen. Hij zei het niet erg te vinden en dat maakte me blij.

Omdat er geen treinen meer reden in de richting van mijn woonplaats, heeft hij zijn eenpersoonsbed afgestaan en is hij zelf op een klein vervelend bankje gaan liggen. 's Ochtends kroop hij echter bij me, want ik was lekker warm. We hebben nog even geknuffeld en weer gezoend, wat voor mij dus grote betekenis had. Na veel gesteun heeft hij een ontbijtje voor me gemaakt en me op mijn trein gezet.

Ik hoorde niet veel meer vanuit hem, maar dinsdagavond hebben we elkaar even op msn gesproken. Ik wilde meer duidelijkheid, of het 'iets' zou worden. Na al mijn los-vast-momenten had ik daar veel behoefte aan, vooral omdat ik anders net zo goed ál mijn aandacht in de naderende tentamens kon steken. Ik voelde me best dom toen ik het vroeg, maar ik kreeg echt een fantastisch antwoord, beter dan je je misschien kunt voorstellen. Een volkomen complete redenering vol feitelijke bewijzen. Ik heb meteen Annemarie gebeld, hyperactief van adrenaline. Het voelde zó goed en ik wilde hem zien!

Na die avond hoorde ik pas donderdagavond weer iets van hem. Veel te laat voor mijn gevoel, ik had de moed al bijna op gegeven. Kom op, 2 dagen lang aan iemand denken is heel veel voor mij. Het kwam er dus op neer dat hij vanmiddag, als hij het durft, naar de sporthal komt, waar ik een wedstrijd heb. Daarna gaat hij met me mee naar huis, waar we met mijn zusjes pannekoeken gaan bakken. Het is dat mijn ouders niet thuis zijn, anders had hij het nooit gedurfd haha! Zondag reis ik weer die kant op en zo begint het toch écht iets te worden!