Mijn versie van de winter.
Misschien word ik al eentonig of saai maar het gaat best okay met me. Doodeng om dat zo te typen, maar het is wel zo. Ik kan er ook geen mooie lange dramatische zinnen van maken. Ik geniet en ben gelukkig. Er heerst een rust in mij sinds ik heb geleerd te accepteren: Accepteren dat dingen gaan zoals ze gaan. Soms ligt de kracht juist in het accepteren van moeilijke situaties en alles laten gaan. Ik weet dat het zweverig klinkt, maar het is niets minder als de waarheid. Iets met de grenzen van je eigen kunnen accepteren en je mee laten voeren met wat er ook maar gebeurt.
Ik accepteer de medemens met al haar eigenaardigheden. Ik haal voortaan mijn schouders op en glimlach en accepteer. Ik accepteer dat het pijnlijke spel wat ik met de liefde speelden haar einde lijkt te kennen; ik accepteer mijn liefde voor R en zijn liefde voor mij. Ik accepteer ons (nog wat) prille geluk en de daarbij horende stomme kietelbuien van hem omdat hij mijn kinderlijke gegiechel zo schattig vind. - Ik accepteer. Ik accepteer het en roei met de riemen die ik heb. Ik bespeel het leven op mijn manier: een manier van eindeloze frustraties en ellende heeft plaats gemaakt voor een manier van acceptatie en vreugde. En die instelling bracht mij zo veel rust, dat kan ik niet omschrijven. Dat hoef ik niet te omschrijven, dat zul je alleen begrijpen als je het zelf ook doet.
Niet alles gaat zoals ik wil, so what?! Soms is het antwoord simpelweg te voor de hand liggend: accepteren, je gewoon je laten vallen en mee laten voeren door de wind en daarin ben jij je eigen winter. Een winter met een dik vest een kop warme chocomel, losse dansende haren en een glimlach.
Maar goed,
- dat is slechts mijn versie van de winter.
xREALLIFEx, vrouw, 18 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende