In het hier en nu zijn

Dear dagboek,

Zoals vaak gebruik ik je nu om mijn gedachten helder te krijgen, uit te spreken (of typen) wat er spookt, me te realiseren wat er eigenlijk speelt. Een gevoel, een energiestroom die helder moet worden.

Er gebeurd zo veel.
Dat realiseer ik me nu pas. Er is zo veel gebeurd de afgelopen 2 maanden.
Ik heb 2 nieuwe werkplekken erbij, 2 keer een nieuwe groep collega's en een hele nieuwe flow in mn leven. Nieuwe patronen, nieuwe wekkertijden, nieuwe e-mail adressen, nieuwe pauzes, nieuwe verwachtingen en nieuwe verplichtingen.

Ik vond het een heftige start maar tegelijkertijd heel kansrijk. Ik wist dat ik hier veel uit kon halen en alles wat ik deed voelde tot zo ver ook als een overwinning.
Nu merk ik dat ik aan m'n max zit wat betreft 'overwinnen'. Het begint vermoeiend te worden. Of eigenlijk, het is al vermoeiend. Zorgen dat alles op tijd is voorbereid, ik goed voor mezelf gezorgd heb, mn huis op orde is en als ik dan werk de boel ook goed verloopt. Dit alles is nu vermoeiend geworden. Ik heb enorm veel geslapen dit weekend maar ik voel mij nog steeds moe en eigenlijk niet klaar voor de week.

Hmm. Het zou natuurlijk mooi zijn als ik weet wanneer dit begon.. zodat ik de volgende keer me hier eerder op kan aanpassen zodat ik de volgende keer op zondag avond wel er klaar voor ben.

Maar goed, nog even verder klagen.
Ik denk dat ik vorige week ook al moe was. Ik probeerde bij te blijven en actief, in het moment, maar dit lukte niet zo goed en ik dacht ook steeds vaker; het maakt ook niet zo uit. het gevolg is dat ik nu een flinke lijst heb met allemaal kleine dingen die ik nog moet doen wat me stress geeft. Oja, dat belangrijke mailtje nog reageren. Oja dit, oja dat. Ik heb er vervolgens echt helemaal geen zin in om dat te fixen.

Toch zit het in mn achterhoofd. Ik merk dat ik moeite heb met in het hier en nu zijn. Eten als je eet, tv kijken als je tv kijkt. Lezen als je leest. Terwijl ik eet ben ik in gedachten al iets anders aan het doen. tijdens het tandenpoetsen zit ik al op de fiets naar het station in gedachten... in de trein zit ik al in gedachten bij de eerste les die ik moet geven. ik houd het niet bij.

Wat ik verder merk is dat ik het lastig vind om met mijn nieuwe collega's om te gaan. Ik heb mijn eigen sectie, die hetzelfde vak geven en dan natuurlijk alle andere docenten. Toch zien we elkaar allemaal zo weinig. Alleen eventjes in de pauze die 20 minuutjes duurt voordat je je kop thee hebt. En dan gaat het vaak nergens over. Ik ben er dan ook nog maar 1,5 dag in de week. Hoe krijgen deze mensen ooit een goed beeld van mij? En ik van hun?

Ik merk dat ik hier meer behoefte naar heb. Ik wil een goede docent zijn. En dat laten zien. En niet dat zij denken... of daar heb je dat jonge meisje, die nieuwe, lukt het allemaal wel?
Maar goed, aan de andere kant, boeien. Het mag ook een keer niet lukken, of vaker. Ik heb ook al wel aangeven dat ik moeite heb met 1 klas. Ik denk dat ik vind dat mensen te veel de schijn op houden dat alles 'wel loopt' . Dat kan toch niet?! Iedereen moet er energie in stoppen en dan nog weet je niet hoe het uitpakt. Het is geen wasmachine die je aanzet en waarbij je na 1,5 uur weer eens gaat kijken of het allemaal gelukt is.

Ik wil graag contact maken.
Maar hoe doe ik dat? En helemaal in de klas. Er gewoon maar eens naast gaan zitten en vragen. Dat is altijd goed. Maarja, dan moet de basis wel goed zijn. Misschien moet ik niet te moeilijk nadenken en dat gewoon meer gaan doen.

Wat ik ook moeilijker ervaar als ik moe ben is het navolgen van waarden en normen. Of misschien wel vooral: de normen. Iedereen leeft vanuit de normen. We denken eigenlijk zo veel vanuit onszelf, vanuit onze eigen gedachten en behoeftes. We denken zo weinig mee. Ik merk dat ik hier moe van word. Jongens, ruim nou even je eigen koffiebeker op, snap je niet dat iemand anders hier straks druk mee is? En waarom wacht je niet op iemand? Hoezo help je niet even... zucht. Niet dat ik perfect ben, helemaal niet. Ik merk dat ik zelf eigenlijk ook heel vaak egoïstisch ben. Ik wou alleen dat het anders was. Ik wil hier wel iets mee.

Ik denk ook echt dat we denken alles zelf te kunnen oplossen. Door maar door te blijven gaan, dingen te blijven doen, zelf goed na te denken. Maar ik denk dat zo veel dingen zo veel makkelijker zouden kunnen zijn als we hulp krijgen van mensen, en dan helemaal die kleine dingen, waar je niet om hulp hoeft te vragen maar dat iemand dit gewoon even doet, omdat ie met je mee denkt. Een deur voor je open houden als jij je handen vol hebt. ZO FIJN.
Ik zou ook wat meer om hulp moeten vragen. Minder zelf willen oplossen. Maar ja, hoe begin je hiermee? Empathisch vermogen.. ja. Sowieso door meer in het hier en nu te zijn.

Misschien moet ik morgen even niet zelf zo veel willen. Maar vooral veel luisteren naar wat de ander wil.
Als het maar binnen mijn waarden en normen blijft. Dus geen achtergebleven koffiebekers in de hoek van het lokaal.

Ik ben ondertussen, als het eventjes kan, een boek aan het lezen over haptonomie. Dit gaat over hoe we ons lichaam voelen en voornamelijk over tast. Dit vind ik tof aangezien je snel denkt aan luisteren, zien, horen, ruiken enz. maar ze vertellen hoe belangrijk de tast eigenlijk is. Ik overweeg om een keer een afspraak te maken bij een haptonoom. Ik ga dit denk ik sowieso wel doen maar ik wil wel met ' iets' aankomen. Iets waar ik op wil focussen.
ik denk dat ik luisteren naar mijn lichaam best lastig vind. Sinds ik weet van ' haptonomie' en er mee bezig ben valt het bij bijvoorbeeld op dat mijn schouders altijd gespannen en in de knoop zitten. En dat ik te laat ga slapen.. Op het moment dat ik besluit mezelf klaar te maken voor bed had ik er eigenlijk al in moeten liggen. Ook weet ik dat ik moeite heb met direct contact, ook lichamelijk contact. Ik schrik altijd als mensen me aanraken. Ik wil mezelf hier graag in verdiepen.

Aankomende week heb ik nog een normale werkweek en daarna is het vakantie. Ik moet dan alsnog 5 dagen werken maar ik ben er ook 4 vrij. het is super lang geleden dat ik 2 dagen achter elkaar vrij ben geweest dus ik verheug mij erop. Tijd om ook weer even uit mijn woonplaats te komen.

Ik wil wel graag relaxt die vakantie in gaan. Vaak zorgt een vakantie juist voor stress. Alles stelt zich gewoon uit. Ik ga deze week proberen dat niet te laten gebeuren.

Goed ik ga slapen.
Dit was fijn.

Uiteindelijk zijn we allemaal mensen,
die dingen bedenken,
dingen voelen,
dingen zien,
en gewoon maar doen.

we doen maar wat.