Er komt zo veel op mijn dak in de flow

Ik moet even van mij af schrijven.

Ik voel me niet zoals ik mij zou willen voelen. Ik voel me eigenlijk niet eens mezelf. Zo verdrietig en onzeker voel ik mij.
Opeens heb ik het gevoel alsof ik wat betreft zintuigen niet meer mee doe in het leven. Het leven gaat door en lichamelijk ben ik aanwezig, ik doe wat er van mij verwacht word. Maar alles wat er om mij heen gebeurd ervaar ik niet echt meer. Na een aantal grijze dagen schijnt de zon en ik voel het niet. Ik voel er niets bij. Ik denk er niets bij. Ik heb honger maar geen zin in eten. Het boeit me niet. Ik eet iets maar het maakt me niet uit wat dit is. Ik verlies een wedstrijd en het maakt niet uit. Ik win een wedstrijd en het maakt me niet uit.
Alsof ik in een glazen bol zit met mijn hoofd en hart. Ik krijg nog wel een beetje mee wat er allemaal gebeurd.. maar het raakt me allemaal niet zo. Ergens heb ik het gevoel dat dit zelfbescherming is.. want als er nu iets gebeurd dan knap ik voor mijn gevoel. Ik sta op janken.

ik heb denk ik moeite met de veranderingen die plaats hebben gevonden maar ook die nog gaan plaats vinden. Simpele dingen , zoals het veranderen van je rooster.. maar ook veranderingen zoals het stoppen bij een werkgever en verhuizen naar een nieuw huis. Ik weet het niet zeker, want in mijn gedachten zijn dit niet zaken waar ik mij druk over zou moeten maken, ik geloof het wel, komt vanzelf goed. Maar ergens voel ik er denk ik wel een onrust voor. Wachten tot ik mag gaan verhuizen. verschrikkelijk.

Tegelijkertijd word ik geconfronteerd met situaties van mijn handelen hoe ik niet zou willen handelen. Sinds kort heb ik rijles en ik voel me zo nerveus en onzeker. Ik had dit niet verwacht.. en ik weet wat ik moet doen. Ik snap het idee erachter.. en toch doe ik het niet.. het lukt me niet en het komt niet eens in de buurt.
Ik heb nog maar 3 lessen gehad maar voor mijn gevoel doe ik het nu al helemaal kut. Misschien omdat ik weet hoe het moet... in mijn denken, maar dat het in mijn handelen niet lukt.

ik zit te veel in mijn hoofd.

met alles misschien wel.
ik voel te weinig.
Ik durf niet te voelen. Ik voel schaamte, onzekerheid en eenzaamheid. Ik wil dat niet voelen. Hoe ga ik daar mee om? Wat moet ik daar mee?

Mag er misschien in het leven iets meer plek zijn voor gevoelens. Voor ervaringen. Tijd en ruimte om te reageren op ervaringen, in plaats van reageren op verwachtingen /patronen.
Ik moet mijn stress en liefdesverdriet opzij zetten want ik moet werken. Ik moet mijn onzekerheid opzij zetten.. want ik moet les geven. Ik moet mijn geluk opzij zetten want.. het leven gaat door. ik moet doen wat ik moet doen. werk sport. huishouden.

Afgelopen maandag ben ik niet naar werk gegaan. Ik had zoveel onrust in mij. Ik raakte half in paniek van het idee dat ik voor de klas zou moeten staan. dat ik de orde houder zou zijn... diegene die structuur zou bieden in de klas. Ik kon nog geen structuur bieden aan mezelf om mezelf klaar te maken voor de dag. en dat wou ik ook helemaal niet. ik wou niet beginnen aan de dag.
Op zo'n moment voel ik mij ontzettend gefaald. Want ik had een afspraak. Ik zou komen werken. En ik was niet in staat om te werken. Ik merk ook dat de drempel nu nog hoger lijkt te liggen, het moment dat ik het nu wel ga proberen. Ik ga het wel doen.. het zal wel moeten. Misschien valt het wel mee. maar pff.


Ik wil ook zo graag goed kunnen motor rijden. gewoon, gaan! Het valt tegen. ik vind het moeilijk. Het voelt helemaal niet natuurlijk.. en met de minuut leg ik meer druk op mezelf. Ik wil niet weer 30000 lessen hebben, zoals met de auto. Nee. Ik wil gewoon normaal zijn. normaal aantal lessen hebben. Ik wil niet zo aan het denken zijn dat ik wel of niet iets kan, ik wil het voelen en daarop reageren.. in plaats van reageren op mijn verwachtingen.

ik moet me niet laten varen op verwachtingen. Alles maar accepteren vind ik ook weer te simpel. Verwacht niets en accepteer het. Nee...… ik kijk vaak toch wel vooruit, en dat is prima denk ik. ik wil wel graag vooruit kijken vanuit het geen wat er al is. Ik wil wel graag vooruit kijken door nieuwsgierigheid en vragen, in plaats van verwachtingen. Het meer open laten. Verschillende mogelijkheden laten bestaan. en dit accepteren. Het zou mooi zijn als ik dat zou kunnen, wat denk jij?