Geliefd worden en zijn

Al mijn dagboek verhalen bevatten wel iets over de liefde.

Hoe het er wel is.. of juist niet.. hoe erg ik het mis, of juist hoe fijn ik vind als het er niet is. Een oneindig proces lijkt het wel.

liefde een eenzaamheid lijken soms voor mij dicht bij elkaar te liggen.. die balans moet goed zijn.

Ik weet niet of ik dit wel eens eerder geschreven heb..
maar ik heb momenteel een Friend with benefit relatie met een jongen(man). Laten we hem even wes noemen. Hij woont op loopafstand bij me vandaan en we zien elkaar nu ... ruim een half jaar. In het begin had ik niet verwacht dat dit zou ontstaan, hij denk ik ook niet. We waren er beide niet naar op zoek, maar het groeide zo. Vanaf het begin was het spannend en voelen we ons op ons gemak bij elkaar. Hoe beter we elkaar leren kennen en meer we gelijkenissen hebben en hoe meer het met elkaar kunnen vinden. Inmiddels bouwen we zelfs op elkaar.. we geven en delen.. vertrouwen elkaar en hebben elkaar lief.

Een tijdje heb ik getwijfeld. De mensen om mij heen begonnen te zeggen ''Je hebt gewoon een relatie zonder dat je het door hebt''. Is dat zo, dacht ik?
Ik ervaar wel andere gevoelens voor hem dan voor mijn andere vrienden.. waar ik niet mee slaap. Maar liefde? Nee.
Bizar dat dit er kan zijn. Mijn gevoel voor hem. Toen ik weer zeker wist dat ik niet verliefd op hem ben had ik weer meer rust. Ik besefte hoe raar, gek maar ook heel fijn het eigenlijk is.
Je kan dingen delen met iemand.. zowel lichamelijk als geestelijk.. zonder dat je een schoonfamilie hebt en verplicht elkaar elke week ofzo moet zien.
Dat er geen verplichting achter zit geeft mij rust..

Toch is er niets wat me geen rust geeft.
Namelijk het toekomstbeeld. Hoe ziet dat eruit?

We bouwen iets op.. voor niets?
We weten dat als 1 van de 2 verliefd wordt op een ander.. het over is.
Als 1 van de 2 niet meer de seksuele verlangens zal voelen... de vriendschap ook zal stoppen.
Ergens besef ik dit feit heel goed en ergens helemaal niet. Het voelt gewoon heel goed om te doen wat we nu doen... maar de gedachte dat dit in 1 moment voorbij kan zijn is eigenlijk voor mij niet te vatten.
Hij is ook oprecht waardevol voor mij geworden. Ik besteed veel tijd met hem door.. ik weet even niet meer hoe en wat ik zou doen als hij er niet is. Zou het een behoefte zijn die ik bij iemand anders zou zoeken?

Hij heeft even tijd nodig.
Hij vraagt zich ook af of dit is wat hij nog wil.. met oog op de toekomst. Ik snap zijn gedachten wel.
Ik weet niet wat een verstandige keuze is.. maar het feit dat hij nu even afstand neemt maakt me nerveus.

Ik heb met een andere jongen geslapen. iets wat niet verkeerd is. We hadden afgesproken dat dit mocht.. alleen sinds dien wist hij het even niet meer. ( Joh, hij is een mens met gevoel) maar juist dit .. vind ik moeilijk. Tot nu toe ging alles gewoon zo leuk en zo soepel.. en nu is er toch even gedachten en vragen.. en kansen tot verdriet.

Ik ben ook wel bang dat ik hem gekwetst heb..
wat ik heb gedaan is niet zo smooth.
maar hij weet ervan.

Ja... elke minuut die nu voorbij gaat vraag ik me toch af..
wat gaat er in je koppie om?

wil je me nog zien?