Ironie

Een jaar geleden,
Het was een jaar geleden toen ik deze site ontdekte en begon te schrijven. Ik schreef dat ik een nieuw begin wilde, dat ik gelukkig wilde zijn. Ik voelde me alleen en zocht naar iemand die om me zou geven.
Helaas was deze tijd van beginnende gelukkigheid en hoop snel voorbij.
Na een auto ongeluk, ongeneselijke ziektes in de familie en de steeds groter wordende afstand tussen familieleden, was bij mij het geluksgevoel weg.
Eenzamer dan ooit, in een wereld die te groot voelde om aan te kunnen.
Depressiviteit. Onoverwinbare faalangst. Teveel gedachtes.
Niemand verdient dit, niemand wens je dit toe.

En nu zit ik hier, in een nieuwe woonplaats, begonnen aan dezelfde studie maar op een nieuwe school, een jaartje ouder en dus schijnbaar wijzer, met een vriend.
Is dit het nou, geluk, liefde? Ik weet het niet óf, wil ik het misschien niet weten?

Ik heb een fijn nieuw begin gekregen waarvoor ik dankbaar mag zijn. Daarentegen knabbelt het gevoel van heimwee naar het 'oude' nog steeds aan me.
Hier, 2 uur verder verwijdert van mijn oude woonplaats, waar niemand mij meer kent of herkent. Niemand die weet wat voor 'zware' jaren ik achter de rug heb.
Rust. Zou ik hier mezelf kunnen zijn?

Voor de zomer was deze verhuizing iets waar ik als een berg tegen op zag. Gelukkig kreeg ik de kans om 5 weken in Frankrijk te werken met een team van 3 jongens en ik, als tolk. Een kans die ik voor geen goud zou willen missen. Ik moest er tussen uit. Daar, in Frankrijk, heb ik kunnen ervaren wat het is als er iemand om je geeft. De liefste en meest zorgzame jongen waarmee ik 's nachts uren heb kunnen praten. Ik vertrouwde hem. Het leek allemaal te mooi om waar te zijn.

Na 5 weken in een ander ritme te hebben geleefd kom je weer in Nederland. Het besef kwam terug, niets zou meer hetzelfde zijn. Het gaf me rust. Ik had iemand die om mij gaf en die mij het gevoel gaf de wereld weer aan te kunnen.
Maar nu, de twijfel slaat toe. Na 1,5 maand een relatie te hebben begint er nu zich afstand te vormen. Het gene waar ik het meest bang voor ben geweest. Je bent niet meer dag en nacht samen maar hooguit 1 keer in de week. Sinds kort geen lieve berichtjes meer.
De kriebels zijn weg, de gedachten komen voorbij dat ik prima zonder hem kan. Maar is dat wel zo? Moet ik wel naar mijn hoofd luisteren? Wat zegt mijn hart?

Tijdens het harde studeren van verschillende Franse filosofen uit de verlichting stuitte ik op een quote die mij aan het denken heeft gezet. Een quote die ik graag wil delen.

'Le coeur a ses raisons que la raison ne connaît pas' - B. Pascal
Oftewel: het hart heeft zijn redenen wat de reden nog niet weet.

Iets om over na te denken?

Ja, het is fijn om de letters weer op het beeldscherm te kunnen zien verschijnen. De letters die mijn gedachten vormen.
Na een jaar, waarin ik voornemens had. Na een jaar, dat totaal anders heeft uitgepakt.

Het leven blijft ironisch.

Bisous,
CestMoi