Joepie!

Paps is weer thuis!

Vanochtend -goed, bijna middag- stonden mams en ik op. Mam was al gedoucht voor ik mn ogen goed open had en ging boodschappen doen. Na een heerlijk kalm, begin-de-dag-rustig-ontbijt begon ik boven mijn kamer wat op orde te brengen: de kleren die mam al in stapeltjes op mijn bed had gelegd heb ik in mijn kast gedaan! Ja, ik ben niet zo'n huishoudklusjes-liefhebster, ik heb vroeger dan ook nooit aan "heitje voor karweitje" gedaan, vond ik verschrikkelijk. Mijn mams had mij ook gevraagd om boven de stofzuiger er doorheen te halen. Nu had ik gedacht dat ik dit een vervelende klus zou vinden, maar ik had de behoefte om mam te helpen dus stemde ik volmondig in, ik zou dat wel even gaan doen! Afijn, na het kamer opruimen zette ik mijn muziek een tikkeltje harder, mam was toch boodschappen doen, en begon ik te stofzuigen. De combinatie van het stofzuiggeluid en de harde, net niet goed te horen, muziek beangstigde me. Snel zette ik de muziek uit, wat ik al een groot minpunt vond. Goed, toch maar verder met stofzuigen. Op dat moment gebeurde er iets vreemds, iets engs bijna. Ik merkte dat ik het leuk begon te vinden, ik kreeg de "vibe van het stofzuigen" te pakken. Stoppen was geen optie. Na de hele bovenverdieping gehad te hebben, tot in de kleinste hoekjes, stommelde ik naar beneden, waar een andere stofzuiger staat, om de gehele benedenverdieping ook eens flink aan te pakken! Helaas kwam mijn moeder thuis, want ik had eigenlijk alles klaar willen hebben voor ze thuis was, maar ze was al verbaasd dat ik ook beneden aan het stofzuigen was.

Waarom weet ik niet, maar ik voelde me goed bij het stofzuigen. Daarna ruimde ik, tot mams steeds groter wordende plezier, de tafel op. Deze lag namelijk bezaaid met mijn spullen. Omdat ik toch bezig was bracht ik het vuilnis ook maar naar buiten en deed de post op de bus, waarna ik mams taak overnam om de salontafel te poetsen omdat ik de ballonnen niet durfde op te blazen (ik blijf dat echt doodeng vinden). Al met al was ik lekker bezig, t voelde super! Mam en ik hadden samen het hele huis in een mum van tijd weer op orde gebracht in afwachting van pap zn thuiskomst. Niet dat pap daar nu zo op let hoor, het is nu eenmaal zo dat wanneer pap thuis is, het bezoek ook aan huis komt. Ik denk dat t mam daarom te doen is. En misschien omdat t een grote zooi was, de koelkast leeg was/vooral producten bevatte die over datum waren en het toch wel lekker is om in een schoon/opgeruimd huis thuis te komen en te leven. Misschien dat ook.

Maargoed, alles opgeruimd en wel, belt paps dat hij officieel naar huis mag: joepie! Wij snel broer opgehaald en naar t ziekenhuis gesneld, mam had nog een bos bloemen en een merci mee voor het personeel daar, en daar zat hij dan: in zijn kleren, heel ontspannen in zijn stoel een boekje te lezen, de patser. Het is ongelooflijk hoe snel het gaat/is gegaan. Eergisteren liep hij nog moeizaam met een rollator, gister kon ie vrijwel zn bed uit springen. Bizar. Nu is t wel zo dat t erg vermoeiend voor hem is hoor, na eventjes wat inspanning trekt hij witjes weg en is hij moe, maar dat is niet meer dan logisch! Hij doet t, naar omstandigheden, goed. Hij belde gelijk zn broer op, die zou vandaag langs komen in t ziekenhuis maar nu kwam hij dus aan huis. Pap had er energie en praatjes genoeg voor, dus dat was mooi.

Nu ligt hij, als t goed is, te slapen. Ik vind t heerlijk dat hij weer thuis is, mama ook."Als hij maar zo poeslief blijft!" Haha, lieve mams. Ja, nu is t nog fijn dat hij thuis is, dat blijft fijn tot hij chagrijnig word van de pijn en t weer afreageert op ons door te mopperen! Haha. We zien t allemaal wel, hij is in iedergeval weer thuis en daar zijn we blij om!

Ik hoor nu iemand snurken, ik denk/hoop dat t paps is, want als t mama is dan kan pap niet slapen.

P.S: wist je dat de verleden tijd van stofzuigen gestofzuigd is?! Ik vind dat zo gek en onlogisch klinken!