Kale plekken

Vorig jaar, in oktober, merkte ik dat er tijdens het borstelen wat meer haar in de borstel bleef hangen. Ik plukte wat vaker een haar van mijn kleren en ik trof 's ochtends een paar haren aan op mijn kussen, wat daarvoor eigenlijk bijna nooit gebeurde. Ik wist dat het in het voorjaar en in het najaar best normaal is als je wat meer haar verliest, dus ik liet het los. Helemaal los. Dat vond ik best knap van mezelf, aangezien ik sinds ik door chemotherapie al mijn haar verloor, nogal gestresst kon raken van uitvallende haren.
De maanden gingen voorbij en het kerstdiner kwam op tafel. Mijn zus maakte nog snel even de laatste krullen in mijn haar met de krultang terwijl de rest van het gezelschap zich langzaam richting de gedekte tafel begaf.
'shit!'
'Wat is er? Je raakte me niet met de krultang, hoor.'
'Je hebt kale plekken.'
'Niet! Waar dan?'
Ze had gelijk. Noooo.
'Wist je dat er een ziekte in de familie voorkomt waarbij het haar uitvalt? Bij je nicht is bijna alles uitgevallen, vroeger.'
Bedankt, mam. Fijn dat je me moed inspreekt.
De huisarts constateerde een aantal dagen later dat ik geen infectie van de hoofdhuid had, de haaruitval niet veroorzaakt kon worden door de medicatie die ik gebruikte en vulde een labformulier in waarmee ze me naar het priklab stuurde. De bloedwaarden die ze liet meten, waren goed. Krap, maar goed.
Waarschijnlijk had ik gewoon last van stress, zei ze. Ik moest maar afwachten.
'Maar, ik ervaar helemaal geen stress!'
Stress is echt niet gek, na alles wat ik heb meegemaakt de afgelopen dagen. Ik moest gewoon afwachten, rustig aan doen.
Toevallig had ik in januari geen afspraken bij specialisten in een academisch ziekennuis. Ik wilde hen niet bellen voor zoiets 'onzinnigs', dus met heel veel tegenzin besloot ik dan maar even af te wachten.
Toen ik op 31 januari in het ziekenhuis werd opgenomen voor een operatie, was de haaruitval verergerd, waren de kale plekken groter en vond ik overal, de hele dag door, haren. Haren borstelen werd iets waar ik een beetje verdrietig van werd. Het deed me denken aan het moment waarop ik al mijn haar verloor. Ik wilde dit niet wéér meemaken.
Mijn reactie was veel te emotioneel en vet overdreven, natuurlijk. Want er was nog genoeg haar over om de kale plekken te bedekken en het viel niemand op.
In het ziekenhuis kreeg de kinderoncoloog lucht van de situatie. Ik wist toch dat ik haar altijd mocht bellen? Ze dacht dat ik weleens een tekort aan B-vitaminen, zink of selenium zou kunnen hebben. Nog diezelfde dag begon ik met een bepaalde vitaminecombinatie. Anderhalve maand later kwamen op de kale plekjes voorzichtig piepkleine haartjes tevoorschijn. Nu, een ruim half jaar later, groeit mijn haar razendsnel en is de haaruitval drastisch verminderd. Het enige probleem nu is dat ik niet meer durf te stoppen met de vitamines. Een dergelijk tekort komt in Nederland eigenlijk bijna niet voor, maar mijn dossier staat vol dingen die eigenlijk bijna niet voorkomen, dus dat past wel bij mij. We weten alleen niet waar het vandaan komt en of het terugkomt als ik stop met het suplement. Dus stop ik niet en vieren mijn haren feest. Liever een geestelijke vitamineverslaving, dan loslatend haar.