Knoop door hakken.

Ik weet niet wat ik wil.

Een week met een keel als rasp (lang leven keelonsteking) op de bank gelegen, teveel tijd, teveel tijd om na te denken en te piekeren.

Uit een koffer leven. Het heeft ze voordelen en ze nadelen.
Als ik het echt niet meer zie zitten verplaats ik mij gewoon. Maar ik red het gewoon niet. Ik vergeet mijn boeken in het ééne huis, laat mijn noties achter in het andere huis. Al mij spullen liggen overal en nergens en dat is alleen maar het praktische gedeelte wat in vergelijking met de andere problemen helemaal niets is.
Lichamelijk ben ik op sommige momenten zo moe wat zich uit in allemaal bizare klachten maar daar zet ik mij wel weer over heen. Geestelijk hoekt het mij harder onderuit, zo hard dat het elke keer weer moeilijker gaan worden om op te staan.

Ik kan er gewoon niet meer tegen om geen thuis te hebben, waar ik mezelf kan zijn en waar ik privacy heb en de mensen kan vertrouwen.

Tijd voor een eigen plek. Maar ook dat is niet simpel.
En red ik het dan wel alleen?

Echt veel zinnigs komt de laatste maanden ook niet uit mij. Het is mijn leven en IK moet bedenken wat IK wil, maar IK wil heel veel, maar IK wil tegenlijker tijd ook heel weinig. Eigenlijk weet IK het gewoon helemaal niet meer ik zit in de knoop.

En ik voel me zo alleen in mijn problemen. Het is ook mij eigen schuld want ik speel zelf mooi weer. Maar ook als ik dat niet speel is het toch echt iets wat IK zelf moet
bedenken, beslissen en oppakken. De energie en de manier HOE ontbreekt want ik twijfel, ik pieker me suf.

Weekend.
Vanavond ga ik uit. Even niet nadenken ik schreef het wel eens eerder maar soms, zoals nu hoop ik dat ik gewoon neer val. Gewoon eventjes het licht uit.
Misschien dat ik dan na een week of een paar wel weer opsta waneer ik niet meer moe ben
en mezelf weer weet op te pakken.

Dat zou best fijn zijn. Waneer krijg ik nou eens dat heldere moment? Ik wacht!

Ookal weet ik dat wachten geen zin heeft ik moet knopen gaan doorhakken .. maar eerst feesten.