lekker egoistisch en overal van af. heerlijk....

ik heb t gevoel dat mensen denken dat ik dit allemaal meemaak omdat K weg is.
DAT is dus niet zo

Zij is niet de oorzaak van wat ik nu voel, zij heeft alleen keihard bevestigd wat ik jaren voel.....

voor ik haar ook maar een seconde kende dacht ik al deze dingen al
ik wist toen al wat ik nu weet maar had stiekem hoop dat het onzin was.

uiteindelijk weet ik nu dus dat het geen onzin was en ik nooit meer iemand zou kunnen vertrouwen en me veilig voelen waar ik ben...

met alleen een huis redt je t niet namelijk, een huis moet je ook een thuis bezorgen, maar zonder huis heb je ook geen kans op een thuis.

Ik voel me alleen op mn werk op mn gemak denk ik, ik voel me er niet goed maar het is het enige dat nog hetzelfde is met 3 maanden geleden. maar hier kan ik niet wonen, en al zou ik dat wel kunnen, is dat ook niet meer hetzelfde als toen.....

ik wordt echt gek van mijn leven, wat er ook geprobeerd word en gedaan, ik denk mezelf helemaal de stront in, ik kan niets anders dan denken hoe erg ik naar de klote geholpen ben.
Ik dacht dat alles goed was en op zn plek aan t vallen was, en van t ene op de andere moment bleek het een illusie, niks was waar en niks is ooit waar geweest. het was niet eens alsof er een droom kapotgemaakt werd, want een droom is iets uit je fantasie, en ik heb dit stiekem altijd geweten.
Niks is wat het lijkt, en als je denkt dat je t goed hebt wordt het je altijd weer op 1 of andere manier door je neus geboord.......

Verheug me nooit meer ergens op, ik hou alles in de gaten, iedereen kan je breken, niemand is wie t lijkt, misschien op dat moment wel, maar ze kunnen opeens anderen worden. Ik weet niet eens of ik mezelf wel kan vertrouwen, Er zitten namelijk nog meer stemmen in mn hoofd, ook na te denken, mn gewone hersenen weg te dringen en me andere dingen willen laten weten, dingen die me bang en gek maken, die me wantrouwig maken en zo....

Alsof allebei mn hersenhelften tegenover elkaar staan te schreeuwen, de 1 zegt het ene en de andere trapt alles keihard de grond in, en ik mag niet kiezen naar welke helft ik luister, degene die zo klote over alles denkt is sterker, of heeft in ieder geval een hardere stem.

Waar leef je eigenlijk nog voor, om anderen geen verdriet te doen als je weg bent, ik schijn vroeger erg egoistisch te zijn geweest, zou ik nu ook moeten zijn en alleen maar aan mezelf denken, maar dat gaat niet meer, ik kan niet meer en wil weer egoistisch zijn... wil stiekem schijt aan alles en iedereen hebben. gewoon alleen met mezelf of helemaal weg, ik zie hun dat verdriet niet hebben dan toch, ik ben er niet meer, wat zal mij t schelen, lekker egoistisch en overal van af. heerlijk....

als ik mocht kiezen om op mn 60e dood te gaan en tot die tijd echt een heerlijk leven te hebben of tot mn 80e zo doorgaan, dan kies ik ervoor om op mn 60e dood te gaan, als ik die andere koos heb ik t voor die tijd allang zelf gedaan.......

Hier is geen mens tegen bestand, ik wil gewoon nu nar buiten lopen en doorlopen, niet kijken waarheen en maar blijven gaan, jaren doorlopen en uiteindelijk zover weg zijn dat ik er niet meer ben, weg van alles, weg van t leven dat ik nu heb.

Gek word ik, echt stapelgek, ik wil t niet meer laten merken, maar dat lutk ook niet altijd, ik kan niet spelen dat het goed met me gaat, dat ik nog steeds vrolijk en gezellig ben, ik wil stil zijn, staren en overdenken, schrijven wat ik denk en voel. en vanzelf oud worden en doodgaan .....