Leren

Leren, aan schoolwerk zitten, ja. Dat begint dan echt best nogal goed. Tot het moment dat je iets gaat vragen aan studiegenootjes, waar je 'maatje' ook bij zit. Die dan nog even met je gaat roken en kletsen en zich een soort van gaat verantwoorden dat hij straks wat gaat drinken met een meisje die daarop stond. Het is gewoon voor de leuk, "zodra zij iets anders wilt of erachter zoekt ben ik weg". Hij wilde het gezegd hebben tegen mij, duidelijk hebben gemaakt met welke insteek hij erheen gaat. Hij wilde dat ik dat wist. Ik, in eerste instantie zeggend dat het mij niets uitmaakt, was blij dat hij het zei. Want hij wist dat het me wel uitmaakte. Hij had dat eerder door dan ikzelf, die zich er pas bewust van werd nadat hij het had gezegd. Hij wilde dat ik wist dat het niet zo zat, dat hij niet vorige week nog tegen mij heeft gezegd dat we misschien moesten kappen met 'iets meer dan vrienden' omdat hij dat nu te verwarrend vindt en dat er even niet bij kan hebben en dan vervolgens nu met een ander dat zou zoeken. Nee, zo zat het niet en hij wilde het laten weten, omdat hij om me geeft, omdat hij erom geeft wat ik denk en voel. Oke dan.. En dan zeg ik 'he hallo' tegen een van mijn leerdoelen in mijn leven, een waar ik de laatste tijd goed mee geconfronteerd wordt: mensen toelaten, niet wegduwen zodra het eng wordt of kwetsend kan gaan zijn. Zijn woorden toelaten, het fijn vinden dat hij dit heeft gezegd en aan mezelf toegeven dat ik ook echt wel om hem geef, hoe stoer ik ook doe. Gelukkig hebben we vorige week een goed gesprek gehad, gelukkig weet hij een beetje (veel) hoe ik in elkaar steek, gelukkig heb ik gezegd dat ik vorige week de intense neiging voelde hem volledig te bannen maar tegen die neiging in alsnog met hem wilde praten. Gelukkig is dat gesprek er geweest en gelukkig weet hij zich zo te gedragen dat hij binnen mag blijven, gelukkig weet ik hem voorzichtig toe te laten. Gelukkig maar, anders was ik een heel fijn en goed persoon minder rijk geweest. En dat was zonde geweest. En ik krijg een soort knoop in mijn maag terwijl ik dit typ, omdat ik het helemaal niet wil toegeven. Het is veel makkelijker om te zeggen dat hij stom is en toch uiteindelijk wel zal verdwijnen. Het is veel makkelijker om te zeggen dat het me niks doet allemaal. Makkelijk, tijdelijk misschien, maar beter is het om eerlijk te zijn.

Fijn hoor, die leerprocessen in het leven. Nu maar weer eens aan die van school beginnen!