Leven met pms
Het is soms lastig om er achter te komen wie je werkelijk bent. Wat is je identiteit, hoe wil je zijn. Op mijn 17 kreeg ik de stempel PMS. Tot mijn 17 veel verwarring, identiteit problemen. 2 weken voel ik me normaal, 2 weken ben ik anders, elke maand weer anders. Verdrietig,opgewekt, verward, emotioneel, bang, in mezelf gekeerd, aggresief, wantrouwend... . Hierdoor heb ik moeite mezelf te vinden. Keer op keer weer. Wanneer ik een relatie heb hou ik 2 weken in de maand van mijn vriend, de andere 2 weken.. dan weet ik het niet. Dan wordt het benauwd, ontwijk ik, wil ik teveel of te weinig bij hem zijn. Ik kus hem omdat het moet, zo ook de rest, maar het voelt vreemd. Elke avond zit ik buiten naar de sterren de kijken en me af te vragen wie ik ben.
Kom ik er ooit achter. Waarom zijn die weken zo anders, waarom ben ik dan een ander persoon. Als mensen me vragen of ik betrouwbaar ben, sociaal ben, opgewekt ben... wat moet ik dan zeggen. Dat weet ik maar voor 2 weken in de maand? De rest is een groot vraagteken. Dan is alles anders. Vrienden en familie begrijpen dit niet. Ik kan het ze natuurlijk niet kwalijk nemen. De ene week ben ik blij en kom ik op visite en klets ik met iedereen en maak ik lol, de dag erop kan ik me goed compleet afzonderen en alleen gaan zitten, zonder ook maar iets tegen iemand te zeggen. Mensen vinden dat raar. Is natuurlijk ook niet zo gek. Dit maakt het alleen niet makkelijk om mensen te vinden die je kunt vertrouwen. Bij wie kun je dit nou neerleggen.
Ik durf het in iedergeval niet meer, teveel mensen die me raar aankijken hierom. Ik probeer te accepteren dat dit is hoe ik ben, maar mijn omgeving kan dit niet. Daarom probeer ik maar zoveel mogelijk te doen wat andere van mij verwachten, als ik er de energie voor heb tenminste. De andere momenten zonder ik me af.
De enige vriend die ik alles kon vertellen ben ik sinds 2 jaar kwijt door omstandigheden. Gelukkig geen ruzie, maar ik voel me ontzettend alleen. Dan bedoel ik niet de mensen om me heen, maar meer met mijn gevoelens. Ik hoop ooit iemand te vinden die ook zo is. Dit ook in constante strijd is met zichzelf en zich constand aan moet passen aan de buitenwereld. Al is het alleenmaar om te weten dat ik niet de enige ben....
Kom ik er ooit achter. Waarom zijn die weken zo anders, waarom ben ik dan een ander persoon. Als mensen me vragen of ik betrouwbaar ben, sociaal ben, opgewekt ben... wat moet ik dan zeggen. Dat weet ik maar voor 2 weken in de maand? De rest is een groot vraagteken. Dan is alles anders. Vrienden en familie begrijpen dit niet. Ik kan het ze natuurlijk niet kwalijk nemen. De ene week ben ik blij en kom ik op visite en klets ik met iedereen en maak ik lol, de dag erop kan ik me goed compleet afzonderen en alleen gaan zitten, zonder ook maar iets tegen iemand te zeggen. Mensen vinden dat raar. Is natuurlijk ook niet zo gek. Dit maakt het alleen niet makkelijk om mensen te vinden die je kunt vertrouwen. Bij wie kun je dit nou neerleggen.
Ik durf het in iedergeval niet meer, teveel mensen die me raar aankijken hierom. Ik probeer te accepteren dat dit is hoe ik ben, maar mijn omgeving kan dit niet. Daarom probeer ik maar zoveel mogelijk te doen wat andere van mij verwachten, als ik er de energie voor heb tenminste. De andere momenten zonder ik me af.
De enige vriend die ik alles kon vertellen ben ik sinds 2 jaar kwijt door omstandigheden. Gelukkig geen ruzie, maar ik voel me ontzettend alleen. Dan bedoel ik niet de mensen om me heen, maar meer met mijn gevoelens. Ik hoop ooit iemand te vinden die ook zo is. Dit ook in constante strijd is met zichzelf en zich constand aan moet passen aan de buitenwereld. Al is het alleenmaar om te weten dat ik niet de enige ben....
25 aug 2012 - bewerkt op 25 aug 2012
- meld ongepast verhaal
-
mindy21
zaterdag 25 augustus 2012 08:31
ik zou me niet kunnen voorstellen hoe dat voor je moet zijn..
al zou je toch juist van familie en vrienden begrip verwachten?
ik ben niet makkelijk, maar iedereen heeft zijn eigen gebruiksaanwijzing, maar ik heb gelukkig wel mensen gevonden die ermee kunnen leven dat ik ben zoals ik ben.
en die mensen verdien jij ook! en ik weet zeker dat je die tegen zult komen.
hoe gaan je ouders hiermee om?
en voel je je wel een beetje beter nu je je verhaal kwijt kon?
heel erg veel liefs M -
flinder (opgeheven op 22-03-2024)
zaterdag 25 augustus 2012 08:56
Wat mindy ook zegt, je verwacht op zijn minst begrip van familie en vrienden toch..?? Ik kan me voorstellen dat het ook voor hun misschien niet altijd even makkelijk zal zijn maar , jij kunt hier toch niets aan doen... alsof je zelf niet anders had gewild....
ik hoop dat je hier via deze site wat steun kunt vinden want die heb jij ook zeker verdiend sterkte..
-
Casaundra (opgeheven op 30-3-2013)
zaterdag 25 augustus 2012 09:19
Ik hoop dat je hier wat zielsverwanten gaat vinden, alleen is ook maar alleen
Veel sterkte enne hier vind niemand het erg hoor als je je eigen ritme aanhoudt
-
sharoon
zaterdag 25 augustus 2012 12:13
ik snap zo goed hoe jij je voelt.. niet makkelijk, hopen op begrip maar niet altijd krijgen...
-
sharoon
zaterdag 25 augustus 2012 12:16
Ow en je bent echt niet alleen, ik herken veel in je verhaal
-
BJKeniji
zaterdag 25 augustus 2012 13:19
Dank je wel voor jullie reacties. Ik heb maar een kleine familie, vader moeder zus. Met mijn moeder heb ik een verleden. Ben al blij dat ik een keer in de 2 weken op bezoek kan met een goed gevoel. Dat is mij veel waard. Vader is iemand die niet gelooft in psychologie en gevoel. Werkt hard en steunt me op zijn eigen manier. Dit waardeer ik enorm en ik kan hem niet vragen wat hij niet kan begrijpen. Ik heb een zusje waar ik ontzettend veel van hou, maar ik ben haar grote zus. Ik help haar, luister, maar heb er moeite mee om mijn problemen bij haar neer te leggen. Ze weet van mijn buien, en voelt gelukkig met mij mee, maar mijn gevoelens kent ze niet. Vind ik ook niet erg. Het is fijn om er anomiem over te kunnen schrijven en jullie reacties zijn een steun, dus bedankt daarvoor
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 24 mrt 2019 Niet echt.
- O 18 jul 2018 Anime characters aantrekkelijk?
- O 17 jun 2018 Afwachten ( 3 )
- O 15 jun 2018 ......zwanger of niet? ( 1 )
- O 12 mei 2018 Niet depressief....
- O 11 mrt 2018 Kinderen, ik weet het niet meer.. ( 5 )
- O 25 apr 2015 afhankelijkheid accepteren
- O 18 nov 2014 Haat de wereld!
- O 18 nov 2014 blijf van MN buik af!!!! ( 6 )
- O 05 jan 2014 Alleen
- O 29 apr 2013 Pijn doen ( 2 )
- O 26 apr 2013 Prive of LL
- O 26 apr 2013 Gelukkig anoniem.. ( 2 )
- O 24 apr 2013 Zweven branden
- O 03 apr 2013 Ons lieve kipje..... ( 7 )