lieve schat, rotkanker!

ik zal er altijd voor je zijn, ik zal je altijd steunen,
maar alsjeblieft lieverd, wil je niet téveel leunen,
dan begin ik te wankelen, uiteindelijk val ik om,
dat is nogal verwarrend en ik voel me nogal stom.

Dit zou dus een iets langer gedichtje moeten worden, maar dat lukt niet, mijn hoofd zit vol watten, ik weet niks meer...
Dit begin heb ik gister bedacht, ik had het eigenlijk gelijk op moeten schrijven maar ik zat in de auto...

Het gaat over een vriendin van mij *A, haar moeder heeft kanker en zal overlijden aan kanker, dat kan nu gebeuren maar ook over 2 jaar...

Dat werd dus duidelijk toen we in de eerste (van de middelbare school) zaten (we zitten nu in de tweede),
Ze kwam dus wat later bij Drama maar de lerares zei er niks van, ik weet het nog goed eigenlijk, ik vroeg wat er was, waarom ze te laat was.. toen trok ze me even mee waar niemand ons kon horen en toen zei ze dus; beloof je dat je niet gaat huilen? ik zo; uh.. ik kan toch niet beloven als ik niet weet wat het is? zij zo; oke maar probeer je niet te huilen? ik zo; ja vertel nou maar want ik word beetje bang! toen moest ze gniffelen en opeens werd ze weer serieus en toen zei ze het dus; me moeder heeft kanker.

ik schrok me echt kapot! Toen legde ze dus alles uit van; Het kan niet meer gered worden dus ze gaat dood, kan nu gebeuren of over 2 jaar enzo.
Vanaf dat moment was ik de enige die het wist, tot die middag.

We (*A, E* dat is ook 'n goeie vriendin van mij, M* hartsvriendin, en Ea* dat is een jongen uit me klas) zaten op msn, in zo'n groepsgesprek, en A had ruzie met Ea, en ik vond het zo zielig voor A dus ik helemaal schreeuwen van: HOU NOU OP!! ZE HEEFT HET AL MOEILIJK GENOEG!! en dat soort dingen, toen wouden E en M weten wat er met haar was dus ik zei; dat horen jullie nog wel een keer (onze mentor zou het namelijk onder mentorles vertellen) nou goed, ze vonden het niet écht leuk maar ze moesten het maar accepteren maar die ruzie ging maar door en Ea zei tegen haar; wat is er dan? hoe kan ik rekening met je houden als ik niet weet wat er is?! en dat soort dingen...
Toen typte ze dus heel groot;
NOU DAT JE FF WEET DAT ME MOEDR KANKER HEEFT:@
SO WEETE JULLIE T OOK
NU GAA IK
DOEG
iedereen vond het heel erg enzo, en Ea had gelijk helemaal spijt..

Ik voelde me goed omdat ik er voor haar was, ze kon altijd bij me komen enzo en dat wist ze ook...
maar toen ik bij haar thuis kwam had ze een keer ruzie met haar moeder, die lag heel zielig op de bank en zij begon helemaal tegen haar moeder te schreeuwen enzo..
misschien een soort reactie op haar moeder omdat ze kanker heeft.. dat kan, maar *MR (vriendin van me) kent haar al van de basisschool, en toen werd ze ook altijd al heel snel boos.
In het begin viel dat me niet zo op, maar ze kraakte iedereen af, en ze werd heel erg snel boos, soms gaf ze me ook heel erg het gevoel van onzekerheid...
Het is een hele lieve meid hoor, maar ze eist gewoon meer van me dan ik aankan...

Ik kan bijvoorbeeld vaak niet afspreken omdat ik iets anders heb te doen, en daar wordt ze dan ook helemaal boos over, maar ik heb met *B (een supergoeie vriendin van me van de basisschool, zit nu ook bij mij op school maar ik zie haar nauwelijks) al heel lang niet meer afgesproken!
het liefst zou ik gewoon eventjes pauze willen nemen uit mijn leven, gewoon even pauze drukken, maar het gaat allemaal maar door en door!
Ik ben bijna me hartsvriendin en E* eraan verloren! ik was net op tijd met het opmerken dat ze téveel beslag op mij nam, als E* mij knuffelde ofzo pakte zij mij vast en zei ze; ZE IS VAN MIJ! eerst dacht ik; haha leuk geintje, maar ze deed het steeds vaker!!
Zo deed ze nog meer van dat soort dingen, misschien omdat ik zo een beetje haar enige vriendin ben in de klas, maar logisch tog.. als ze iedereen afkraakt?!

Ze is door heel veel mensen laten vallen, eerst snapte ik écht niet waarom! maar nu wel, het liefst zou ik ook zeggen; het is beter als we elkaar even niet meer zien enzo maar ten eerste; ze zit bij mij in de klas en ten tweede; ik kan haar nu niet zomaar laten vallen! niet alleen omdat haar moeder kanker heeft maar ook omdat ik haar dan heel erg pijn doe, ik weet echt niet meer wat ik moet doen!

als ik iets zeg, vat ze het gelijk beledigend op en word ze helemaal boos enzo...

En ik weet niet of ik échte vrienden heb.. vast wel maar de laatste tijd gaat het niet zo goed met mij, en ik dacht; gelukkig, het valt niet op! want ze vroegen niks (ik vind dat altijd zo irritant, dat iedereen vraagt; is er wat?) alleen.. me vrienden horen zoiets toch te zien?! maar toen dacht ik dus; ach, stel je niet aan! het valt gewoon gelukkig niet op! maar stiekem voelde ik me daardoor ook kut, ik wou gewoon ook iemand aan wie ik álles kon vertellen...

En gisteravond vroeg R (een hele lieve jongen uit mijn klas nee niet me vriendje ofzo gewoon een hele goeie vriend, ik ben niet op hem)
Hij vroeg dus op msn; Mag ik je wat vragen?
Ik; Ja hoor...
Toen vroeg hij; Is er de laatste tijd wat met je ofzo??

Ik kreeg tranen in me ogen... klinkt misschien raar maar er ging van alles door me heen! dingen als; WOW hij is de enige die het vraagt! de enige die t opvalt! en ah wat lief! en nouja nog veel meer maar t ging zo snel...

dus ik zo; ja eigenlijk wel ja..
Toen zei hij; o je weet tog dat je het aan mij kan vertellen hea?
ik zo; ja tuurlijk weet k dat
toen zei hij; O shit ik moet eten! ik spreek je snel weer doeg!

maar hij was dus de enige die het opviel nou ja goed, het is een heel verhaal geworden maar ik voel me opeens een stukje lichter!
ik moest het gewoon even kwijt! misschien kopieer ik deze tekst en laat ik het aan hem lezen ofzo... ik kijk wel

( bedankt voor het lezen )