Life's sucks

Lief dagboek,

Ik kom er steeds vaker en sneller achter dat mijn vroegere mooie rustige leventje niet meer bestaat. Waar ik vroeger controle had, is dat tegenwoordig volledig verdwenen.
Kan mijn gevoel, humeur zo omslaan. Vandaag was een aparte dag. Ik kan mijn eigen gevoel niet eens omschrijven. Het ene moment goed, en het andere moment vol haat! Waarom moet dat toch altijd zo? Ik kan er niet goed tegen. Vroeger had ik alles wat ik wilde. Maar tegenwoordig heb ik het gevoel alsof ik wordt overgeslagen. Alsof ik niet meer mee tel....
Vroeger had me mam naar mij geluisterd. Nu doet ze wat de rest wilt. Ik voel me soms zo machteloos. Ze pakken langzaam alles van me af. En ongelijk kan ik ze niet geven want ik ben een onbetrouwbaar kind? Ik lieg en bedrieg iedereen.
Ik was me vandaag aan het omkleden en het enige wat ik zag was mijn dikke benen en heupen. Het is verschrikkelijk. Ik durf niet over straat. Ik schaam me zo erg voor mezelf. Hoe heb ik ooit dit kunnen laten gebeuren? Het ging zo goed.... Nu daarentegen ben ik iemand die doet wat de rest wilt. En luister ik niet naar mezelf. Waarom? Omdat iedereen zegt dat het, het beste voor mij is? Dat ik me er enegieker bij voel. Ik snap het niet. En ik zal het veranderen. Weet je wat het erge is... Op de fiets heb ik met mezelf voor genomen om er in een maand zeker 8 kilo af te krijgen. En als ik goed me best zou doen zou het moeten lukken. Gewoon mijn oude leventje weer oppakken. zodat ik niet dik en lelijk op vakantie zou moeten. Maar als ik dat doe stel ik iedereen teleur. En mag ik sowieso niet weg. Wat moet ik nou? Kan iemand mij helpen?
Waarom bestaat mijn leven alleen maar uit zorgen? Zorgen om mezelf, zorgen om mijn relatie met mijn famillie, zusje, bestie, vrienden? Waarom doe ik het nooit goed voor iedereen?
En waarom heb ik bepaalde mensen zo hard nodig, maar jaag ik ze alleen maar weg?
Waarom besta ik, waarom ben ik zo mislukt?
Ik verdien niemand om me heen.....