Of the track

Dag lief dagboek,

Het is al zo lang geleden dat ik je heb geschreven, maar ik had het zo druk. Dus vergeef het me alsjeblieft.
Ik heb heel vaak op het punt gestaan te schrijven. Lag ik in mijn bed, en dacht ik dit is goed voor jou. Maar telkens kwam er wat tussen. Sorry.
Op dit moment zit ik met tranen achter de computer. Ik verlies mezelf weer helemaal. Ik ben zo bang, zo boos. Ik zoek iets, een vertrouwd iets. Waar ik me veilig kan voelen, waar ik mezelf kan zijn, waar ik niet hoef te doen alsof. Maar waar ik niet beoordeeld wordt. Of mensen verdriet doe. Er is maar 1 plek die ik kan bedenken en dat is weg van hier. Ik voel me zo alleen. Ik raak iedereen kwijt, op het einde ben ik elke dag wat meer alleen. Niemand die ik echt weet hoe ik me voel. Elke dag een toneelstukje. En ik doe zoveel pogingen om te laten merken dat ik het niet ga redden. Dat ik bang ben. Maar niemand die het ziet. En ik wuif het toch meteen weer weg als ze toch een toenadering doen. En ik ben zo vol wan woede, verdriet. Ik wil en kan niet meer. En dat heb ik vrijdag in een huil bui bekent. Dat ik zo bang ben. Bang ben dat ik het verpest, alles wat ik nu leer weer weg gooi, dat ik veel verder dan dat ik ooit ben geweest thuis kom. Je zou zeggen, niet vertrekken maar dat wil ik wel! Ik blijf niet hier. Ook al weet ik dat het beter zou zijn. Maar ik kan niet nog langer thuis blijven. Ik kan niet tegen hun aankijken. Als ik niet ga is het zo bevestigd. Ik heb alles verpest! En dat wil ik niet. Ik kan mijn moeder niet nog meer teleurstellen. Dan kom ik maar belabberd thuis, ik zal doen alsof er niks is. Doen zoals ik altijd doe.
De mensen die ik nu zo hard nodig heb raak ik kwijt. Zijn verder dan ooit te voren. En op de een of andere manier lukt het niet om ze te breiken. Ik heb ze nodig!

Tot snel lief dagboek