littekens door mn zus (emotioneel)

Toen ik mijn vorige verhaal typte net, zat ik boven. John zat beneden (ook op internet) en begon via msn n btje tegen me te kletsen. Ik zei dat ik bezig was en zette mn msn op bezet. Een paar minuten later kwam hij naar boven. Ik deed alsof ik druk bezig was, terwijl ik eigenlijk w8e tot hij naar me toe zou komen.
Het is een lang verhaal, maar ik wil wel graag met jullie delen waarom ik op bepaalde dingen zo heftig kan reageren:
Ik heb een oudere zus, ze is 22 en woont al een aantal jaren op kamers in Rotterdam (M. heet ze). M'n zus heeft ADHD en is altijd veel gepest doordat ze klein is. Dat pesten begon op de middelbare school en was niet vervelend bedoeld, en doordat zij een grote bek terug gaf, zag niemand dat het haar pijn deed, alleen wij thuis dan natuurlijk.
Iedere dag als ik uit school kwam werd ze kwaad op me. Ik ben altijd bereid mn eigen fouten in te zien, maar ik deed echt nix. Ik hoefde alleen maar te hard te lopen, te lang te bellen, de tv op een andere zender te zetten, te eten, etc.etc.
Het ging van kwaad tot erger en het maakte niet uit hoe ik reageerde, het was altijd foute boel. Negeren: dan werd ze nog woester, reageren: ik zei toch alleen maar foute dingen (leek het wel op) ....kortomnhandelbaar. Op een gegeven moment gingen die ruzies zo ver, dat ze me schopte en sloeg en me uitschold voor van alles en nog wat.
Als we ruzie hadden en het liep weer eens echt uit de hand (was meestal boven) kwamen mn ouders naar boven. Ik rende vervolgens huilend naar mn kamer en deed de deur op slot. M'n ouders namen vervolgens mijn zus mee naar benenden, praatte met haar tot ze bereid was haar excuses aan te bieden. Dan kwamen ze naar me toe terwijl ik nog op bed lag te huilen en zeiden dat M. er spijt van had en haar excuses aan zou bieden en ik dus maar naar beneden moest komen. Er is nooit met mij over gepraat en mn ouders deden altijd zo van:"Nu is ze eindelijk rustig, dus maak er niet zo'n ophef over en accepteer haar excuses" om de goeie vrede te bewaren. Maar zo werkt het niet. Ik ging wel steeds mee naar beneden, maar voelde me zo klote. Het werd voor mijn gevoel in de doofpot gestopt en ik kon het gewoon niet kwijt. Maar ik moest zwijgen want anders zou de hel weer losbreken.
Op een gegeven moment werd ik echt een emotioneel wrak, klinkt zielig, maar zo zat het wel. Ik dacht op een gegeven moment dat t allemaal aan mij lag, omdat mijn ouders de regel "twee kijven twee schuld" altijd in acht nemen. Dan zeiden ze dingen als:"Je zal wel dit of dat, je had kunnen weten dat..." Dat deed pijn, want ik probeerde zo hard mn best te doen haar niet kwaad te krijgen, maar nix leek te werken.
Ik ging steeds minder praten tegen mn ouders en voelde me steeds minder begrepen. Op een gegeven moment werd het zo erg, dat mn zus (volgens een arts die haar behandelde) mij mishandelde. Een voorbeeldje: ze was boos en we waren in de keuken. Ze schopte me neer, en toen ik op de grond lag, schopte ze tegen mn rug en in mn buik. Soms knijpte ze mn keel dicht.... nooit hard genoeg om.. maar wel hard en t werd wel rood/blauw daarna.
Het is allemaal een heel lang verhaal, maar uiteindelijk kreeg ik een vriend en was ik daar wanneer mn zus thuis kwam, of zorgde ik dat hij erbij was.
Ik merk nu nog steeds de littekens die ik hieraan heb over gehouden. Inmiddels zie ik mn zus misschien 1x per maand, en dan meestal maar een paar minuutjes. Ik weet dat ze van me houdt. Ze belt vaak en is ontzettend bezorgd over mijn pijnklachten. Ze wil altijd weten hoe het gaat en vraagt iedere dag aan mn moeder hoe het met me gaat.
Mijn zus en ouders snappen niet dat ik niet 'normaal' met haar om kan gaan. Zij vraagt vaak of we iets af zullen spreken of iets leuks zullen gaan doen, maar ik kan het niet. Ik kan wel gewoon met haar praten, maar wanneer we samen zijn, heeft ze het constant en alleen maar over zichzelf en alles wat haar dwarszit...zoals boodschappen die ze nog moet doen, geld dat ze niet heeft, etc.etc. En ik kan haar niet proberen te helpen na wat ze me heeft aangedaan.
Ik merk nu dus echt nog dat ik een probleem heb, wat vandaag echt tot me doordrong. Mijn moeder zegt altijd al wel dat ik overgevoelig en hyper emotioneel ben, en dat is misschien ook wel zo, maar is heel hard om te horen, net alsof ik me aanstel.
Net zoals vandaag.... ik verw8e dat John naar boven zou komen en t zou merken, me een knuffel zou geven en iets zou zeggen van:"Ach joh, zo bedoelen ze t helemaal niet!" maar ik kreeg een reactie zoiets als:"Je moet eens leren niet altijd alles zo heftig op te vatten en overal zo'n probleem van te maken!" AUW!!! Ik heb het later ook tegen hem gezegd, dat ik dan mn rug naar hem toekeer en van hem af ga staan. Dat ie me beter vast kan pakken, me probeert te begrijpen en dat ik dan alles eruit gooi en vertel. Hij vond dat ik gelijk had en zou er proberen op te letten, aangezien ik dat ook altijd zo bij hem doe (zei hij zelf, zo sweet!)
Het doet me zo pijn wanneer iemand me aanvalt. Wanneer mensen (ook al ist als grapje bedoeld) me treiteren en de dingen die ik doe bekritiseren. Ik ben ook altijd heel onzeker over mn intelligentie. Veel mensen zeggen altijd wel dat ik zo slim overkom, maar mn zus heeft jaren lang tegen me gezegd dat ik dom ben en dat hamert er gewoon in, vooral in je puberteit waarin onzekerheid wel een belangrijke rol speelt.
Het is moeilijk, omdat veel mensen reacties geven als:"Ach joh, in het beste gezin is wel eens ruzie" of "ik heb ook altijd ruzie met mn zus joh!"
Maar dit was anders...zij had ADHD. Ik deed écht nix verkeerd!
Ik wil er iets aan doen, want het is echt een probleem van me. Net zoals wanneer ik woorden met iemand heb (behalve John, bij hem kan ik het wel) en diegene gaat me aanvallen... ook al heb ik gelijk, ik zal toch diegene pleasen en uiteindelijk mn woorden terugnemen of het verkeerde gedrag van die ander goedpraten. Maar het gaat me in eerste instantie vooral om het soort dingen zoals vanmiddag gebeurde. Ze treiteren maar n btje, ik wil sterk genoeg zijn om daar tegen te kunnen want bijna niemand kent dit verhaal en dus kan ik niet verw8en dat men er rekening mee houdt, en als ik er nix aan doe is het alleen maar voor mezelf ontzettend moeilijk en klote... en voel ik veel onbegrip en verdriet.
Maar ik heb geen idee hoe. Ik denk dat ik me op zo'n moment meteen fftjes terug moet trekken, wanneer ik het begin te voelen. Dan kan ik alles even relativeren en helder nadenken en dan ist over, net zoals daarnet. En het steeds ietsjes langer uitstellen, om weg te lopen, totdat dat op een gegeven moment niet meer nodig is en ik weet en voel dat het alleen maar geintjes zijn en men er nix van meent.
Ik hoop dat deze theorie werkt, want ik maak het mezelf niet makkelijker hiermee!

Liefs,Kus&Dikke Knuffel
Liselot