Lul

Zenuwachtig loop ik over de weg die ik me nog precies herinner; 3 weken geleden hadden we hier nog hand in hand gelopen. Als een verliefd stelletje. Dat dacht ik dan.
Ik bel aan, en zie na een tijdje een lichtblauwe blousse. Meteen krijg ik spontaan een glimlach op m'n gezicht. Hij is heel enthousiast en vrolijk, ik dus ook, en ik loop hem voor de trappen op. Ik realiseer me dat dit de laatste keer is dat deze kamer door slechts hem en mij wordt bezocht. Voortaan zal ik hier netjes samen met de rest van het dispuut op de bank zitten, stiekem kijkend naar zijn bed en denkend aan onze stiekeme avondjes samen. Ze zijn voorbij.
Als we samen op de bank zitten zegt hij: "Zo, dus jij wilde even babbelen." Lul. Ik mompel iets over dat dat meteen wel heel officieel is. Hij geeft het antwoord waar ik eigenlijk al bijna op had gerekend, dat hij totaal niet toe is aan een relatie omdat hij zo zelfstandig is blabla. Lul. Dus wat zeg ik?! "okee.." Op zo'n veel te nonchalante manier. Trut. Hij vraagt wat ik eigenlijk wil, en ik zeg dat hij dat heus wel weet. Alles wat ik die 2 weken lang continu heb lopen denken, dromen, uitroepen tegen m'n vriendinnen, dat allemaal, zeg ik nu niet tegen hem. Dat ik hem eigenlijk maar een lafvaard vind, die het leven vanuit een veel te bevooroordeeld en oppervlakkig perspectief bekijkt. Hij zegt dat hij het heel lullig van zichzelf vindt, en ik antwoord weer politiek correct dat hij er ook niets aan kan doen, wat hij vervolgens inderdaad bevestigt. Lul.
Nu het grote woord eruit is, worden de volgende anderhalf uur gevuld met de standaard lulpraat; studies, reizen, vereniging. Dat soort shit. Na een tijdje maak ik de opmerking dat ik maar een vaag persoontje ben. Hij zegt dat ik lief ben, en begint mijn haar te strelen. Waar blijft de filmscène waar ik op gerekend had; hysterisch gezoen, kleding gedrapeerd op de vloer? Waarschijnlijk beschermt hij me tegen m'n eigen gevoelens. En terecht. Lul.
Uiteindelijk krijg ik het idee dat ik wel weg mag gaan, en hij brengt me naar het station. Ik zit bij hem achterop de fiets en houd me expres alleen maar aan zijn zadel vast. Aangekomen draait hij zich naar me toe. "Ik vond het erg gezellig met je Jasmijn." Die kende ik al langer dan vandaag. Het moment is aangekomen, de laatste kus arriveert. Een klein, betekenloos kusje. Hij trekt z'n hoofd weg, maar op dat moment bedenkt hij zich en er komt er nog één. Met gevoel.

Als een kus op mijn mond verraadt
dat jij mijn bed verlaat
Klinkt een schreeuw in mijn hart omdat ik dit zo haat
Zeg in hemelsnaam dat dit geen einde is

Dan is het over. Zittend in de trein zie ik de skyline van Rotterdam steeds kleiner worden.