M'n broer: euthanasie

Gisteren viel na maanden het woord euthanasie weer.

Mijn broer zijn collocatie liep gisteren af en hoe het komt, ik weet het niet, maar er was geen spoor te vinden van hem. Nochtans dacht ik dat hij gewoon thuis zou zijn, net doordat hij niet meer in collocatie was. Mama had deze week gebeld naar het ziekenhuis om haar bezorgdheid uit te drukken daarover. Ze hebben dit blijkbaar redelijk serieus opgevat en dus is mijn broer niet naar huis gekomen. Opluchting!

Maar vorig week sprak hij over een opleiding volgen en dergelijke..(een zekere toekomst uitstippelen voor na zijn collocatie). Gisteren is dat weer omgeslaan in het besef dat hij nooit zoals anderen zal kunnen een opleiding volgen, nooit zal kunnen werken, nooit uit het ziekenhuis zal raken..Die negatieve gedachten komen ook voort uit het afbouwen van zijn medicatie. Mijn broer kan niet leven zonder, maar neemt er eigenlijk veel te veel. Hij heeft die hoeveelheid écht nodig, maar toch willen dokters hem laten afbouwen omdat het ongezond veel is. Dit is al de zoveelste poging in het afbouwen van medicatie.

Nu, de zelfmoordgedachten zijn er al jaren, dus dat heeft niets met de medicatie te maken. Toch is het duidelijk dat minder medicatie hem niet beter maken. (Van bepaalde medicatie verdikt hij, is hij zeer moe..maar dit alles weegt niet op met de lichtjes positieve reactie die zijn lichaam geeft. Nochtans hebben de dokters ook toegegeven dat de medicatie slechts beperkt werkt bij hem, daarom ook de hoge dosissen).

Mijn broer heeft veel zelfkennis en weet pérfect wat zijn ziekte met hem doet en wat zijn toekomstperspectief is. Hij is zéér helder op dat vlak, daar mag je zeker van zijn. Hij wéét dat hij er gewoon geen heeft. Hij zei aan telefoon tegen mama dat hij toch niet heel zijn leven het ziekenhuis kan zitten en zijn tijd daar doden.

De vraag van euthanasie stak de kop op. Hij wil niet meer leven. Hij kan niet leven met het feit dat hij elke dag moet overleven, vechten tegen de angsten, alleen bezig zijn met angsten. Maar hij vraagt zich ook af wat ik, zijn zus, daarvan zou zegen, wat de familie zou denken..Hij zit al in een ver stadium, hij heeft al vaak nagedacht en het zal er ooit van komen. Ook mama weet dat. Een verschrikkelijke gedachte maar ze snapt hem ook.

Het is dubbel. Ook wij beseffen dat zijn levenskwaliteit gewoon minder is dan 0. Maar hem kwijt hebben..wat zal dat met ons doen? Mama weet het ook niet.

Blijkbaar wordt mijn broer doorverwezen naar een ander ziekenhuis, naar een dokter gespecialiseerd in levensbeëindiging. Voor mij is dat een teken dat het zeer serieus wordt genomen. Zo'n procedure is natuurlijk niet gemakkelijk, maar het feit dat het ziekenhuis op zijn vraag ingaat..

Ze hebben nog nooit die vraag gekregen..en hebben tegelijkertijd ook toegegeven dat mijn broer 'een zwaar geval' is.

Mama laat het gebeuren, ze kan niet anders. De enige eis dat ze mijn broer gesteld heeft, is dat ze hem nooit zou vinden of dat er hier ooit politie met een dergelijke mededeling voor de deur staat. Dat, als hij hiermee doorgaat, hij het 'proper' doet.

Ik vind dit echt verschrikkelijk voor mama..Hoe ze ermee omgaat, hoe ze erover denkt. Echt chapeau..maar o zo triestig dat daarmee moet bezig zijn.