Met vallen en opstaan

De afgelopen dagen gingen met vallen en opstaan. Eigenlijk gaat het over het algemeen best wel goed. Een paar weken terug moest ik nog geregeld naar de huisarts voor hechtingen door automutilatie. Ook had ik vele gesprekken vanwege de zorgen die mijn psychologe had. Bij de crisisdienst beland, veel mensen gesproken, aantal psychiaters gezien. Per direct medicatie naar de maximale dosis verhoogd. Eigenlijk is alles in mijn geheugen over die slechtere weken een beetje vaag.

Nu ben ik weer stabiel. Ik voel me over het algemeen weer gelukkig en heb zin om dingen te doen. Ik lig niet langer meer de hele dag in bed. Ik ga weer naar studie en stage. Ik heb de laatste 4 of 5 (?) weken mezelf niet beschadigd. Ik heb geen hele donkere gedachten en ik voel me ook niet meer heel somber. Dus dat is echt wel positief! Daarom heb ik nu alleen gewoon wekelijks therapie bij mijn psychologe. Op het moment zijn we bezig met schematherapie zodat ik voor mezelf helder heb wanneer welke schema's worden getriggerd en waar die schema's vandaan komen. Toen kwam er wel even het besef dat er een hoop dingen zijn waardoor ik die schema's zo heb opgebouwd: pestverleden, seksueel misbruik, aanleg kwetsbaarheden vanuit ouders, vergelijken met broers, in de steek gelaten en gekwetst door "vriendinnen", nare ervaringen met de hulpverlening, etc. Dus goed om helder voor mezelf te hebben dat mijn (overdreven) negatieve gevoelens, gedachten, handelingen en reacties vanuit die schema's komen die veroorzaakt zijn door een hoop verschillende factoren.

Heb de afgelopen dagen wel weer af en toe weer een baalmomentje gehad, maar dat hoort natuurlijk ook wel bij het leven. Wat alleen wel heel lastig is, is dat ik dan in uitersten voel en denk. Zondag was zo'n baaldag. Ik ging samen met het gezin van mijn vriend bowlen voor de verjaardag van zijn moeder. Ik zag er van te voren al tegenop want ik weet dat ik absoluut niet goed ben in bowlen. Eenmaal op de bowlingbaan probeerde ik er het beste van te maken, maar nadat ik keer op keer in de gleuf gooide werd mijn humeur er enorm door beïnvloed. Nu achteraf denk ik: "Ach, wat maakt het uit dat ik niet goed ben in bowlen? Kan niet overal goed in zijn, bovendien is het gewoon voor de leuk.". Maar op dat moment zelf dacht ik helemaal niet zo. "Zie je wel? Ik faal, iedereen zal me van binnen vast uitlachen. Ik ben nergens goed in, ik ben een waardeloos persoon.". Nu moet ik een beetje lachen om hoe overdreven ik denk, want waarom zou ik waardeloos zijn als ik niet goed ben in bowlen? Hallo! het is maar bowlen hoor! Maar op dat moment voelde ik me echt rot.
Vervolgens gingen mijn vriend en ik naar mijn huis. Ik had hem beloofd om te helpen met economic history omdat mijn vriend statistiek best lastig vindt. De vorige keer had ik hem ook geholpen en dat ging prima, maar deze keer lukte het me even niet. Ik werd zo boos op mezelf, voelde me zo ontzettend dom. Maar ook schuldig, want nu moet mijn vriend alles alleen gaan uitzoeken. Achteraf weet ik dat ik niet mag denken dat ik dom ben: ik heb nog nooit statistiek gehad, hoe moet ik mijn vriend (die aan de universiteit studeert) dan kunnen helpen met dit vak? Dan is het toch helemaal niet raar als ik een onderdeel niet snap. Zo lief als mijn vriend is troostte hij me en zei hij dat het niet erg is. "Deze liefde, deze aardige behandeling, dit verdien ik toch niet?! Ik heb gefaald." was mijn eerste gedachte toen. Wat een negatieve gedachte weer zeg. Misschien verdien ik het wel. Misschien moet ik het wel toelaten.
Maar helaas, het bowlen en statistiek waren nog niet genoeg baalmomentjes voor één dag. 's Avonds ging ik naar mijn pony Sari toe. Sinds kort ben ik met haar bezig met grondwerken. Sari pakt dit fantastisch op en begrijpt mijn hulpen heel snel. Een vriendin van me die helpt me met grondwerk, zij heeft hier veel meer ervaring in en heeft ook lessen gevolgd. Toen het wijken niet helemaal ging zoals ik wilde, werd ik wat gefrustreerd. Die vriendin nam het over en liet zien hoe ik betere hulpen zou kunnen geven aan Sari. Wat denk je? Sari doet bij haar precies wat ze van haar vraagt. Daar kwam weer die zelfhaat gepaard met negatieve gedachten: "Kijk, ik kan niks. Zij doet dit zo even met mijn pony, maar ik kan het niet...". Totdat die vriendin mij even wakker schudde: "Hé, ik heb veel meer ervaring dan jij hè. Bovendien valt het me op dat ze bij jou wel meer ontspannen is.". Oja, even terug naar de werkelijkheid. Ja, ik heb pas kort ervaring met grondwerk, is dus oneerlijk om mezelf zo met haar te vergelijken. Bovendien focus ik me teveel op wat er niet goed gaat, terwijl er ook zeker dingen zijn die dus wel goed gaan. Nu, twee dagen later, kan ik gelukkig veel rationeler denken in plaats van dat overdreven emotionele en negatieve gedoe.

Vandaag had ik een afspraak bij mijn psychologe. We besproken eerst waar mijn negatieve gedachten vandaan kwamen en of ze wel klopten. Daarna hadden we het erover hoe ik ermee ben omgegaan. Het lukte me op dat moment niet om de gedachten positiever te formuleren, maar de manier waarop ik ben omgegaan met die gedachten was wel heel goed. Ondanks ik toen echt weer even de drang had om mezelf kapot te maken, heb ik dit niet gedaan. Ik heb afleiding gezocht en daardoor zakte het nare gevoel.
Ook heb ik met mijn psychologe nog gesproken over het eten. Het gaat echt goed met me, maar helaas niet met het eten. Het eten is wel een dingetje op het moment. Aan de ene kant heb ik de hele tijd een vol gevoel (kan ook te maken hebben met de medicatie), maar aan de andere kant komt de stem van de eetstoornis weer sterk naar boven. Het is niet zo dat ik bewust wil afvallen, maar ik ben wel bang om aan te komen. Bovendien zie ik mezelf niet zoals hoe anderen me zien. Ik zie mezelf niet slank of dun maar gewoon als normaal en gezond en met wat stevige benen. Het eten is de afgelopen dagen dus niet goed gegaan. Geregeld maaltijden overgeslagen en allerlei "trucjes" bedenken om maar zo min mogelijk te hoeven eten. Vorige week zei mijn psychologe nog dat ik op deze manier zou gaan afvallen, waarop ik heel eigenwijs antwoordde dat ik niet zou afvallen, dat mijn lichaam niet snel gewicht verliest. Maar uiteraard, mijn psychologe had gelijk. Afgevallen. Momenteel zit ik twee kilo onder het minimaal acceptabele gewicht dat ik ooit eerder met de kinderarts had afgesproken. En als ik naar mijn BMI kijk, dan heb ik vier kilo ondergewicht. Dus... Hoe nu verder met eten? Ik mag gelukkig van mijn psychologe de controle en verantwoordelijkheid zoveel mogelijk bij mezelf houden. Zij gaat wel meekijken naar wat ik precies eet per dag zodat we kunnen uitbouwen naar een gezonde eetlijst. "Maar..." zegt ze, "je moet aankomen. Dit gewicht is te laag. En als je verder afzakt, dan moet je de verantwoordelijkheid uit handen geven. Dan gaan we weer een instantie erbij inschakelen.". Ze vroeg wat ik daarvan vond, waarop ik reageerde dat ik niet terug wil naar het behandelcentrum voor eetstoornissen. We hebben ook nog gesproken over het beeld dat ik heb van mezelf. Ik vind dat ik er niet uitzie als iemand die 43 kilo weegt. Sommige mensen zeggen wel eens tegen me: "Goh wat zie je er gezond uit! Vroeger was je zo dun.", en dat bevestigd dan het beeld dat ik van mezelf heb. Ik ben niet dun. Ik zie eruit als iemand met een gezond gewicht, terwijl de cijfertjes erop wijzen dat ik te dun ben. Toen mijn psychologe zei dat ze vandaag al gelijk aan me zag dat ik was afgevallen schrok ik wel. Ze zei dat ze het bij mijn schouders zag (bijzonder knap gezien ik een trui aan had). Dat vond ik lastig om te horen. Ik voelde me ineens heel kwetsbaar. Bovendien zie ik het niet, ik zie oprecht niet dat ik afgevallen ben.

Ik moet nu echt gaan afronden met het schrijven. Morgen vroeg op voor stage. Het gaat overigens echt goed op stage! Ik draai het grootste gedeelte van de dag (groep 8 ) en heb het enorm naar mijn zin. De kinderen zijn leuk en ik merk dat het onderwijzen (en vooral orde houden) steeds beter gaat.

Dus lieve md'ers… Slaap lekker!